Στη σύγχρονη εποχή η υπερπληθώρα πληροφοριών χωρίς την ενδεδειγμένη ανάλυση δημιουργεί σύγχυση. Κάπως έτσι γίνεται και με την παρουσία του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη.
Διαβάζουμε χιλιάδες λέξεις για τις αγωνιστικές δυνατότητες των ομάδων μας, την ατυχία του Παναθηναϊκού, την κακή μέρα της ΑΕΚ κ.ο.κ. Χιλιάδες λέξεις που επιχειρούν να εξηγήσουν γηατί είμαστε πάλι εκτός ομίλων Champions League.
Όλοι καταλήγουν μοιρολατρικά: "Τόσο μπορούμε"!
Γιατί, όμως; Γιατί την τελευταία εικοσιπενταετία δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε έστω τη λευκή επιταγή του Euro2004;
Σε δύο λέξεις βρίσκεται η εξήγηση: Διαφθορά και εσωστρέφεια.
Το ελληνικό πρωτάθλημα δομήθηκε με την αντίληψη της πρώτης παράγκας: Τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου. Η απόλυτη κυριαρχία των διεφθαρμένων που μοίραζαν τίτλους ακόμη και στο ερασιτεχνικό, ώθησε στην εσωστρέφεια.
Έπεισε τους μεγαλοπαράγοντες της εποχής ότι "καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη". Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας ευφυής άνθρωπος, όπως ο Σωκράτης Κόκκαλης, άργησε να ενστερνιστεί την ανάγκη καταξίωσης του Ολυμπιακού στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Όταν το έκανε, ήταν πολύ αργά.
Όσοι διαχειρϊστηκαν κατά καιρούς την ποδοσφαιρική διαφθορά, είχαν κάθε λόγο να ασχολούνται μόνο με το τσαρδάκι τους. Προείχε το συμφέρον τους, η απομύζηση των μεγαλοεπιχειρηματιών. Το ελληνικό ποδόσφαιρο ας αργοπέθαινε...
Με αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε στην οδυνηρή και ονειδιστική διεθνή επιτροπεία. Εκεί κάτι πήγε να γίνει, με την εναλλαγή των πρωταθλητών. Όμως οι αγκυλώσεις και οι εμμονικές συμπεριφορές διατήρησαν την εσωστρεφή κυρίαρχη αντίληψη.
Όσο διατηρείται αυτή η αδιανόητη απομόνωση, άλλο τόσο χάνουμε το τρένο της καταξίωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ικανοί μηχανοδηγοί υπάρχουν. Απλώς πρέπει να τους αφήσουμε/ουν να διαλέξουν τη διαδρομή.
