Χριστογεώργου: «Οι Ολυμπιακοί από τους λόγους που είμαι στον στίβο, αξέχαστος ο αγώνας που έκανα 1,93μ.»

Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή

Συναισθηματική, αισιόδοξη, ειλικρινής και συγκροτημένη. Αυτά τα επίθετα την χαρακτηρίζουν. H Ελευθερία Χριστογεώργου είναι από τα μεγαλύτερα ταλέντα στο γυναικείο άλμα εις ύψος στην Ελλάδα. Η αθλήτρια του ΓΣ Κηφισιάς πήρε το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στο ΣΕΦ τον Φεβρουάριο και μίλησε στο Metrosport.gr για όλους και για όλα.

Οι στόχοι της για τη φετινή χρονιά, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού και οι περσινές της εμφανίσεις σε κλειστό και ανοιχτό στίβο ήταν μερικά από τα θέματα που συζητήσαμε μαζί της. Αναφέρθηκε στη πιο δυνατή στιγμή της στον στίβο, μίλησε για τις αποτυχίες που προσφέρουν μαθήματα ενώ μας είπε και για τα χρόνια που σπούδασε στις ΗΠΑ και πως το συνδύασε με τον αθλητισμό. Μας είπε επίσης πότε ασχολήθηκε με τον στίβο και πως κατέληξε στο άλμα εις ύψος, εξήρε την βοήθεια της οικογένειάς της, αναφέρθηκε στον αδερφό της που είναι τερματοφύλακας στον Παναθηναϊκό και δεν παραπονιέται ποτέ ενώ τόνισε πως εμπιστεύεται πολύ τον προπονητή της, Δημήτρη Βασιλικό.

-Γεια σου Ελευθερία. Τελευταία διοργάνωση που συμμετείχες ήταν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου όπου πήρες το χρυσό μετάλλιο, για δεύτερη διαδοχική χρονιά. Είσαι ευχαριστημένη με την επίδοσή σου (1,84μ.);

«Είμαι ευχαριστημένη συγκριτικά με τους προηγούμενους αγώνες, αλλά γενικά ο κλειστός δεν πήγε όπως θα ήθελα. Είχα μια ικανοποιητική επίδοση και ήρθε η πρώτη θέση. Δεν είχα πίεση για να κρατήσω τον τίτλο της περσινής χρονιάς, ως αποτέλεσμα μου άρεσε. Εχω 1,87 στον κλειστό από το 2022, ήταν κοντά στο ατομικό ρεκόρ».

-Νωρίτερα είχες βρεθεί σε μίτινγκ σε Γαλλία, Τσεχία και Σουηδία. Θεωρείς πως οι επιδόσεις σου έχουν αρχίσει και σταθεροποιούνται;

«Ηταν οι πρώτοι μου αγώνες στο εξωτερικό μόνη μου, χωρίς τον προπονητή μου, ένιωθα καλύτερα σωματικά, αλλά δεν μου βγήκε στα άλματά μου. Οι επιδόσεις μου ήταν κάτω από αυτό που περίμενα, γι’ αυτό χάρηκα στο ΣΕΦ. Τα τρία μίτινγκ ήταν πολύ κοντά μέσα σε μια εβδομάδα, ήταν πρωτόγνωρο για μένα, αν και είναι μέρος της δουλειάς. Θέλω να είμαι σταθερή στα ψηλά άλματα».

-Τώρα επόμενος στόχος;

«Είμαστε σε περίοδο προετοιμασίας για να βάλουμε τις βάσεις για τον ανοιχτό στην Ελλάδα. Θέλω να σταθεροποιηθώ σε υψηλά ύψη. Οι επόμενοι στόχοι είναι το γκαλά της Φιλοθέης, η Καλλιθέα, η Καλαμάτα, το Πανελλήνιο, το Βαλκανικό, ενδιάμεσα μπορεί να προκύψουν και αγώνες στο εξωτερικό».

-Το Παγκόσμιο της Βουδαπέστης είναι ο φετινός σου μεγάλος στόχος για τον ανοιχτό;

«Θα μπορούσε να θεωρηθεί μεγάλος μου στόχος για φέτος, αλλά αυτό σημαίνει πως θα έχω σταθεροποιηθεί. Το έχω σαν στόχο, είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Μπορεί να μην πιάσω το όριο (1,97μ.) αλλά μπορεί να πάω μέσω ράνκινγκ».

-Οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2024 είναι στο μυαλό σου ως μακροπρόθεσμος στόχος;

«Ναι, εννοείται πως είναι. Είναι από τους λόγους που είμαι στον στίβο αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ κοντά χρονικά, οπότε υπάρχει στο μυαλό μου. Δεν θέλω να αγχώνομαι για κάτι μακρινό, να πηγαίνω βήμα βήμα. Θέλω να είμαι υγιής, να διορθώνω ό,τι χρειάζεται, να βελτιώνομαι. Χρειάζομαι ακόμη δουλειά για να τα καταφέρω».

«Ακόμη επεξεργάζομαι τι έγινε όταν έκανα ατομικό ρεκόρ στη Φιλοθέη»

-Η περσινή χρονιά τι σου άφησε ως γεύση;

«Μια γλυκόπικρη γεύση. Από τη μία κατάφερα καλές επιδόσεις σε λίγους αγώνες, ειδικά το 1,93μ. που μου έδωσε ώθηση, αλλά δεν κατάφερα να είμαι σταθερή σε υψηλά άλματα που μου στέρησε την παρουσία μου στο Μόναχο και καλύτερο ράνκινγκ για φέτος».

-Η 4^η θέση και το 1,87μ. στους Μεσογειακούς του Οράν ήταν η κορυφαία σου στιγμή από την περσινή χρονιά;

«Πήρα μεγάλη πίκρα γιατί δεν ανέβηκα στο βάθρο λόγω των προσπαθειών μου, ωστόσο μου άρεσαν πολύ οι αγώνες. Το στάδιο ήταν γεμάτο, οι άνθρωποι ήταν υποστηρικτικοί, έκανα μια αξιοπρεπέστατη επίδοση στο 1,87μ. Γενικά ήταν πολύ ωραία εμπειρία, η μεγαλύτερη εμπειρία που έχω συμμετάσχει, ήμασταν πολύ καιρό εκεί».

-Εχεις ατομικό ρεκόρ 1,93μ από το περσινό γκαλά της Φιλοθέης στο οποίο βγήκες 3^η αλλά και ταυτόχρονα έγινες η 4^η Ελληνίδα όλων των εποχών στον ανοιχτό. Πως ένιωσες όταν το κατάφερες;

«Το Γκαλά είναι ένας αγώνας που ακόμη επεξεργάζομαι πως συνέβη, ήταν μια εβδομάδα μετά από ένα κακό αγώνα στην Καλλιθέα με τρεις άκυρες στο 1,75μ. Πήγαινα με σκοπό να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Προσπάθησα να είμαι πολύ συγκεντρωμένη, έφτασα να κάνω άλματα στο όριο, ήταν η αγαπημένη στιγμή της καριέρας μου μέχρι στιγμής. Ήταν ένας αξέχαστος αγώνας, πήγα για το καλύτερο αλλά δεν ήξερα τι να περιμένω. Στο πανελλήνιο ανοιχτού πέρυσι έκανα 1,79μ. και βγήκα 4^η. Δεν ανέβηκα στο βάθρο και δεν ήμουν σταθερή στα ψηλά άλματα».

-Τι συμβαίνει στον κλειστό; Τι ρεκόρ έχεις;

«Έχω 1,87μ. από το 2022, το 2021 μετά από πολλά χρόνια πήδηξα 1,83μ. και βγήκα 3^η στο Πανελλήνιο Κλειστού στο ΣΕΦ. Εκανα ατομικό ρεκόρ μετά από 6 χρόνια».

-Τι σου αρέσει περισσότερο;

«Δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Είχα μια τάση να προτιμώ τον κλειστό γιατί μου πήγε καλά, αλλά μετά το 1,93μ. μου αρέσει και ο ανοιχτός».

«Οι αποτυχίες μας προσφέρουν μαθήματα, μέρος της αθλήτριας που είμαι οι ΗΠΑ»

-Εκτός από τις διακρίσεις, υπάρχουν και οι αποτυχίες. Τι πιστεύεις πως σου προσφέρουν;

«Οι αποτυχίες μας προσφέρουν μαθήματα για το τι πρέπει να αλλάξουμε και πως να το διαχειριζόμαστε. Είναι μέρος της δουλειάς, σε οδηγούν στην επιτυχία, στο τέλος πρέπει να υπάρχει μια δικαίωση στον κόπο σου. Αν δεν υπήρχαν οι αποτυχίες και ήταν όλα τέλεια, δεν θα υπήρχε νόημα σε όλο αυτό που κάνουμε. Παρόλο που δεν μου αρέσουν, πρέπει να τις διαχειρίζομαι».

-Ποια είναι η πιο δυνατή σου στιγμή στον στίβο;

«Για μένα πολύ συναισθηματική στιγμή ήταν το φετινό πανελλήνιο κλειστού, επειδή έχασα τον παππού μου και τον ένιωσα δίπλα μου. Ηταν ψυχοσάββατο εκείνη την ημέρα».

-Το ταξίδι που θα σου μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό σου, ποιο είναι;

«Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν οι Μεσογειακοί Αγώνες στο Οράν, ήμασταν μια παρέα, ήταν ωραία εμπειρία».

-Σπούδαζες στην Αμερική από το 2017 και επέστρεψες πριν τρία χρόνια, έμεινες 2,5 χρόνια. Τι άλλαξε για σένα ως αθλήτρια και ως άνθρωπο μετά τις σπουδές σου στις ΗΠΑ;

«Τελείωσα μάρκετινγκ και έκανα και μεταπτυχιακό στο International business. Στις ΗΠΑ πήγα με αθλητική υποτροφία. Εγινα πιο ανεξάρτητη, είδα πως είναι η ζωή, πήγα σε μια άλλη ήπειρο, έμαθα να ζω μόνη μου, είδα πως είναι η ενήλικη η ζωή, γνώρισα στη Νέα Υόρκη έναν διαφορετικό κόσμο. Ως αθλήτρια στην Αμερική δεν ήμουν σε υψηλό επίπεδο παρότι εκπροσωπούσα το Πανεπιστήμιο (σ.σ. Σεντ Τζονς University) σε αγώνες. Επομένως όταν γύρισα στην Ελλάδα, γύρισα πιο συνειδητοποιημένη. Αν δεν υπήρχε ο κορωνοϊός, μπορεί και να μην ξαναέκανα στίβο σε υψηλό επίπεδο. Ηταν ο λόγος που επέστρεψα στα γήπεδα και στον πρωταθλητισμό. Η αθλητική μου υποτροφία ήρθε από ένα πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα με επίδοση 1,75μ.».

-Στην Αμερική βλέπουν τον αθλητισμό πιο επαγγελματικά σε σχέση με την Ελλάδα. Υπάρχει κάτι που έζησες εκεί που σου άλλαξε τη νοοτροπία;

«Είδα πως είναι να επενδύουν στον αθλητισμό, μέσω εγκαταστάσεων, το δικό μου Πανεπιστήμιο δεν είχε κλειστό γυμναστήριο αλλά πηγαίναμε σε ένα άλλο στο Μανχάταν και κάναμε. Επενδύουν πάνω σου γιατί σε πιστεύουν, αναμένοντας να ανταπεξέλθεις, είχε μπάτζετ να στηρίξει μια ομάδα στον στίβο. Είναι δυνατό χαρτί να σπουδάζεις στην Αμερική, το σύστημα είναι έτσι δομημένο για να υποστηρίζει έναν αθλητή που είναι και φοιτητής. Ήταν πολύ οργανωμένα τα πράγματα. Είναι πολύ σημαντικό να πάρεις το πτυχίο σου εκεί».

-Πως πήρες αυτή την απόφαση;

«Το είχα αποφασίσει από το λύκειο, όταν κέρδισα στο σχολικό 1^η και 2^α λυκείου, είχα αρχίσει να σκέφτομαι το εξωτερικό γιατί ήθελα να το επιδιώξω και να συνδυάσω τις σπουδές μου με τον αθλητισμό».

-Πως ήταν η προσαρμογή από την Ελλάδα στη Νέα Υόρκη; Γενικότερα δυσκολεύτηκες στα χρόνια που έμεινες στην Αμερική;

«Ήταν διαφορετικό να μένω μόνη μου, μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους. Εκανα γρήγορα φιλίες, η ομάδα στίβου με βοήθησε πάρα πολύ να γνωρίσω άτομα. Στο Κουίνς που έμενα δεν ήταν το χάος του Μανχάταν, και επειδή έμενα μέσα στις εστίες στην αρχή, ήταν πιο ομαλή η μετάβαση».

-Πόσο σωστή ήταν αυτή η απόφαση για την αθλητική σου καριέρα;

«Κρίνοντας από τις επιδόσεις μου στην Αμερική και από το πως γύρισα, πιστεύω πως με άφησε πίσω στο αθλητικό κομμάτι. Παρόλα αυτά είναι μέρος της αθλήτριας που έχω γίνει και του ταξιδιού μου, ήταν πιο πολύ ιδιαίτερη εμπειρία που έζησα».

«Μου άρεσε το ύψος μικρή γιατί έπρεπε να κάνω λίγα βήματα και να πηδήξω»

-Ποιος ήταν ο λόγος να ασχοληθείς με τον στίβο, η έμπνευσή σου;

«Οι γονείς μου πάντα μας είχαν μέσα στον αθλητισμό, δοκιμάσαμε διάφορα αθλήματα και κάποια στιγμή πέρασα και από τον στίβο. Οι προπονητές μου επειδή ήμουν ψηλή μου είπαν να δοκιμάσω το ύψος, μετά μου άρεσε, άλλαξα προπονητή, πήγα σε κάποιον που ήξερα το αγώνισμα. Πήγαινα καλά στο ύψος και έτσι δεν άλλαξα ποτέ αγώνισμα».

-Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το άλμα εις ύψος και σε ποια ηλικία;

«Ύψος ξεκίνησα περίπου στα 13-14. Στίβο ξεκίνησα από τα 12. Επειδή έκανα αντοχή, στη συνέχεια μου άρεσε που έπρεπε να κάνω λίγα βήματα και να πηδήξω (σ.σ. γέλια). Δοκίμαζα διάφορα και θεωρώ πως μου ταίριαζε».

-Ασχολήθηκες με άλλα αγωνίσματα ή με άλλα αθλήματα νωρίτερα;

«Όχι ιδιαίτερα, λίγο αντοχή στην αρχή. Μικρή έκανα κολυμβητήριο, βόλεϊ και τάε κβον ντο».

-Από τον Σεπτέμβριο εντάχθηκες στο γκρουπ του Δημήτρη Βασιλικού. Ποια είναι η σχέση σου με τον προπονητή σου;

«Εχουμε πολύ καλή σχέση, επικοινωνία. Θα συζητήσουμε τα πάντα, μου εξηγεί τα πάντα για να διορθώνομαι, με πιστεύει και εγώ τον εμπιστεύομαι ως προπονητή. Μου αρέσει η σχέση προπονητή-αθλήτριας που έχουμε αναπτύξει».

-Πόσο σε στήριξε η οικογένειά σου;

«Πάρα πολύ. Οι γονείς μας μύησαν στον αθλητισμό από μικρά (σ.σ. εννοεί μαζί με τα αδέρφια της). Μας πήγαιναν να δούμε τι μας αρέσει και στις σπουδές μου στο εξωτερικό ήταν δίπλα μου. Είναι δίπλα μας και μας στηρίζουν. Έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο όλη μου η οικογένειά μου. Δεν αποκλείω να δουλέψω στο μέλλον αν χρειαστεί. Φέτος αποφάσισα να αφοσιωθώ στον πρωταθλητισμό».

-Ο αδερφός σου είναι τερματοφύλακας, έπαιζε στον Παναθηναϊκό και τώρα είναι στον ΟΦΗ. Είστε γενικά μια αθλητική οικογένεια;

«Ο μπαμπάς έπαιζε χάντμπολ στον Δούκα. Από τον μπαμπά είμαστε μέσα στον αθλητισμό. Ο αδερφός μου ήταν ταλαντούχος σε ό,τι άθλημα και αν κάναμε, κατέληξε στο ποδόσφαιρο. Δουλεύει πολύ σκληρά, δεν παραπονιέται ποτέ, κάνει αυτό που κάνει με ευχαρίστηση».

-Ο σύλλογός σου ο ΓΣ Κηφισιάς πως σε στηρίζει;

«Είναι η μόνη στήριξη που έχω, από τον σύλλογό μου. Με στηρίζει έμπρακτα και τους ευχαριστώ, είμαι ευγνώμων».

-Νιώθεις στήριξη από την Πολιτεία;

«Αν κρίνω από τις εγκαταστάσεις που κάνουμε προπόνηση δεν βλέπω κάποια στήριξη. Δεν ξέρω όμως γιατί δεν είμαι πολύ καιρό στον πρωταθλητισμό».