Καμιά 30αριά ποδοσφαιριστές, δύο προπονητές και άλλα 1.000 (αγωνιστικά) πρόσωπα είναι -λιγότερο ή περισσότερο- οι πρωταγωνιστές του φετινού Άρη.
Αρέσει δεν αρέσει, οι «κιτρινόμαυροι» έχουν βρει το μοτίβο που φέρνει νίκες, φέρνει προκρίσεις, στις καλές, τις μέτριες και τις κακές μέρες.
Κι αυτό το μοτίβο «άνοιξε» ευδιάκριτα στα απανωτά εκτός έδρας παιχνίδια με Κηφισιά, Πανσερραϊκό, ΠΑΣ Γιάννενα και Ατρόμητο, ασχέτως της βαθμολογικής συγκομιδής που μπορεί να ικανοποιεί κάποιους και κάποιους άλλους όχι.
Οι Θεσσαλονικείς σωματικά και ψυχικά βρέθηκαν σε παράλληλες πραγματικότητες.
Μία του Πρωταθλήματος και μία του Κυπέλλου.
Αν έχαναν την ισορροπίας τους... θα άκουγαν τα μύρια όσα.
Κάπου μεταξύ «επιλογής» πραγματικότητας, φορτωμένου προγράμματος και εκτεταμένων rotation η ομάδα κλείδωσε (σχεδόν) τα play off και την παρουσία της στον τελικό του Κυπέλλου.
Το μοτίβο του ενός γκολ στο πρώτο ημίχρονο και η προσπάθεια να το κρατήσει στο δεύτερο, έχοντας σαφείς δυσκολίες για το δεύτερο, και δίνοντας χώρο στον αντίπαλο (με ή χωρίς εντολή Μάντζιου) είναι η τρίτη παράλληλη πραγματικότητα.
Και μπορεί τα όσα περιγράφονται ακριβώς από πάνω να μην περιλαμβάνουν φοβερό θέαμα και κραυγές θαυμασμού, όπως στις χρονιές των δύο σερί τρίτων θέσεων, δημιουργείται ωστόσο η αίσθηση πως ό,τι γίνεται, γίνεται από επιλογή, συνειδητά έως και... αναγκαστικά.
Δεν ξέρω αν κάποιος στον Άρη έχει ασχοληθεί ενεργά με τη «Σχολή του Ρεαλισμού», όμως η πραγματικότητα -πολλές φορές- είναι ωμή, είναι κουραστική, αλλά στο τέλος της ημέρας έχεις κάτι να πεις.
Και, μέχρι στιγμής, ο Άρης... λέει και, πιθανότατα, θα πει πολλά περισσότερα στα επόμενα του δρόμου.
