Πέρασε ένας χρόνος, από τότε που ο Σταυραετός κουρασμένος δίπλωσε τα φτερά του, στην τελευταία του πτήση. Για δεκαετίες ολόκληρες πετούσε περήφανα και πολύ ψηλά στους ουρανούς. Εκεί που βρίσκεται σήμερα. Το σχόλιο δεν έχει στόχο πέρα από το να θυμίσει στον υπογράφοντα, κάποια υποχρέωση που έχει αναλάβει και έχει υποσχεθεί δημόσια. Να μην αφήσει δηλαδή να οδηγηθούν στον όρχο της λήθης παρουσίες και προσφορές, οι οποίες αξίζουν να μνημονεύονται αιωνίως. Όντας υποψήφιες να εκτιμηθούν και να καταγραφούν και ιστορικές.
«Αποχαιρετώντας»… στο «κατευόδιο» πριν από έναν χρόνο τον επί μισό και παραπάνω αιώνα αγαπημένο μου φίλο Σταύρο Σαράφη (τον θρυλικό «Καίσαρα»), είχα δώσει την παραπάνω υπόσχεση. Όσα θεωρώ δηλαδή δια βίου αξιομνημόνευτα να τα υπερασπιστώ, αδιαφορώντας στις όποιες αντιδράσεις και διαφορετικές απόψεις. Είναι κάποιες περιπτώσεις και προσεγγίσεις που μερικοί τις χαρακτηρίζουν περίεργες και υπερβολικές. Προσωπικά και όταν αυτές αφορούν αναγνωρίσεις αξιών, ιστορικές προσφορές και επιβεβλημένες υστεροφημίες, αυτό το θεωρώ σαν χρέος.
Τιμώντας λοιπόν την μνήμη ενός αθλητή με το ήθος και την τεράστια προσφορά όπως αυτή του Σταύρου Σαράφη, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν κάνω τίποτε άλλο, από το να υπενθυμίσω πως οι εκλεκτοί και μεγάλοι, τους οποίους είναι υποχρεωτικό να τιμούν εν ζωή, επιβάλλεται και η μετά θάνατον αναγνώριση της φωτεινής υστεροφημίας τους. Ήταν τόσο μεγάλος ο Σταύρος Σαράφης; Ναι! Ουδεμία περί αυτού αμφισβήτηση. Ως εκ τούτου και η μνήμη του κρίνεται επιβεβλημένα και καθιερωμένα σεβαστή.
Ένας χρόνος χωρίς τον «Καίσαρα» και εγώ δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω με τις τόσες αναμνήσεις και όλα τα άλλα σημαντικά που μας έδεσαν, στα τόσα χρόνια στέρεης φιλίας μας. Ατέλειωτες συζητήσεις για τον ΠΑΟΚ. Μου εμπιστεύτηκε και μου εμπιστευόταν τα πάντα. Το ίδιο κι εγώ. Ήταν βέβαια κλειστός τύπος και σπάνια ξανοιγόταν. Ο Σταύρος πέρασε και δύσκολες στιγμές στην καριέρα του. Ναι, ποιος (😉 ο κορυφαίος των κορυφαίων μαζί με τον Κούδα).
Κάποιοι (ή κάποιος) δεν τον ήθελαν! Υπήρχαν και τέτοιοι μέσα στον ΠΑΟΚ; Ναι! Θυμάμαι πόσο δυσκολεύτηκε να μου πει πράγματα πολύ σοβαρά για αντίστοιχες εχθρικές συμπεριφορές απέναντι τους. Ύστερα από μεγάλη σκέψη μου αποκάλυψε ένα μεγάλο μυστικό μιας απαράδεκτης εχθροπάθειας προς το πρόσωπο του, με μία μυστηριώδη και ανεξήγητη μεγάλη τιμωρία. Η ποινή αφορούσε έναν αποκλεισμό 10 αγωνιστικών! Οι συνέπειες;
Χωρίς τον «Καίσαρα» η ομάδα να πάρει τον κατήφορο, διατρέχοντας τον κίνδυνο πραγματικής καταβαράθρωσης. Κάτι που ανάγκασε τον Λόραντ να πιέσει για την ακύρωση της ποινής και την επιστροφή του παίκτη. Οι αγωνιστικές κυλούσαν και η ομάδα συνεχώς προς το χειρότερο. Σε αυτό το διάστημα μου αποκάλυψε ο Σταύρος ότι ο Λόραντ πήγαινε κάθε μέρα στην Επανομή και τον προπονούσε, προσδοκώντας στη μείωση της ποινής και στην επιστροφή του. Κάτι που τελικά επιτεύχθηκε με την πίεση πολλών συμβούλων. Τι έγινε από εκεί και πέρα;
Ο Σαράφης στα καλύτερα του, αναδείχθηκε ο σκόρερ της ομάδας, η οποία κατέκτησε τελικά και τον τίτλο. Ο ίδιος δεν κράτησε ούτε πείσματα, ούτε έχθρες. Συνέχισε με την ίδια συνέπεια και με το ίδιο ήθος να προσφέρει στην ομάδα υπερπολύτιμες υπηρεσίες. Βρισκόμασταν πάντα στο στέκι του, στην ψαροταβέρνα «ο Δίας» στην Επανομή, ενός φανατικού ΠΑΟΚτσή του Μανώλη, από το Κλειδί Ημαθίας. Από εκεί πέρασαν και όλοι σχεδόν οι προπονητές του ΠΑΟΚ που αγαπούσαν το φρέσκο ψάρι.
Ο Σταύρος ποτέ δεν ξεπέρασε το μεγάλο χτύπημα που δέχθηκε με το θάνατο του μικρότερου γιου του. Παρηγοριά του τα νέα βλαστάρια στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ, που τα είχε αναλάβει και τα φρόντιζε με ιδιαίτερη θέρμη και μεγάλο ενδιαφέρον. Ένας χρόνος λοιπόν χωρίς τον «Καίσαρα».
Προσωπικά δεν μετράω τον χρόνο της «απουσίας» του. Το ότι μου λείπει ασφαλώς είναι γεγονός. Το ότι όμως αυτό το κενό το καλύπτω με όσα πολύτιμα μου έχει αφήσει στα τόσα χρόνια της φιλίας μας, είναι μια μεγάλη παρηγοριά. Το τι νιώθουν οι φίλοι του ΠΑΟΚ; Πιστεύω ότι τιμούν με συγκίνηση και σεβασμό τη μνήμη του και αναπολούν τις πτήσεις ενός Σταυραετού που έγραψε ιστορία με χρυσά γράμματα. Άραγε πως νιώθει ο ίδιος από εκεί ψηλά που βρίσκεται βλέποντας τα δικά του παιδιά (Πέλκας, Κωνσταντέλιας, Κουλιεράκης, Τζίμας, Τσιγγάρας, Λύρατζης) να ακολουθούν τις σοφές συμβουλές του και να μεγαλουργούν στα γήπεδα; Σίγουρα μεγάλη περηφάνια!
