Τι ψάχνεις;

Η τραγωδία της «Θύρας-7» 40 χρόνια μετά

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Δείτε το φωτογραφικό υλικό

40 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα (8/2) από την αποφράδα εκείνη ημέρα που βύθισε σε πένθος όχι μόνο την οικογένεια του Ολυμπιακού αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό και ακόμη ευθύνες δεν έχουν αποδοθεί. Μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες θα έλεγε κανείς πως θα ήταν αλλά εκείνη η Κυριακή της 8ης Φεβρουαρίου του 1981 δεν έμοιαζε με καμία. Μια Κυριακή που στιγμάτισε όχι μόνο την ιστορία των «ερυθρολεύκων» αλλά και του ελληνικού αθλητισμού με μια τραγωδία που όμοια της δε θα ξαναβρείς.

21 ψυχές άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλοπάτια της Θύρας 7 του Σταδίου Καραϊσκάκη με το όνομα της αγαπημένης τους ομάδας στο στόμα. Έβγαλαν εισιτήριο για τον ουρανό χαρούμενοι, ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί αφού η μεγάλη τους αγάπη είχε συντρίψει την ΑΕΚ με 6-0.

Η αναμέτρηση

Ολυμπιακός και ΑΕΚ διασταύρωναν τα ξίφη τους για την 20η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός των Σαργκάνη, Γαλάκου, Αναστόπουλου και Νικολούδη, αντιμετώπιζε την ΑΕΚ των Μπάγεβιτς, Αρδίζογλου και Μαύρου με τους «ερυθρόλευκους» να μετατρέπουν το παιχνίδι σε παράσταση για ένα ρόλο συντρίβοντας την Ένωση με 6-0. Τα γκολ σημείωσαν οι Κουσουλάκης, Ορφανός, Βαμβακούλας ενώ χατ τρικ πέτυχε ο Γαλάκος.

Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος και τα παιδιά της Θύρας 7 βιάστηκαν να βγουν από το γήπεδο για να πάνε στη Θύρα 1 και να αποθεώσουν τους παίκτες και το πλήρωσαν με τη ζωή τους.

Το χρονικό της τραγωδίας

«Ήταν πέντε και κάτι σαν έπεφτες και φώναζες πεθαίνω, κι αλαλαγμοί δονούσαν τα πάντα... Νίκη, θρίαμβος, νίκη, θρίαμβος, θρίαμβος νίκη... χωρίς ανάσα ο θάνατος..»

Καθώς κατέβαιναν τα σκαλοπάτια ένας νεαρός φίλαθλος πάτησε ένα πεταμένο κάθισμα αφρολέξ και γλίστρησε στις σκάλες.

Τον ακολούθησαν και άλλοι με τις πρώτες φωνές για αυτοσυγκράτηση να ακούγονται αλλά κανείς να μην δίνει σημασία. Ένας ένας φίλος των Πειραιωτών έπεφτε και ακολουθούσαν και άλλοι και άλλοι καθώς όσοι βρισκόταν πίσω δεν είχαν αντιληφθεί τι γινόταν μπροστά και συνέχιζαν να προχωρούν. Οι μπροστινοί ποδοπατήθηκαν. Κάποιοι αστυνομικοί ξήλωσαν ένα από τα τουρνικέ καταφέρνοντας να απεγκλωβίσουν με αυτόν τον τρόπο αρκετό κόσμο.

Τα πρώτα ασθενοφόρα αρχίζουν να καταφθάνουν από όλες τις περιοχές της Αθήνας. Νεκροί και τραυματίες μεταφέρθηκαν στο Τζάνειο. Οι συγγενείς αναζητούσαν τους δικούς τους ανθρώπους, τους φίλους τους. Το προσωπικό του νοσοκομείου δεν επαρκούσε για την περίθαλψη των τραυματιών και γινόταν εκκλήσεις για ιατρικές ενισχύσεις και αίμα.

Στο Τζάνειο κατέφθαναν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, που ενημέρωναν διαρκώς τον πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η τηλεόραση διέκοψε την κανονική ροή του προγράμματός της και μετέδιδε σοβαρή μουσική. Δεκαεννιά άτομα άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή ενώ λίγο αργότερα υπέκυψε ακόμη ένας στο «Τζάνειο» Νοσοκομείο του Πειραιά. Έξι μήνες αργότερα θα προστεθεί ακόμη ένας άνθρωπος στον τραγικό κατάλογο των νεκρών, καθώς δεν κατόρθωσε να ξυπνήσει ποτέ από το κώμα στο οποίο είχε πέσει. Τα θύματα έφτασαν τα 21, ενώ οι τραυματίες ήταν πολλοί περισσότεροι.

Αυτό που συνέβη είναι αδύνατον να το κατανοήσει ο ανθρώπινος νους! Κάποιοι λένε ότι η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, άλλοι ότι ήταν κλειστή. 21 νέοι άνθρωποι χάθηκαν τόσο άδικα αλλά κανείς δεν έχει λογοδοτήσει για αυτή την τραγωδία. Οι πέντε φύλακες της Θύρας 7, που πρωτόδικα είχαν καταδικασθεί σε φυλάκιση 10 ετών, αθωώθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Πειραιά στις 22 Σεπτεμβρίου του 1986.