Η πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Conference League κατέδειξε και μία εκδοχή του ελληνικού ποδοσφαίρου που θέλουμε να κρύψουμε: Την τοξικότητα.
Θα περίμενε κανείς να γεμίσει με συγχαρητήρια ο Ολυμπιακός. Εστειλαν ο πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί, αλλά όχι οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες! Τον συνεχάρησαν η Κηφισιά, η Λαμία, ο Αστέρας Τρίπολης, ο Βόλος, ο Παναιτωλικός, ο ΟΦΗ και ο Ηρακλής. Μάλιστα ο Ηρακλής βρήκε τον μπελά του, καθώς ο ΓΣ εγκάλεσε την ΠΑΕ, γιατί «τόλμησε» να συγχαρεί μια ελληνική ομάδα! Οσο για την ΕΠΟ, με χίλια ζόρια και με 24ωρη καθυστέρηση έστειλε μια επιστολή.
Γι’ αυτήν την τοξικότητα κυρίαρχη ευθύνη τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει δυστυχώς ο ίδιος, ο Ολυμπιακός. Όμως και πάλι δεν δικαιολογείται να δείχνουν τόση μικροψυχία οι υπόλοιπες μεγάλες ελληνικές ομάδες. Όπως μικροψυχία έδειξε και ο Βαγγέλης Μαρινάκης όταν στις αρχικές του δηλώσεις μετά τον ιστορικό θρίαμβο της ομάδας του καταφέρονταν εναντίον της κυβέρνησης και της ΕΠΟ (την επομένη κάπως το διόρθωσε, λέγοντας ότι "θα έδινα και τη σουΐτα μου για ελληνική ομάδα που θα πετύχαινε κάτι ανάλογο).
Σε κάθε περίπτωση ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού όφειλε να δει το δάσος και όχι το δέντρο. Να ασχοληθεί μόνο με το τεράστιο επίτευγμα του Ολυμπιακού να βρίσκεται σε έναν ευρωπαϊκό τελικό και όχι να βρει ευκαιρία για να εκφράσει την αντιπαλότητά του με τον πρωθυπουργό ή με την Ομοσπονδία.
Ισως θα μπορούσε να παραδειγματιστεί από την ίδια την ιστορία. Το 1971 όταν ο Παναθηναϊκός ταξίδευε στο Γουέμπλεϊ, οι φίλοι του Ολυμπιακού σήκωσαν ένα πανό με ένα μεγάλο τριφύλλι που έγραφε «οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού μαζί σας». Την ίδια ημέρα ο επίσημος Ολυμπιακός είχε συγχαρεί δημοσίως τον Παναθηναϊκό για την πρόκρισή του στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Επειδή όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, 25 χρόνια αργότερα οι φίλοι του Ολυμπιακού πανηγύρισαν στο Πασαλιμάνι όταν ο Παναθηναϊκός έχασε στα ημιτελικά του Champions League από τον Αγιαξ!
Όχι ότι δεν έχουμε παραδείγματα και άλλων ομάδων. Οι ΠΑΟΚτσήδες πανηγύρισαν στο Λευκό Πύργο όταν ο Ολυμπιακός έχασε στον τελικό του ευρωπαϊκού μπάσκετ από την Μπανταλόνα. Ο πατριώτης Κώστας Ζουράρις που ρωτήθηκε τότε γιατί μετείχε στους πανηγυρισμούς, απάντησε αφοπλιστικά: «Φίλος μου είναι ο εχθρός του εχθρού μου».
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εκατοντάδες περιστατικά που αναδεικνύουν έναν αδιανόητο φανατισμό και μια αστείρευτη αντιπαλότητα. Βιώνουμε συνθήκες που οι οπαδοί των δύο ομάδων δεν μπορούν να βρίσκονται στο ίδιο γήπεδο, ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών, οι πρόεδροι των μεγάλων ομάδων δεν κάθονται ποτέ δίπλα – δίπλα και το κυρίαρχο στοιχείο του αθλητισμού, η ευγενής άμιλλα, έχει πάει περίπατο. Πρόκειται για ένα σύγχρονο αδιέξοδο και για την πλήρη απώλεια του ποδοσφαιρικού πολιτισμού.
Αν αναρωτιέται κανείς γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, μάλλον πρέπει να παραφράσει τη ρήση που απηύθυνε ο Μπιλ Κλίντον στον πατέρα Μπους («είναι η οικονομία, ηλίθιε»): «Είναι η εποχή, ηλίθιε»!
