Μερικά από όσα είδαμε την 11η αγωνιστική της Super League με βάση την εικόνα που έχουμε σχηματίσει ως τώρα και έχοντας διανύσει το 1/3 του πρωταθλήματος, μας οδηγούν σε συγκεκριμένες σκέψεις. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν...
1)Δεν είναι τυχαίο που τα εκατομμύρια σε μια ομάδα τα παίρνει συνήθως ο σέντερ φορ. Ή τελοσπάντων ο άνθρωπος που βάζει την μπάλα στο πλεκτό. Αυτός είναι για τον ΠΑΟΚ φέτος ο Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς. Είναι τέρματα που δίνουν νίκες, γι΄αυτό και οι μετοχές του Σέρβου έχουν εκτιναχθεί στα ύψη και σε κάνουν να σκέπτεσαι: Πώς τα κατάφερε αυτός ο ποδοσφαιριστής να μην αγωνίζεται ήδη στην Πρέμιερ Λιγκ; Δε μειώνουμε εννοείται την συνεισφορά των υπολοίπων. Αλλωστε για ομάδα μιλάμε. Αλλά ο Πρίγιο είναι η επιτομή της αποτελεσματικότητας, η χαρά της κάθε ομάδας που θέλει και έχει εθιστεί στο να κερδίζει. Απλά τον βρίσκεις μέσα στην περιοχή και περιμένεις. Με την Ξάνθη αυτό επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά.
2)Δεύτερη σκέψη, σε συνάρτηση με την πρώτη. Τι λείπει από την ΑΕΚ φέτος αγωνιστικά; Το πάθος; Δε νομίζω. Προσπάθεια υπάρχει. Ο προπονητής; Πάλι δε νομίζω. Δεν είναι πολύ χειρότερος ο Ουζουνίδης από τον Χιμένεθ, μην τρελαθούμε. Η αποτελεσματικότητα; Προφανώς. Ούτε πέρυσι η ΑΕΚ έθελγε με την απόδοσή της. Είχε όμως χαρακτήρα και ήταν αποτελεσματική. Κάτι που έχει σε μεγάλο βαθμό φέτος ο ΠΑΟΚ, χωρίς επίσης να εντυπωσιάζει. Τι λείπει, λοιπόν, αν το προσωποποιήσουμε από την ΑΕΚ, φέτος; Ολα δείχνουν... Αραούχο. Ο παίκτης που «βρίσκοντας» τον Λιβάγια, έκανε άνω κάτω τις αντίπαλες άμυνες και έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά. Αραούχο δεν είναι ούτε ο Πόνσε, ούτε ο Μπογέ. Απλά τα πράγματα. Γιατί να τα περιπλέκουμε;
3)Βέβαια με αφορμή τα όσα έγινα στα Σπάτα και την παρουσία Μελισσανίδη, αξίζει να σταθούμε και σε κάτι ακόμη: Τις σχέσεις διοίκησης – παικτών στην ΑΕΚ. Και όταν λέμε σχέσεις εννοούμε περισσότερο η νοοτροπία που διέπει την ηγεσία της κιτρινόμαυρης ΠΑΕ σε ότι αφορά στη διαχείριση του ποδοσφαιρικού τμήματος. Είναι προφανώς κεντρική απόφαση, παρά τα έσοδα του Champions League, να μην ανεβάσει σημαντικά τις αποδοχές των ποδοσφαιριστών στα συμβόλαια που λήγουν. Μου βγάζει μια απαξίωση όλο αυτό προς τους παίκτες. Οι οποίοι «δίνονται» με τον τρόπο αυτό βορά στις διαθέσεις του κόσμου. Η διοίκηση εν συνεχεία προτιμά να τους αφήσει να φύγουν. Αυτό βέβαια δείχνει και κάτι σε ό,τι αφορά την περσινή κατάκτηση του πρωταθλήματος…
4)Διδαχή νούμερο 4: Όσα έγιναν στο Περιστέρι συμπυκνώνουν το νόημα με το οποίο κινείται τόσα χρόνια ο Ολυμπιακός. Πίεση στους διαιτητές (γνωρίζοντας πως οι Ελληνες σαφώς και θα επηρεαστούν) μόνο και μόνο για το αποτέλεσμα. Δημιούργησαν κλίμα επί 3 μέρες για τον Ευαγγέλου, του την «έπεσαν» λεκτικά στο ημίχρονο λες και ήταν αυτός που ευθυνόταν για το μέχρι τότε αποτέλεσμα και στο δεύτερο όλα γύρισαν. Δε λέω ότι ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλά. Ίσα-ίσα. Λέω ότι έχει ανάγκη αυτή την «τακτική» για να κερδίσει τα ματς. Και θα τη χρησιμοποιεί, δεν έχω καμία αμφιβολία, εκεί που πιάνει. Θυμηθείτε τι έκανε πέρυσι στην Τούμπα. Εδώ θα περιμέναμε ίσως μια πιο δυναμική αντίδραση από τον επίσημο ΠΑΟΚ.
5)Βεβαια και γυρνώντας στα αγωνιστικά, από τον Ολυμπιακό φάνηκε επίσης πως λείπει η αποτελεσματικότητα, ο σέντερ φορ. Οι Χασάν και Γκερέρο δεν είναι Πρίγιοβιτς, γι’ αυτό και η συζήτηση περί επιστροφής Μήτρογλου. Η οποία αν γίνει θα δυναμώσει πολύ τους Πειραιώτες. Σε συνάρτηση με όσα έγιναν στο Περιστέρι, κανείς δεν πρέπει να εφησυχάσει στον ΠΑΟΚ, ενθυμούμενος και την περσινή σεζόν. Είναι ικανοί για τα πάντα.
6)Και κάτι τελευταίο για τον Αρη: Ο Ερέρα δικαίως άρεσε, αλλά ο Παντελίδης μπορεί να αρέσει περισσότερο. Ετσι είναι η μοίρα των προπονητών, όπως φυσικά και των ποδοσφαιριστών. Ουδείς αναντικατάστατος. Κρατώ όμως την αντίδραση του Χαμζά Γιουνές μετά το μικρό θαύμα που πέτυχε. Ο Τυνήσιος μπήκε αποφασισμένος, ξέσπασε, διότι αμφισβητήθηκε, ειδικά μετά το χαμένο πέναλτι με τον ΠΑΟΚ και μας δίδαξε ότι δεν πρέπει εύκολα να σιχτιρίζουμε και να αποδομούμε. Κι εδώ πάντως, όλα ήταν θέμα σέντερ φορ…