Μόλι Μπάρτριπ: Έκανε τάκλιν σε ανορεξία και κατάθλιψη με μια φωνή
Πήρε ένα χαρτί στα χέρια της και σχημάτισε τη φράση «Θέλω να αυτοκτονήσω». Έκλεισε το φάκελο, τον άφησε στο γραφείο της και μπήκε στο αυτοκίνητο. Το πόδι είχε κολλήσει στο γκάζι, οι σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό της με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εκείνη έμοιαζε πιο αποφασισμένη από ποτέ να βάλει τέλος στη ζωή της. Δεν έβρισκε νόημα σε τίποτα πια. Γιατί να συνέχιζε να ζει αφού το όνειρο είχε χαθεί και κανένας δε νοιαζόταν για εκείνη; Η ταχύτητα ανέβηκε περισσότερο αλλά ξαφνικά άκουσε μια φωνή που την προέτρεπε να γυρίσει πίσω. Εκεί, το κλειδί του μυαλού της γύρισε και σταμάτησε.
Ήταν η πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό που είχε ακούσει τον εαυτό της. Τη φωνή εκείνη που ψιθύριζε ότι κάποιος νοιάζεται για εκείνη. Επιβεβαιώθηκε όταν άνοιξε το κινητό της και είδε εκατοντάδες μηνύματα και κλήσεις από τους ανθρώπους που είχαν δει το μήνυμα της και έτρεχαν πανικόβλητοι να τη βρουν. Ήταν οι άνθρωποι της που τόσο καιρό έμοιαζαν αόρατοι αλλά τώρα πια είχαν γίνει η αγκαλιά που την έκλεισε και τη βοήθησε να αφήσει πίσω το άγχος, τη νευρική ανορεξία και την κατάθλιψη και να επουλώσει τις πληγές της. Η ζωή φάνταζε πια σημαντική.
Πώς η Μόλι Μπάρτριπ έφτασε σε αυτό σημείο; Τι την οδήγησε εκεί μόλις στα 26 της χρόνια;
Η στρογγυλή θεά τη μάγεψε από τα πρώτα της παιδικά βήματα. Η εξέλιξη της ήταν ραγδαία και μόλις στα 13 της χρόνια κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Αγγλίας Κ15 για την αναμέτρηση με την Ολλανδία. Ένα κορίτσι από το Ρόμφορντ του ανατολικού Λονδίνου φορούσε τη φανέλα με το εθνόσημο στα αριστερά. Η στιγμή έμοιαζε με όνειρο και η συγκίνηση ήταν έκδηλη στα πρόσωπα των γονιών και των παππούδων της, οι οποίοι δεν την άφησαν μόνη της. Ταξίδεψαν και εκείνοι μαζί με τον αδερφό της στην Ολλανδία για να δουν από κοντά τη μικρή Μόλι να αγωνίζεται με τα χρώματα των «λιονταριών».
Έχασε το ντεμπούτο της για ένα σφίξιμο
Όλα κυλούσαν ομαλά, μια μέρα πριν από το παιχνίδι. Η ομάδα έκανε μια χαλαρή προπόνηση αλλά η τύχη έπαιξαν στη 13χρονη ένα άσχημο παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια της προπόνησης, έτρεξε και τέντωσε το πόδι της λίγο περισσότερο και οι οπίσθιοι μηριαίοι έσφιξαν. Δεν ήξερε τι είχε πάθει. Πονούσε αλλά δε μπορούσε να πιστέψει ότι τραυματίστηκε. Οι γιατροί έτρεξαν πάνω της και μετά από εξετάσεις η συμμετοχή της ακυρώθηκε.
Είχε φτάσει τόσο κοντά στο όνειρο αλλά δεν μπόρεσε να το αγγίξει. Ούτε στα αποδυτήρια δεν της επέτρεψαν να μπει. Έμεινε στην κερκίδα να βλέπει το όνειρο να γκρεμίζεται. Τη σκότωνε η σκέψη ότι δεν μπορούσε να πατήσει στο χορτάρι και να κάνει ό,τι έκαναν και οι συμπαίκτριες της. Ζήλεψε πολύ. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι ήταν απλά μια άτυχη στιγμή και ότι θα είχε ξανά την ευκαιρία αλλά οι ελπίδες της τελείωσαν, όταν είδε τις επόμενες κλήσεις. Η Αγγλία θα αντιμετώπιζε την Ιρλανδία και η Μόλι έλειπε από τις επιλογές του ομοσπονδιακού τεχνικού. Τότε, τα πάντα μαύρισαν. Είχε μια ευκαιρία να παίξει στο διεθνές ποδόσφαιρο και την έχασε για ένα σφίξιμο. Πόσο είχε απογοητεύσει τους δικούς τους σκεφτόταν.
Η ευχή να πεθάνει η μαμά
Θεώρησε ότι μοναδικός υπεύθυνος για την εξέλιξη αυτή ήταν ο εαυτός της. Έκανε λάθος και έπρεπε να το πληρώσει. Άρχισε, λοιπόν, να παραλείπει γεύματα σιγά σιγά. Έτρωγε το πρωινό της γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά αφού όλη η οικογένεια μαζευόταν στο τραπέζι αλλά το μεσημεριανό της το πετούσε στον κάδο του σχολείου. Σιγά σιγά άρχισε να μην τρώει και το πρωινό της γιατί ξυπνούσε πιο αργά και έλεγε ότι δεν ήθελε να αργήσει στο σχολείο. Το βράδυ ζητούσε κάτι ελαφρύ για να μην έχει προβλήματα στον ύπνο. Με αυτή τη δικαιολογία έπειθε τους γονείς της, οι οποίοι κάθε άλλο παρά χαζοί ήταν. Έβλεπαν ότι το παιδί τους χάνει βάρος και ότι η συμπεριφορά του άλλαζε συνεχώς.
Μέσα σε ένα μήνα από ένα υγιές, χαρούμενο νεαρό κορίτσι που ζούσε το όνειρο της, η Μόλι έγινε ένα παιδί στα όρια της κατάθλιψης και γεμάτο προβλήματα και δάκρυα. Χτυπούσε τις πόρτες, κλειδωνόταν στο δωμάτιο της, έμενε στο σκοτάδι και έκλαιγε συνεχώς. Έβλεπε τον εαυτό της στον καθρέφτη και όπως έχει παραδεχθεί και η ίδια τον μισούσε, ήθελε να του κάνει κακό. Φερόταν άσχημα και στους γονείς της. Ειδικά στη μαμά της μίλησε άσχημα μια μέρα, την έσπρωξε και την έδιωξε από το δωμάτιο της και παρακάλεσε το Θεό να ήταν νεκρή. Έτσι, πίστευε θα ήταν ήσυχη και δεν θα είχε κανέναν να τη βασανίζει.
Το πεταμένο φαγητό και η Άννα που την κατέστρεφε
Το φαγητό συνέχισε να αποτελεί βάρος για εκείνη και ο κάδος έδειχνε να του ταιριάζει περισσότερο. Μια μέρα, όμως, ένας από τους συμμαθητές της, την είδε να πετά το φαγητό της στα σκουπίδια. Το ανέφερε αμέσως στη δασκάλα και εκείνη κάλεσε τη μητέρα της στο σχολείο. Εκείνη την περίμενα στην εξώπορτα του σχολείου μετά το τελευταίο κουδούνι στο σχολείο.
Την πήγε με το ζόρι σε μια γιατρό, η οποία την εξέτασε, μέτρησε το βάρος της και της ανακοίνωσε ότι έχει νευρική ανορεξία. Ήταν απαραίτητο να ακολουθήσει ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα διατροφής για να καταφέρει να αντιστρέψει την κατάσταση και παράλληλα, να απευθυνθεί σε ένα σύμβουλο ψυχικής υγείας για να τη βοηθήσει. Η Μόλι τρόμαξε πραγματικά. Τι εννοούσε η γιατρός όταν έλεγε νευρική ανορεξία; Πώς είχε φτάσει σε εκείνο το σημείο;
Λίγες μέρες αργότερα βρέθηκε στο γραφείο μιας ψυχολόγου, την οποία εμπιστεύτηκε και της εκμυστηρεύτηκε όλες τις σκέψεις που έκανε. Εκείνη την άκουσε προσεκτικά και τη συμβούλεψε να γράψει ένα γράμμα με όλες τις σκέψεις της σε μια φανταστική της φίλη. Κάπως έτσι γεννήθηκε η Άννα, η οποία έγινε το άτομο που η Μόλι ρωτούσε γιατί της καταστρέφει τη ζωή, γιατί τη βάζει να κάνει πράγματα που δε θέλει και γιατί την έχει φτάσει σε εκείνο το σημείο; Η άσκηση αυτή την έβαλε σε διαδικασία να σκεφτεί.
Τα ψέματα στη Ναντ, η νοσηλεία και το σοκ μιας φωτογραφίας
Οι γονείς της είχαν ανησυχήσει πολύ αλλά δούλευαν πολλές ώρες και αποφάσισαν να προσλάβουν μια οικιακή βοηθό για να τη φροντίζει και να την ταΐζει. Η Ναντ ήταν μια καλή κυρία που αγάπησε τη μικρή Μόλι και χαιρόταν όταν έβλεπε να της επιστρέφει άδειο το δίσκο. Εκείνη, όμως, δεν έτρωγε. Πετούσε το φαγητό της από το παράθυρο στον κήπο. Η μαμά της το κατάλαβε και την έβαλε να τρώει μαζί με τον αδερφό της, τον Τζο. Τότε, η Μόλι απλά του έδινε και το δικό της πιάτο. Αυτό γινόταν καθημερινά και ο μικρός είχε αρχίσει να παίρνει βάρος. Η μητέρα της, φυσικά, και αντιλήφθηκε τι συνέβαινε και αποφάσισε να πάει με τη Μόλι σε ένα άλλο σπίτι που είχαν στην ανατολική ακτή της Αγγλίας. Εκεί η αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματα της κόρης και της είπε ότι καταλαβαίνει απόλυτα τι της συμβαίνει και ότι θα τρώει όσο και εκείνη καθημερινά για να της συμπαρασταθεί. Η Μόλι ήταν αρκετά τσαντισμένη με τη μητέρα της και αναρωτιόταν γιατί να το κάνει αυτό στον εαυτό της. Η τακτική αυτή δεν είχε αποτέλεσμα, όμως.
Η Μόλι κατάλαβε το κακό που έκανε στον εαυτό της όταν είδε μια φωτογραφία. Παρατήρησε τον εαυτό της, έμοιαζε με σκιάχτρο και δεν είχε καμία σχέση με το κορίτσι που εκείνη έβλεπε καθημερινά στον καθρέφτη της. Δεν ήταν χοντρή αληθινά, δεν είχε το φυσιολογικό χρώμα και έμοιαζε να είναι βαριά άρρωστη. Κάτι που δεν απείχε από την πραγματικότητα καθώς λίγο καιρό αργότερα ο γιατρός συνέστησε να μπει στο νοσοκομείο καθώς υπήρχε σοβαρό πρόβλημα με την ηπατική λειτουργία. Εκεί και οι νοσηλευτές άρχισαν να της βάζουν κάποια σωληνάκια για να τρέφεται. Η νοσηλεία την τρόμαξε. Συνειδητοποίησε ότι κατέστρεφε τον εαυτό της και έπρεπε να παλέψει για τη σωτηρία της. Μετά από επτά μήνες, κάθισε στο τραπέζι και προσπάθησε να φάει το φαγητό που υπήρχε στο πιάτο της. Σιγά σιγά κατάφερνε να τρώει μεγαλύτερες ποσότητες και πέντε χρόνια αργότερα, όντας πλέον στα 19 της χρόνια, έγινε καλύτερα. Πήρε το απαιτούμενο βάρος και μπορούσε να ζει σαν κανονικός άνθρωπος.
Η Μόλι έγινε Μέρεντιθ
Η ζωή της έμοιαζε να έχει μπει ξανά σε σωστή ρότα, είχε επιστρέψει και στο ποδόσφαιρο και είχε υπογράψει και το πρώτο της επαγγελματικό συμβόλαιο. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει; Βρήκε ξανά τις παλιές της συμπαίκτριες και κατάφερε να φάει ξανά την πίτσα εκείνη με το μπέικον, που τόσο τρελαινόταν, αλλά δεν έτρωγε γιατί είχε πολλά λιπαρά. Όμως, η συνέχεια την κάλεσε να δώσει και μια άλλη μεγάλη μάχη. Ζούσε μακριά από την οικογένεια της, μαζί με τις συμπαίκτριες της. Μια μέρα, ξαφνικά, δεν ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι της. Ένιωθε αδύναμη και δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Η μια μέρα έγινε εβδομάδα και η μαμά της την κάλεσε σπίτι. Η Μόλι πήγε στο γιατρό που της έκανε μια σειρά ερωτήσεων.
Όταν η ομάδα έμαθε τα αποτελέσματα, διέκοψε τη συνεργασία τους και την προέτρεψε να φροντίσει τον εαυτό της και να επανέλθει δυνατότερη. Κάτι που την πλήγωσε και διέλυσε ακόμη περισσότερο την ψυχολογία της. Κλείστηκε στο δωμάτιο της και άρχισε να βλέπει το Grey´s Anatomy. Ταυτιζόταν τόσο πολύ με τη Μέρεντιθ. Παράλληλα, το μυαλό της έπαιζε παιχνίδια και εκείνη αδυνατούσε να καταλάβει γιατί έφτασε πάλι στον πάτο. Έβλεπε ποδόσφαιρο και δεν ήθελε να παίξει, ήθελε να βλάψει τον εαυτό της, δεν έβρισκε νόημα σε τίποτα, ένιωθε μόνη και άρχισε τα αντικαταθλιπτικά.
Η σκέψη για αυτοκτονία και η Τότεναμ
Αναζητούσε ενδιαφέρον και αγάπη από τις συμπαίκτριες της αλλά εκείνες δεν απαντούσαν στα μηνύματα. Μίλησε με τον προπονητή της και του ζήτησε να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι. Εκείνος μετά από αρκετή σκέψη, δέχθηκε. Όταν πήγε στο γήπεδο, ρώτησε τις φίλες της γιατί δεν επικοινωνούσαν μαζί της και έμαθε ότι τους το είχαν απαγορεύσει γιατί έπρεπε να βρει τον εαυτό της.
Επέστρεψε στο σπίτι και άρχισε να σκέφτεται. Το επόμενο πρωί μπήκε στο αυτοκίνητο και αφού έστειλε σε όλους τους φίλους και τις φίλες της ότι θα πεθάνει, άρχισε να τρέχει. Πατούσε το γκάζι και το μόνο που ήθελε ήταν να βάλει τέλος στη ζωή της. Μια φωνή μέσα στο κεφάλι της, της έλεγε να γυρίσει στο σπίτι. Ευτυχώς, την άκουσε.
Η αγκαλιά των δικών της όταν άνοιξε την πόρτα του σπιτιού ήταν το φάρμακο που τη βοήθησε να σταθεί στα πόδια της. Κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνη. Η οικογένεια και οι συμπαίκτριες της ήταν δίπλα της. Βήμα βήμα θυμήθηκε τις συνήθειες της, πήρε την μπάλα ξανά στα πόδια της και έβαλε το μεγαλύτερο γκολ της ζωής της. Η κατάθλιψη ήταν, πλέον, παρελθόν και η πρόταση της Τότεναμ της έδινε ξανά την ευκαιρία να κυνηγήσει το όνειρο.
Αφού βρήκε την ισορροπία μέσα της, σκέφτηκε ότι δεν ήταν η μόνη που είχε τέτοιες περιπέτειες και άρχισε μια εκστρατεία για να αυξήσει την ευαισθητοποίηση για τη σημασία της ψυχικής υγείας των αθλητών. Θεωρεί ότι κάθε αθλητής και γενικότερα κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει δύσκολες περιόδους και για αυτό πρέπει να αισθάνεται ασφάλεια να μιλήσει και να βρει λύσεις. Ο αγώνας της είναι ιδιαίτερα σημαντικός και δικαιολογημένα, έχει πάρει το βραβείο PFA Community Champion.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube
