Θα ήταν πέρα για πέρα άδικο να κατηγορήσει κάποιος ότι ο Θόδωρος Καρυπίδης δεν έχει προσφέρει στον Αρη. Και μόνο το ότι κατάφερε η ομάδα να είναι παρούσα τις τέσσερις τελευταίες χρονιές στην Ευρώπη είναι πολύ σημαντικό. Ο Αρης μόνο μία φορά στο παρελθόν το είχε καταφέρει, επί τρεις όμως χρονιές, να μπαίνει συνεχώς στην ευρωπαϊκή κληρωτίδα.
Δεν θα πρέπει όμως να σκιάζεται και κανείς στο δίλημμα «Καρυπίδης ή το χάος». Συνηθισμένος είναι ο Αρης από περιπέτειες οπότε, αν ποτέ και όποτε χρειαστεί, θα βρει τον τρόπο να βγει από το αδιέξοδο. Κανείς δεν εύχεται να μπει η ομάδα σε περιπέτειες, αλλά το έργο του προέδρου δεν θα πρέπει να κρίνεται διαχρονικά μόνο γι’ αυτά που έχει κάνει, αλλά και γι’ αυτά που πρέπει να κάνει.
Ο κόσμος του Αρη που έχει να γευθεί τη χαρά της κατάκτησης ενός τίτλου 52 χρόνια, δεν μπορεί να νιώθει ικανοποίηση μόνο επειδή κερδίζει η ομάδα τον ΠΑΟΚ στα τοπικά ντέρμπι και ότι βγαίνει κάθε χρόνο στην Ευρώπη. Αυτή ήταν μία γλυκιά καραμέλα τα πρώτα χρόνια, αλλά πλέον έχει λειώσει. Γιατί άλλο συμμετοχή σε μία ευρωπαϊκή διοργάνωση η οποία να έχει ως κατάληξη και την παρουσία στους ομίλους και άλλο ο αποκλεισμός από ομάδες που δεν υπάρχουν στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα και μόνο ένας αφελής μπορεί να καταπιεί κάτι τέτοιες ήττες. Και δεν είναι μόνο αυτό. Στο ποδόσφαιρο ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Υπάρχουν πρόεδροι των οποίων οι ομάδες κατέκτησαν τόσα τρόπαια που δεν χωρούσαν πλέον στην τροπαιοθήκη του συλλόγου και τελικά έφυγαν κακήν κακώς από την ομάδα. Αυτό είναι κάτι σαν νόμος στο ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί μοιάζουν με διψασμένους οδοιπόρους της ερήμου. Με μία επιτυχία ξεδιψούν για λίγο, αλλά σύντομα ζητούν μία άλλη για να δροσιστούν και πάλι. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο κι όποιος δεν αντέχει να λειτουργεί σ’ αυτές τις συνθήκες κάθεται στο σπίτι του.
Ο Αρης βρίσκεται μετά την τραγωδία με την ΑΕΚ σε άσχημη κατάσταση. Κι όταν το κλίμα βαραίνει «ξεθάβεται» όλο το παρελθόν και οι διοικητικές κινήσεις περνούν από κόσκινο. Οπως περνάει από κόσκινο ο σχεδιασμός του Θόδωρου Καρυπίδη. Οταν το καλοκαίρι «έσκαγε» το ένα όνομα μετά το άλλο, περίσσευαν τα «ωσαννά» από τον κόσμο. Τώρα γκρινιάζουν γιατί «χάλασε» το κέντρο στο οποίο «έτρωγαν σίδερα, ο Τζέγκο, ο Σάσα και ο Ματίγια». Υπεύθυνη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μπορεί να δώσει μόνο Θόδωρος Καρυπίδης. Είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος μπορεί να απαντήσει και στο ερώτημα με ποια κριτήρια έγιναν οι μεταγραφές. Με γνώμονα το στυλ του παιχνιδιού των νεομεταγραφέντων, την εμπειρία τους ή το βιογραφικό τους; Αυτά είναι που βασανίζουν τους φίλους του Αρη και τα βάζουν στη συζήτηση που έχει ανοίξει στα social media. Οποια απάντηση πάντως κι αν υπάρξει δεν θα αλλάξει κάτι στην ομάδα. Τα λάθη που ανακαλύπτονται εκ των υστέρων δεν διορθώνονται. Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Καρυπίδης ήθελε το κακό του Αρη και έδιωξε αυτούς που έδιωξε. Μπορεί μέχρι στιγμής οι επιλογές του να αποδεικνύονται λανθασμένες, αλλά δεν υπάρχει γυρισμός. Θα ήταν χρήσιμο να διδαχτεί από αυτά και να βρει μαζί με τον Πάρντιου τον τρόπο να πάρει η ομάδα ό,τι μπορεί καλύτερο από το σημερινό ρόστερ. Ολα τ’ άλλα είναι για να περνάει η ώρα και να ξεθυμαίνουν οι δικαιολογημένα θυμωμένοι φίλοι του Αρη. Υπάρχει η αίσθηση ότι ο θυμός αυτός είναι προϊόν του τρόπου που χάνουν οι «κίτρινοι» γιατί οι πέντε βαθμοί διαφορά από την δεύτερη θέση δεν είναι πελώρια βαθμολογική διαφορά. Για έναν Αρη με νορμάλ απόδοση. Γι’ αυτόν που είδαμε μέχρι τώρα είναι τεράστια.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook
