Αρίσταρχος Φουντουκίδης κι Αιμίλιος Θεοφανίδης… Το καθ’ ημάς κορυφαίο – αμιγές ελληνικό – κεντρικό αμυντικό δίδυμο στην ιστορία του ΠΑΟΚ!
Δύο αείμνηστοι ογκόλιθοι σε κορμί και ψυχή οι οποίοι κατέθεταν ιδρώτα κι αίμα σε κάθε αγώνα. Φυσικά κι ακολούθησαν άλλα γιγάντια – αμιγώς ελληνικά - δίδυμα με συγκλονιστική παρουσία. Ξεχώριζε πάντως, εκείνο του Αρίσταρχου Φουντουκίδη με τον ατυχέστατο, των ατυχέστερων στο διάβα του ΠΑΟΚ, Παύλο Παπαδόπουλο. Εξαιρετικός σέντερ φορ ο Παύλος Παπαδόπουλος. Ο Αιμίλιος Θεοφανίδης διείδε την σπάνια κλάση τού εκ Αψάλου Πέλλας ορμώμενου παικταρά και το ευρειών διαστάσεων πνεύμα του. Πρότεινε στον προπονητή του ΠΑΟΚ τότε, τον Ιβάν Χόρβατ. Κι αυτός τον κατέστησε σέντερ μπακ περιωπής…
Αδικώντας ίσως, κάποιους τους οποίους δεν αναφέρουμε (βαρύς κι ασήκωτος ο …σκληρός δίσκος μας, βλέπετε) θεωρούμε πως λάμπρυναν με την παρουσία τους την ενδεκάδα του ΠΑΟΚ – όσο αυτή αποτελείτο από ημεδαπούς καθώς επιμένουμε ελληνικά - ο Φιλώτας Πέλλιος, ο Μπάμπης Τσιλιγκιρίδης, ο Θόδωρος Αποστολίδης, ο Χάρης Μπανιώτης, ο Αλέξης Αλεξίου, ο τεράστιος Μιχάλης Μπέλλης αλλά κι ο Κούλης Αποστολίδης και ο Γιώργος Σκαρτάδος όταν ξεδίπλωσαν τις πτυχές της τεράστιας προσωπικότητας τους κι ως κεντρικοί αμυντικοί!
Τώρα, πως και γιατί ανατρέχουμε στο παρελθόν και ξεσκονίζουμε (έτσι νομίζουμε…) τις μνήμες μας. Όντας αυτήκοοι μάρτυρες σε συζήτηση εξεχουσών μορφών της ιστορίας του ΠΑΟΚ… Σε τέτοιες συζητήσεις ακούτε. Δεν μιλάτε. Ανάσα δεν παίρνετε… Καταγράψαμε την ανησυχία τους για τον άξονα του ΠΑΟΚ. Κυρίως δε, για το κέντρο της άμυνας του.
Έγινε ιστορική αναδρομή για όσους παρέλασαν από το κέντρο της άμυνας. Αποδόθηκαν έπαινοι από παρόντες σε απόντες. Και δε διέφεραν πολύ οι επιλογές τους από τις δικές μας. Προσέγγιζαν μάλιστα, τις προαναφερόμενες επιλογές μας. Καμάρι να δείτε εμείς περί αυτής της προσέγγισης…
Καταγράψαμε και το παράπονο τους. «Είναι κρίμα που ο ΠΑΟΚ τα νεότερα χρόνια δεν βρήκε Έλληνες κεντρικούς αμυντικούς ανάλογους με τα παλαιότερα»! Από το παράπονο αυτό αρχίσαμε εμείς να ξετυλίγουμε το κουβάρι με τις μνήμες δίδυμων – αμιγώς ελληνικών – κεντρικών αμυντικών.
Η αλήθεια είναι πως ο ΠΑΟΚ τα νεότερα χρόνια βρήκε στα πρόσωπο του Φερνάντο Βαρέλα και του Χουάν Κρέσπο τη σιγουριά για το κέντρο της άμυνας του. Έτσι η - ως φυσιολογική εξέλιξη - αποχώρηση αμφότερων αφήνει τεράστιο κενό. Αυτό δεν καλύπτεται φυσικά, από τον Ίνγκι Ίνγκασον. Είναι κι ο τραυματισμός του Γιώργου Μιχαηλίδη. Και μένει… επιλαχών ο δοκιμασμένος κι επιτυχημένος back up Ενέα Μιχάι.
Εκείνο δε, το οποίο έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η αναφορά όλων στη συζήτηση, για την αλλαγή των καιρών. «Δεν είναι πλέον, ίδιο το ποδόσφαιρο. Αλλιώς έπαιζαν τότε οι αμυντικοί. Αλλιώς παίζουν τώρα. Ουδείς γνωρίζει εάν κι εφ’ όσον θα μπορούσαν εκείνοι, να παίξουν, όπως παίζουν αυτοί. Κάνοντας παιγνίδι από την άμυνα…». Άδικο έχουν; Όχι, βέβαια. Άλλαξαν οι καιροί. Είναι άλλες οι απαιτήσεις των νευραλγικών θέσεων στο κέντρο της άμυνας.
Οι εξέχουσες μορφές της ιστορίας του ΠΑΟΚ συμφωνούσαν στη συζήτηση τους, πως - ακόμη και στις ημέρες μας - ο άξονας είναι το «άλφα και το ωμέγα» κάθε προοδευτικής ομάδας. Με κυρίαρχο κομμάτι αυτό των κεντρικών αμυντικών. Και θεωρούσαν πως ο ΠΑΟΚ, η ομάδα τους - την οποία τίμησαν αγωνιζόμενοι υπέρ βωμών κι εστιών της – πρέπει, να φτιάξει πρώτα, πρώτα άξονα. Με τερματοφύλακα εγγύηση, με κεντρικούς αμυντικούς σιγουριάς, με επιτελικό χαφ με φαρδιές πλάτες, για να κουβαλά την ομάδα σε αυτές και με σέντερ φορ… Έναν ακόμη, έναν δεύτερο Νέλσονα Ολιβέιρα! « Μόνον με έναν δεν βγαίνουν τόσες αγωνιστικές υποχρεώσεις εντός κι εκτός συνόρων»!
