Τι ψάχνεις;

Κόρντελ Τιντς: Από το εργοστάσιο και τις πωλήσεις κινητών, στα «χρυσά» εμπόδια

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Με παγωμένο βλέμμα και μια καρδιά που χτυπούσε σαν τρελή, πήρε τη θέση του στον βατήρα. Δάγκωσε τις αλυσίδες του, όπως κάθε φορά, μίλησε στον εαυτό του, πήρε μια βαθιά ανάσα και σε 12.99 πέρασε τη γραμμή του τερματισμού. Τα είχε καταφέρει! Το χρυσό μετάλλιο ήταν δικό του!

Το μονοπάτι του Κόρντελ Τιντς δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα. Η ζωή του είχε αρκετές απότομες στροφές και ήταν γεμάτη αδιέξοδα. Το ταξίδι του άρχισε ανάμεσα σε πάγκους καταστημάτων κινητών, θορυβώδη εργοστάσια χαρτιού υγείας και άδεια γήπεδα μπάσκετ στην πόλη του, το Γκριν Μπέι. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ότι ο νεαρός που έτρεχε για να βρει τον δρόμο του θα γινόταν λίγα χρόνια αργότερα παγκόσμιος πρωταθλητής στα 110 μέτρα με εμπόδια, τρέχοντας, μάλιστα, με ταχύτητα που κατατάσσει το όνομά του ανάμεσα στους θρύλους του αθλήματος.

Οι δυο «αλυσίδες» της ζωής του

Έκανε τα πρώτα του βήματα στις γειτονιές του Γκριν Μπέι και μεγάλωσε παράλληλα με τη μητέρα του. Η Ελίζαμπεθ Σίμονς ήταν μόλις 16 χρονών όταν τον έφερε στη ζωή και έκτοτε, δεν σταμάτησε να είναι δίπλα του και να τον στηρίζει σε κάθε βήμα. Συνοδοιπόρος και των δυο η γιαγιά του, Ντόροθι, η οποία έδινε δύναμη και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης.

Μετέδωσε το πείσμα και τη δύναμη της στον έγγονό της και εκείνος έκανε τα στοιχεία αυτά, όπλο του για να μπορέσει να χαράξει το δρόμο του. Οι δυο αυτές γυναίκες αποτελούν τα δυο δυνατά του ερείσματα και τις κουβαλά πάντα μαζί του μέσα από τις δύο αλυσίδες που κρέμονται στο λαιμό του, μια δώρο της μητέρας και μια της γιαγιάς. Λειτουργούν ως υπενθύμιση ότι δεν χρειάζεται να φοβάται κανέναν και τίποτα καθώς δεν είναι μόνος του, πάντα βρίσκεται δίπλα του η οικογένεια του.

Ο covid τον έκανε πωλητή τηλεφώνων και χαρτιού

Σε νεαρή ηλικία ο Κόρντελ εντάχτηκε στο Bay Port High School, όπου δοκιμάστηκε σε αρκετά αθλήματα. Έπαιξε μπάσκετ με τον Τάιρις Χάλιμπερτον ενώ εντυπωσίαζε με τις επιδόσεις του στο ταρτάν. Το 2017 κατέρριψε το ρεκόρ στο τριπλούν και πλησίασε το ρεκόρ στο μήκος, ενώ κατέκτησε και δεύτερη θέση στα 110 μέτρα με εμπόδια. Ένα πρόβλημα με τον αθλητικό κώδικα τον απέκλεισε από το κρατικό πρωτάθλημα της επόμενης χρονιάς.

Τελειώνοντας το Λύκειο, αποφάσισε να μετακομίσει στη Μινεσότα και να μπει στο πανεπιστήμιο με στόχο να αγωνιστεί σε ποδόσφαιρο και στίβο. Κέρδισε με άνεση τα 110μ με εμπόδια στο πρωτάθλημα Big 12 και έδειχνε ότι το ταρτάν του ταιριάζει καλύτερα αλλά κάπου εκεί ο κορωνοϊός… τον έβαλε σε αναστολή. Όταν το 2020 άρχισε η πανδημία, εγκατέλειψε προσωρινά το σχολείο και επέστρεψε σπίτι του αφήνοντας πίσω του τον αθλητισμό.

Τα επόμενα δύο χρόνια, ο Τινς εργάστηκε σε διάφορες δουλειές για να στηρίξει την οικογένεια του οικονομικά. Εγκαθιστούσε καλώδια για την Spectrum, χειριζόταν μηχανήματα σε εργοστάσιο χαρτιού υγείας της Georgia-Pacific και πουλούσε κινητά σε κατάστημα US Cellular. Δουλειές που ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι θα έκανε αλλά έπρεπε να κάνει. Η θλίψη στα μάτια του ήταν εμφανής. Είχε χάσει το κίνητρο του, τη θέληση για ζωή. Ο αθλητισμός και ειδικά ο στίβος του έδιναν τη δύναμη να προσπαθεί να γίνεται καθημερινά καλύτερα. Εκείνη την εποχή είχε ξεχάσει τη μυρωδιά του ταρτάν και φαινόταν να έχει χάσει τον εαυτό του. Με τη βοήθεια της μητέρας του κατάλαβε ότι οι δουλειές που έκανε ήταν ζωτικής σημασίας και κάποια στιγμή θα επέστρεφε εκεί που αγαπούσε. Δούλεψε με τον εαυτό του, δυνάμωσε το «εγώ» του και επέστρεψε αποφασισμένος.

Η κόντρα με τον πατριό άναψε ξανά τη σπίθα

Η μητέρα και οι φίλοι του άναψαν ξανά τη σπίθα και μια «κόντρα» με τον πατριό του, τον πείσμωσε και του έδωσε ξανά κίνητρο. Όταν το 2020 ο πατριός του τού είπε αστειευόμενος ότι δεν το έχει πια, εκεί «άναψε» το λαμπάκι της επιστροφής. Αυτή η μικρή πρόκληση τον κινητοποίησε, βρήκε ξανά τα spikes του και άρχισε να τρέχει.

Το 2022 επέστρεψε και επίσημα στο χώρο του στίβου αγωνιζόμενος στο NCAA Division II Pittsburg State στο Κάνσας. Το χαμόγελο είχε επιστρέψει στα χείλη του αλλά τα εμπόδια εμφανίστηκαν ξανά μπροστά του. Ένας τραυματισμός τον έφερε μπροστά από την πόρτα του χειρουργείου. Η μέση του πονούσε αρκετά και η επέμβαση τον εμπόδισε να προκριθεί στην ομάδα των ΗΠΑ για τους Ολυμπιακούς του Παρισιού το 2024. Παρά το γεγονός ότι σημείωσε χρόνο που θα του χάριζε το αργυρό μετάλλιο, τερμάτισε τέταρτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες πρόκρισης και έχασε την ευκαιρία.

Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να προσπαθεί. Η φετινή χρονιά αποδείχθηκε ιδιαίτερα σημαντική για εκείνον. Στο Diamond League στη Σανγκάη/Κετσιάο έτρεξε σε 12.87 τα 110μ με εμπόδια και επιβεβαίωσε ότι έχει επιστρέψει για τα καλά ενώ χθες (16/09) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Τόκιο κρέμασε το χρυσό μετάλλιο στο στήθος περνώντας τη γραμμή του τερματισμού σε 12.99.

Η πορεία του Τιντς αποδεικνύει ότι η επιτυχία δεν μπορεί να είναι μια ευθεία γραμμή. Από τα πρώτα του βήματα στο σχολείο, τις δυσκολίες στο κολέγιο, την απόσυρση και τις προσωρινές εργασίες, μέχρι την επιστροφή του και τις παγκόσμιες διακρίσεις, η ιστορία του είναι ένα παράδειγμα αποφασιστικότητας, υπομονής και αγάπης για το άθλημά του. Ο Τιντς όχι μόνο επανήλθε, αλλά έγινε ένας από τους ταχύτερους αθλητές στον κόσμο, δείχνοντας ότι ακόμη και οι μεγαλύτερες δυσκολίες μπορούν να μετατραπούν σε κινητήριο δύναμη για επιτυχία. Και έπεται συνέχεια…