Του Σταύρου Κόλκα
Αν αρχές Ιούνη λέγαμε πως ο ΠΑΟΚ θα παίξει πρώτο παιχνίδι με την Μπρόντμπι και θα την κερδίσει 5-0 θα μας έπαιρναν με τα γιαούρτια.
Αν συμπληρώναμε πως στη φάση που θα άνοιγε ο ΠΑΟΚ το σκορ ο Δημήτρης Πέλκας θα έριχνε ποδιά στον Ντάνιελ Άγκερ, από τις πλέον εντυπωσιακές μάλιστα του είδους, θα είχαμε και ντομάτες στα γιαούρτια.
Αν λέγαμε πως ο Πέλκας θα έκανε το 2-0 με γκολ για χάιλάτ και το περιγράφαμε κιόλας, τότε μπορεί να πηγαίναμε από λιθοβολισμό.
Αυτό που βέβαια συμβαίνει έχει εξήγηση, γιατί ο Πέλκας είχε το ταλέντο, δεν είχε το πλάνο να το υποστηρίξει.
Και πλέον από τον ίδιο εξαρτάται το αν θα είναι απλά ένας παίκτης – καλός – του ρόστερ του ΠΑΟΚ ή ένας πολύ σημαντικός παίκτης της ομάδας, στα όρια της ηγετικής φυσιογνωμίας.
Η διαφορά σε αυτή την περίπτωση έχει να κάνει με την διάρκεια. Ο Πέλκας προσφέρει μεγάλες στιγμές στο παιχνίδι, αλλά …στιγμές. Δεν έχει διάρκεια.
Αν καταφέρει να αποκτήσει μεγαλύτερη συμμετοχή, τότε ο ΠΑΟΚ θα κάνει να ψάξει για δεκάρι πολλά χρόνια.