Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για την παρουσία των «κίτρινων» στο Final Eight του Κυπέλλου Ελλάδας, τα δάκρυα που δεν του αξίζουν για τον αποκλεισμό από τον Παναθηναϊκό και τη δεξαμενή της ενέργειας που ήταν λογικό να αδειάσει έπειτα από έξι απαιτητικούς αγώνες σε δεκαοκτώ ημέρες.
Το έλλειμμα ενέργειας ήταν ευανάγνωστο στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό. Φάνηκε περισσότερο μέσα από το κουρασμένο μυαλό, τη δυσκολία συνδυασμού της αποτελεσματικής άμυνας με την ώριμη και απλή σκέψη στην επίθεση. Εκεί τα απλά φαίνονταν περίπλοκα και πλην του Βασίλη Τολιόπουλου ο οποίος βρίσκεται σε δαιμονιώδη κατάσταση, ακόμη και σουτ… προπόνησης δεν βρήκαν στόχο. Φάνηκε από το τέλος του πρώτου ημιχρόνου όπου ο μεν αρχηγός του Άρη είχε 7/9 σουτ και οι υπόλοιποι σούταραν με 7/19. Είχε περισσότερους από τους μισούς της ομάδας του.
Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης απέναντι στον ΠΑΟΚ, η εμφάνιση του 28χρονου γκαρντ ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει θέση στα ημιτελικά. Κόντρα στον Παναθηναϊκό χρειάζονταν πολλά περισσότερα. Πράγματι άδειασε η δεξαμενή κι αυτό ήταν λογικό. Έξι απαιτητικοί αγώνες σε διάστημα δεκαοκτώ ημερών στοιχειοθετούν εξαιρετικά βαρύ πρόγραμμα, ειδικά για παίκτες οι οποίοι δεν έχουν συνηθίσει σ’ αυτή τη συχνότητα παιχνιδιών. Και το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι επρόκειτο για τελικούς καθώς σε αυτούς παίχθηκε η Ευρώπη, η 5αδα στο Πρωτάθλημα και φυσικά ο στόχος του Κυπέλλου ο οποίος προέκυψε μεσούσης της περιόδου.
Το έλλειμμα ενέργειας φάνηκε επίσης στα ριμπάουντ όπως και στη μη εφαρμογή του πλάνου αντιμετώπισης του Κέντρικ Ναν ο οποίος επιβεβαίωσε ότι είναι ο κορυφαίος σκόρερ που αγωνίζεται στην Ελλάδα. Μπορεί να εκτελέσει, να δημιουργήσει, κάνει τα πάντα στο γήπεδο. Οι βοήθειες στο μαρκάρισμά του πήγαν καθυστερημένα γεγονός το οποίο του έδωσε τη δυνατότητα να κάνει το παιχνίδι που λατρεύει.
Απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Άρης μπήκε στο παρκέ με τον τίτλο του απόλυτου αουτσάιντερ. Δεν ήταν μόνο το – κατά 30 φορές – μεγαλύτερο μπάτζετ, όσο οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν στη διάρκεια του αγώνα. Προκαλούν γέλωτα τα όσα γράφτηκαν περί σκληρής ή και αντιαθλητικής άμυνας του Άρη. Λες και οι άλλοι έπαιζαν βαστώντας τριαντάφυλλα. Ή μάλλον αυτό έκαναν καθώς τέσσερα ομαδικά φάουλ σ’ ένα ημίχρονο – θαρρώ ότι – αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του σύγχρονου μπάσκετ.
Τόσα χρεώθηκε ο Παναθηναϊκός καθώς από τα έξι συνολικά, τα δύο αφορούσαν τις τεχνικές ποινές στον Λεσόρ ο οποίος λειτούργησε αφελέστατα και αποβλήθηκε. Σ’ ένα κλειστό παιχνίδι, ο Άρης είχε τριπλάσια φάουλ και όσα του δόθηκαν ήταν σωστά. Στην άλλη πλευρά του παρκέ όμως οι επαφές «βαφτίστηκαν» χάδι κι έτσι οι βολές ήταν 19-2 στο ημίχρονο και 30-9 στο τέλος του παιχνιδιού. Αυτό είναι, δυστυχώς, το ελληνικό μπάσκετ. Ο νόμος του ισχυρού πάντα επικρατεί.
Ο Άρης θα μπορούσε να είχε σταθεί στα παραπάνω, δεν το έκανε, και καλά έκανε. Ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται. Είναι προτιμότερο να αφοσιωθείς στον εαυτό σου, δεν έχει εξάλλου κανέναν λόγο να δικαιολογήσει τα… αδικαιολόγητα όπως ξεκάθαρα επιχειρήθηκε στην άλλη πλευρά. Η νύχτα βαφτίστηκε μέσα και πάει λέγοντας. Για τον Γιάννη Καστρίτη το σπουδαιότερο είναι η τριήμερη ξεκούραση, η αποφόρτιση και μετά η έναρξη της προετοιμασίας για τον «τελικό» με την Προμετέι.
Θέλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επιστροφή της φρεσκάδας και κυρίως, να φτιάξει τις συνθήκες για να γίνουν πιο επιδραστικοί στο παιχνίδι της ομάδας παίκτες όπως οι Σταρκ, Μποχωρίδης, Κατσίβελης κ.α. Ο πρώτος «ταλαιπωρείται» από δεύτερες σκέψεις την ώρα της μάχης. Καθυστερεί στη λήψη της τελικής απόφασης κι αυτό καταστρέφει επιθέσεις. Ο Άρης χρειάζεται περισσότερα πράγματα από τον Αμερικανό, ειδικά τώρα που λείπει ο Ρομπέρτο Γκάλινατ. Θέλει δημιουργία, εκτέλεση μα πάνω απ’ όλα την ανάληψη ευθύνης.
Τώρα ο Άρης θα μπει σε μια διαδικασία πολλών προπονήσεων και μέσω αυτού του προγράμματος, ο Καστρίτης ελπίζει ότι, θα «μπολιάσει» τον Αμερικανό. Κακά τα ψέματα, μήνες τώρα οι «κίτρινοι» δεν είχαν περισσότερες από μία-δύο προπονήσεις μεταξύ των αγώνων. Έπαιζαν, νικούσαν, ξεχνούσαν. Αυτή ήταν η διαδικασία.
