Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί, όλοι εμείς που σε καλά χρόνια, απολαύσαμε μύθους του παγκοσμίου αθλητισμού. Προσωπικά νιώθω εξαιρετικά τυχερός που είδα τον Ντιέγκο να ντριπλάρει όλη την Αγγλική άμυνα, τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να χάνει το πέναλτι το 1994, έχοντας πάρει από το χέρι την Ιταλία μέχρι εκεί, τον Ζιντάν να πετυχαίνει την γκολάρα στον τελικό με την Λεβερκούζεν, τον Ρομπέρτο Κάρλος να αναγκάζει την μπάλα να στρίβει έπειτα από εκτέλεση φάουλ. Έχουμε δει και τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Μάτζικ Τζόνσον, την αυθεντική DreamTeam στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης… Από πού να αρχίσει και που να σταματήσει κανείς.
Οφείλουμε να νιώθουμε τυχεροί διότι επί των ημερών μας, βλέπουμε, αισθανόμαστε και παρακολουθούμε με κάθε δυνατό τεχνολογικό τρόπο δύο ποδοσφαιριστές που έχουν φέρει το ποδόσφαιρο σε άλλο επίπεδο. Τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Λιονέλ Μέσι. Θα έχω να λέω στα παιδιά μου, πως είδα αυτούς τους ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται live, όταν αυτά πιθανώς θα τους βλέπουν στα dvd. Ανεξάρτητα από την γνώμη που μπορεί να έχει ο καθένας για τον Μέσι ή τον Ρονάλντο ή για οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή, οφείλει να αναγνωρίζει το ταλέντο, την αξία και όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία τους έχουν φέρει στην κορυφή.
Δηλώνω φαν του Ρονάλντο, όμως αυτό δεν σημαίνει πως ισοπεδώνω τον Μέσι… μέσα μου. Κάθε άλλο. Απλώς τα μεσάνυχτα της Κυριακής, ήταν η πρώτη ίσως φορά που ένιωσα να σφίγγω την γροθιά μου, βλέποντας τον να σκοράρει κόντρα στην Βοσνία. Ήταν μάλλον ανθρώπινο συναίσθημα. Σαν να τον ένιωθα. Είναι ένας παίκτης που έχει σπάσει τα κοντέρ, αλλά κινδυνεύει να ισοπεδωθεί έπειτα από μία μέτρια χρονιά του στην Μπαρτσελόνα. Τον αποδοκίμασε ακόμη και το ίδιο το κοινό του, έγιναν εικασίες περί σοβαρού τραυματισμού του, προδικαζόταν η βέβαιη πτώση του, κόλλησε ακόμη και την ετικέτα του looser, επειδή με την Αργεντινή δεν μπορεί να φθάσει μακριά σε κάποια μεγάλη διοργάνωση.
Ο Μέσι δεν διεκδίκησε ποτέ να γίνει ο Μαραντόνα. Δεν μπορεί να γίνει. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Ο Ντιέγκο ήταν ένας. Μοναδικός. Σε άλλη εποχή. Είχε φυσικά και πολλά καλόπαιδα δίπλα του. Ικανά να κάνουν τα πάντα γι΄ αυτόν και την πατρίδα τους. Έχει και ο Μέσι. Στην δική του εποχή. Καλούς ποδοσφαιριστές. Ικανότατους. Δεν είναι μόνος του, δεν παίζει μόνος του αλλά έχει και εξαιρετικούς αντιπάλους. Αυτός όμως είναι ο ξεχωριστός. Από αυτόν περιμένουν άπαντες να ηγηθεί, να σκοράρει, να οδηγήσει την Αργεντινή, σε αυτό που δεν κατάφερε ούτε ο Αϊμάρ, ούτε ο Ορτέγκα, ούτε όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι… νέοι Μαραντόνα.
Λίγα λεπτά πριν σκοράρει, σουτάρει ψηλά άουτ. Η κάμερα τον πιάνει κοντινό. Είναι σφιγμένος. Σχεδόν φοβισμένος. Περνούν από το μυαλό του οι εικόνες χιλιάδων ανθρώπων πιθανώς που εκείνη την στιγμή τον θεωρούν ανίκανο να οδηγήσει την Αργεντινή. «Είναι ψόφιος, δεν μπορεί...» θα έλεγε την ίδια στιγμή ο ελληνάρας. Λίγα λεπτά μετά, μία στιγμή δικής του μαγείας, ξεδίπλωμα όλης της μαεστρίας και των στοιχείων που τον χαρακτηρίζουν… 2-0 και τέλος. Ο πανηγυρισμός μοιάζει με ξέσπασμα. Σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω του. Από ένα γκολ. Κόντρα στην Βοσνία… Ένα γκολ ακόμη. Στα πολλά της καριέρας του. Που έμοιαζε με δέκα όμως.
Κακώς. Αυτά τα παιδιά «φορτώνονται» με πολλά, «χρεώνονται» με ακόμη περισσότερα, δίχως να αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι, πως είναι και αυτοί απλώς…γήινοι. Που δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα, που δικαιούνται μία, δύο, πέντε κακές βραδιές. Που μπορεί συχνά να είναι onemanshow, όμως το ποδόσφαιρο παίζεται με έντεκα. Στο φινάλε… είναι ποδοσφαιριστές. Δεν είναι ούτε υπουργοί, ούτε Πρωθυπουργοί που θα αλλάξουν το ρου της ιστορίας ή της οικονομίας της χώρας τους. Αυτοί λέμε πως δεν δικαιούνται να έχουν και να αισθάνονται πίεση. Εύκολο να το λες. Ειδικά αν σκέφτεσαι πόσα χρήματα κερδίζουν από το ποδόσφαιρο. Η ψυχή όμως, η καρδούλα, το μυαλό και ο εγκέφαλος δεν αγοράζονται και δεν πουλιούνται εύκολα. Δεν καθοδηγούνται ούτε με όλα τα εκατομμύρια του κόσμου.
Κάτι μου λέει πως ο «Λίο» το δικαιούται. Δεν ξέρω αν θα το πάρει. Η ταπεινή μου συμπάθεια πάντως σε αυτό το Μουντιάλ θα τον ακολουθεί. Σαν να… συμπάσχω ας πούμε μαζί του.