Ο
Αρης συνεχίζει να ζει ένα μαρτύριο και
θα ζει το ίδιο μαρτύριο σ’ όλα τα 90λεπτα
μέχρι το τέλος της διαδικασίας των πλέϊ
οφ. Η εικόνα του άδειου πάγκου και ο
διαρκής κίνδυνος ο Αρης να μην καταφέρει
να σχηματίσει ενδεκάδα πληγώνει τους
φίλους της ομάδας, αλλά κάνουν την ανάγκη
φιλότιμο. Ο λόγος δεν είναι άσχετος με
την τετραετή περιπέτεια του Αρη στην…
άγονη γραμμή.
Η ιστορία έχει μέσα της
στοιχεία από το δόγμα του σοκ. Για
παράδειγμα οι Ελληνες συνταξιούχοι,
μπροστά στον κίνδυνο που καλλιεργήθηκε
για εξαύλωση της σύνταξης τους, αισθάνονται
μία μικρή ικανοποίηση που τελικώς τους
κόπηκε περίπου το 20-30%. Υπάρχει η αίσθηση
ότι στην ίδια συναισθηματική φάση
βρίσκεται και ένα μεγάλο μέρος των
οπαδών του Αρη. Φοβούμενοι μήπως ομάδα
κατρακυλήσει και πάλι στις μικρότερες
κατηγορίες, συνεχίζουν να συμβιβάζονται
με γεγονότα που προσβάλουν την αξιοπρέπεια
της ομάδας. Αυτή η οποία χτίσθηκε τις
προηγούμενες δεκαετίες και ήταν το
αντίβαρο στην απουσία τίτλων. Την
αξιοπρέπεια την οποία την έκαναν…
σημαία οι ίδιοι οι οπαδοί και τη θεωρούσαν
αδιαπραγμάτευτη.
Σιγά
σιγά όμως η πολυαναφερόμενη αξιοπρέπεια
της ομάδας άρχισε να θαμπώνει από τους
χειρισμούς του Θόδωρου Καρυπίδη, ο
οποίος με ευκολία βαπτίζει το κρέας
ψάρι. Οι συμμαχίες πάντα υπήρχαν στο
εγχώριο ποδόσφαιρο κι έχουν γίνει κάτι
σαν εθιμικό δίκαιο, όπως και οι ομάδες
δορυφόροι. Λίγοι πιστεύω ότι είναι
εκείνοι οι οποίοι έχουν αντίρρηση στο
να ακολουθήσει ο κ. Καρυπίδης την πολιτική
των συμμαχιών στη Super League. Το ζήτημα
είναι με ποιους όρους κάνει αυτές τις
συμμαχίες ο διοικητικός ηγέτης του Αρη.
Μία συμμαχία με όρους αξιοπρέπειας στην
οποία δεν άγεσαι και φέρεσαι ως ο φτωχός
συγγενής και καταφέρνεις να κερδίζεις
με αξιοπρέπεια κάποια πράγματα, με
προϋποθέσεις, είναι ανεκτή. Οτιδήποτε
όμως περισσότερο δεν τιμά μία ομάδα
όπως είναι ο Αρης. Ο κ. Καρυπίδης δείχνει
ότι δεν χαμπαριάζει από τέτοια πράγματα,
οπότε δεν επιχειρεί να κρατήσει καμία
ισορροπία. Το αντίθετο μάλιστα. Λειτουργεί
προσβλητικά για την αξιοπρέπεια και
την υστεροφημία του κόσμου του Αρη.
Τελευταίο του ολίσθημα είναι η διαχείριση
της απόκτησης του Ματέο Γκαρσία. Ενός
ποδοσφαιριστή που κάνει γκελ στον κόσμο
της ομάδας, είχε αγωνιστική συνεισφορά
στον Αρη, μία μέτρια χρονιά στον Ερυθρό
Αστέρα και αποκτήθηκε, όπως υποστηρίζουν
οι «κιτρινόμαυροι» με διαρροή, έναντι
1,5 εκατ. ευρώ. Για την ολοκλήρωση της
μεταγραφής βάζει… «πλάτη» ο Ολυμπιακός
ο οποίος θα τον «φιλοξενήσει» στο ρόστερ
του, λόγω του ΒΑΝ που έχει ο Αρης!
Ερώτημα:
Ο Αρης που πλήρωσε τους Σέρβους δεν
μπόρεσε να βρει τρόπο να «κλειδώσει»
τον παίκτη μέχρι το τέλος των μεταγραφών
χωρίς παρένθετη ομάδα, κι αν τελικώς
δεν γλιτώσει από τα ΒΑΝ να αποφασίσει
για το μέλλον του Ματέο Γκαρσία; Γιατί
λοιπόν να βάλει στο «παιχνίδι» τον
Ολυμπιακό δημιουργώντας σκιές στη
μεταγραφή και αντιδράσεις από τον κόσμο
της ομάδας;
Γεννάται
όμως κι άλλο ερώτημα: Πού στηρίζει την
αισιοδοξία του ο κ. Καρυπίδης ότι ο Αρης
δεν θα έχει πρόβλημα με τα ΒΑΝ και
πληρώνει 1,5 εκατ. ευρώ για τον Γκαρσία,
την ίδια στιγμή που υπάρχουν αμετάκλητες
αποφάσεις από τη ΦΙΦΑ και ο Βέλεθ έχει
καταθέσει προσφυγή για 100 χιλ. ευρώ;
Κάποια κομμάτια, όπου κι αν μπούνε στο
παζλ, δεν βγάζουν μία ξεκάθαρη εικόνα.
Η πολιτική που ακολουθεί ο κ. Καρυπίδης
στα κρίσιμα ζητήματα που έχει μπροστά
του ο Αρης καταστρέφει το DNA του Αρη.
Αυτό που κράτησε την ομάδα όρθια στα
πολύ δύσκολα. Και επειδή χτίστηκε με
πολύχρονες προσπάθειες, αν τελικώς δεν
αλλάξει ρότα ο κ. Καρυπίδης, θα έχει
προξενήσει μεγάλη και ανεπανόρθωτη
ζημιά στην αξιοπρέπεια τής ομάδας.
Εξέλιξη η οποία ίσως να τραυματίσει και
το αγωνιστικό της μέλλον.
Ο
κόσμος του Αρη βρίσκεται σε σύγχυση και
υπάρχουν πολλοί που δεν αφορίζουν τον
κ. Καρυπίδη για τους χειρισμούς του.
Αντιθέτως ευλογεί τη θυσία των αξιών
της ομάδας, στο βωμό της αγωνιστικής
της επιβίωσης. Προφανώς είναι κι αυτό
προϊόν του σοκ των πέτρινων χρόνων.
