Να το συνειδητοποιήσουν όλοι είναι «ο αγώνας της ζωής μας»
Σε κατάσταση ανάγκης και η Πορτογαλία με δύο θανάτους από τον κορωνοϊό και 642 επιβεβαιωμένα κρούσματα. Επί ποδός πολέμου άπαντες απέναντι στον εφιάλτη. Χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο της «ABOLA» με φωτό ένα γήπεδο χωρίς ομάδες, με τον ιό στη σέντρα και με το μήνυμα: «Η Πορτογαλία είναι από σήμερα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η Πορτογαλία και όλος ο κόσμος. Ξαφνικά είμαστε όλοι βυθισμένοι σε μια παράξενη ταινία επιστημονικής φαντασίας που μας φοβίζει, μας κουράζει, μας αγχώνει και σέρνει αβεβαιότητα. Για εμάς και για όλους τους άλλους που αγαπάμε χωρίς να μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε. Σε αυτόν τον πόλεμο θα δοθούν πολλές μάχες και ο χρόνος είναι φίλος και εχθρός. Πάμε στον πόλεμο».
Το πρωτοσέλιδο με το σχετικό κειμενάκι το αλίευσα από το χθεσινό εξαιρετικό ένθετο για τον κορωνοϊό της εφημερίδας μας. Είναι αλήθεια πως ο ποδοσφαιρικός χαρακτηρισμός ότι η μάχη με τον κορωνοϊό είναι το παιχνίδι της ζωής μας, ασυναίσθητα με έφερε πιο κοντά στο θέμα εξαιτίας του γεγονότος ότι κι εμείς οι αθλητικογράφοι από το δικό μας μετερίζι, σε σημαντικές περιπτώσεις αγώνων και αγωνιστικών αναμετρήσεων σε όλα τα αθλήματα, προσπαθούσαμε εναγωνίως να βρούμε τίτλους που να συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο το συναίσθημα, αλλά και τη φλόγα και τον κίνδυνο παρόμοιων συγκρούσεων.
Εκείνο βέβαια που έχει σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση και μας ώθησε να αναδείξουμε για δεύτερη φορά το θέμα, είναι η διαπίστωση πως το δημοφιλέστερο άθλημα παγκοσμίως όχι απλά συντάσσεται αλλά και πρωτοπορεί στη διαπλανητική αντιμετώπιση της επιδημίας, συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο να βάλει πλάτη για να στηθεί το ανάχωμα που θα φράξει την εξάπλωση της. Στον τίτλο του σχολίου ξεχωρίζει ο χαρακτηρισμός «το παιχνίδι της ζωής μας» και η προτροπή μας αυτό να το συνειδητοποιήσουμε όλοι. Προφανώς εδώ στην πατρίδα μας βρισκόμαστε σε καλό δρόμο ως προς τη συνειδητοποίηση και αντιμετώπιση του ιού, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε και περισσότερα.
ΜΙΑ ΧΟΝΤΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΒΟΥΛΑ
Στον επίλογο επέλεξα την άποψη ενός γιατρού του βρετανικού «ΕΣΥ» με τον τίτλο «Εμείς οι γιατροί φοβόμαστε την κρίση του κορωνοϊού»: «Ένας τρομερός, οξύς, διαπεραστικός φόβος. Καθισμένος στο γραφείο μου, είχα συνδεθεί στο απεικονιστικό μας σύστημα και είχα ανοίξει την τομογραφία του ασθενούς που μου είχαν ζητήσει να εξετάσω. Για πρώτη φορά δεν μπορούσα πλέον να προσποιηθώ ότι η ασθένεια για την οποία είχα διαβάσει τόσα πολλά, βρισκόταν στην Κίνα, ή το Ιράν ή την Ιταλία. Βρισκόταν εδώ στη Βρετανία και εξαπλωνόταν. Στην πόλη μου. Στο νοσοκομείο μου. Στην οθόνη μου.
Κάναμε εντατικά σχέδια εδώ και έναν μήνα, ελπίζοντας κόντρα στις πιθανότητες ότι δεν θα ήταν όλα μια σπατάλη χρόνου. Εκείνο που μας αιφνιδίασε, είναι η ταχύτητα με την οποία το υποθετικό έγινε πραγματικό κι έπειτα το ταχέως, παρωχημένο. Η σταθερή ροή κρουσμάτων συνεχίζεται κι έχουμε ήδη αναγκαστεί να αλλάξουμε την προσέγγιση μας από τον προκαταρκτικό σχεδιασμό, στην απλή αντίδραση, στις πιέσεις, την απομόνωση των ασθενών όποτε αυτό είναι δυνατό και στην προσπάθεια να μείνουμε μπροστά από τις εξελίξεις. Ο ίδιος αυτός τρόμος που ένιωσα, τρώει ολόκληρο το νοσοκομείο και το προσωπικό του.
Ο κόσμος φοβάται με έναν τρόπο που δεν έχω ξαναδεί. Φοβόμαστε όλοι για τις νεαρές οικογένειες μας, τους ηλικιωμένους γονείς μας. Θα μεταφέρουμε αυτή την ασθένεια στους αγαπημένους μας πάνω από τα ρούχα μας και μέσα στους πνεύμονες μας. Πως να μη φοβόμαστε; Ξέρω πως δεν είμαι ο μόνος που υποφέρει από αϋπνία. Γιατί αυτή είναι μόνο η αρχή. Έχω υπολογίσει πως αν πράγματι νοσήσει το 60% του τοπικού πληθυσμού, ο αριθμός των κρουσμάτων που θα περνούν την πόρτα μας κάθε λίγες μέρες, θα είναι μεγαλύτερος από ολόκληρη τη διαθεσιμότητα μας σε κλίνες. Κι αυτό δεν θα γίνει το καλοκαίρι ή σε μερικές εβδομάδες, αλλά σε μερικές ημέρες. Εντούτοις προσκολλώμαι στην ελπίδα ότι οι υπολογισμοί μου είναι εσφαλμένοι».
Το πρωτοσέλιδο της πορτογαλικής «ABOLA», εμβληματικό και απόλυτης σύνδεσης με το χώρο του ποδοσφαίρου, χαρακτηρίζει παιχνίδι της ζωής μας για όλους τη μάχη κατά του κορωνοϊού.
