Έχω υποχρέωση να αρχίσω από εκεί που σταμάτησα χθες. Και είχα σταματήσει στο σημείο εκείνο που ζητούσα επίμονα να γίνουν γνωστές όλες οι λεπτομέρειες του αιφνιδιαστικού (;)... συναινετικού (;) διαζυγίου, ώστε ο κόσμος του ΠΑΟΚ να μπορέσει να εξηγήσει πως έτσι στα καλά καθούμενα που λέει και ο θυμόσοφος λαός, είχαμε ένα απρόσμενο χωρισμό, ανάμεσα σε δύο που έδειχναν από τη μια μεριά ταύτιση απόψεων (νέα ομάδα) και από την άλλη στέρεη στήριξη κόντρα στη λογική και στην πραγματικότητα.
Επιπρόσθετα και κόντρα στο οπαδικό συναίσθημα που έβλεπε την περίεργη αυτή συμβίωση να εξελίσσεται σε βάθος χρόνου ομαλά και απρόσκοπτα, χάρη κυρίως στην γενναιόψυχη συνδρομή και συγκάλυψη ενός μέρους των λεγόμενων «πλυντηρίων» της ενημέρωσης. Επιμένοντας και σήμερα εξακολουθώ να περιμένω μια επίσημη ανακοίνωση της ΠΑΕ (δεν ξέρω αν έγινε και δεν την πρόλαβα) η οποία να αναφέρεται στην ουσία της υπόθεσης ή στην ταμπακιέρα όπως λέει και ο κόσμος.
Ποιος δηλαδή ξεκίνησε το διαζύγιο και για ποιους λόγους. Την κοπάνησε σαν... λαγός ο Αμπέλ ή τον «έστειλαν» αδιάβαστο επειδή έβλεπαν ότι δεν πήγαινε άλλο η ανοχή. Από τη στιγμή μάλιστα που άρχισαν να αντιδρούν και μερικά από τα παπαγαλάκια της συγκάλυψης. Έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος του ΠΑΟΚ θέλει να μάθει την αλήθεια.
Γιατί άλλο είναι την όλη ιστορία (δηλαδή την απόδραση του) να την είχε δουλέψει από καιρό ο Αμπέλ με τον εκπρόσωπο του τη στιγμή που στο τιμόνι του ΠΑΟΚ βρισκόταν ο Πορτογάλος προπονητής και άλλο να δόθηκε εντολή από ψηλά (προφανώς από τον Ιβάν) πως ο Αμπέλ έχασε και τη δεύτερη ευκαιρία που του είχε δώσει μεγαλόψυχα ο μεγαλομέτοχος.
Κάτι που σαφέστατα έχει το δικαίωμα να το κάνει, άσχετα με τις ποδοσφαιρικές αμπελοφιλοσοφίες οι οποίες πιστεύουν πως επιβάλλεται να δοθεί πολύς χρόνος σε έναν τεχνικό άσχετα αν αυτός έχει αποδείξει σε μεγάλο χρονικό διάστημα ότι είναι ελάχιστος μπροστά στο μέγεθος και στη σπουδαιότητα σοβαρών επενδύσεων, ακόμη και βραχυπρόθεσμων σχεδιασμών με κατακτήσεις διακρίσεων.
Ελπίζουμε να μην διαβάσουμε αντί των οφειλόμενων εξηγήσεων ένα στερεότυπο και κλασικό κατευόδιο με εγκάρδιους ασπασμούς, ευχές και υποσχέσεις επιστροφής, όπως συνέβη στις περιπτώσεις των προγραμμένων άσων της μεγάλης ομάδας. Τους λόγους και την αλήθεια θέλουμε κι εμείς, αλλά πιστεύω και ο κόσμος του ΠΑΟΚ: «Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων» έχει τη σημασία του. Όσο για τις τελευταίες δηλώσεις του «αποδράσαντος» κόουτς;
Δεν διαφέρουν σε τίποτε από τις τόσες άλλες του παρελθόντος με τις οποίες κάθε φορά επιχειρούσε να αναστρέψει αλήθειες και πραγματικότητες και να δικαιολογήσει τα εξόφθαλμα τραγικά του λάθη. Μετά τον προχθεσινό αγώνα είπε χαρακτηριστικά: «Η ομάδα απέκτησε ταυτότητα!» Θαρρείς και ο κόσμος του ΠΑΟΚ τρώει κουτόχορτο ή έχει χάσει παντελώς τη μνήμη του.
Κι αυτό, γιατί δεν έχει περάσει παρά ελάχιστος χρόνος ώστε και αν ακόμη ήταν αναγκασμένος να το προσπαθήσει δεν θα μπορούσε να ξεχάσει ότι μόλις «προχθές» ο πολυλογάς Πορτογάλος παρέλαβε μια ομαδάρα που η ταυτότητα της έγραφε: «ΠΑΟΚ: Νταμπλούχος και με αήττητο πρωτάθλημα».
Κι αυτήν την υπέροχη αρμάδα ο Πορτογάλος την οδήγησε σε ξέρες και σε βράχια, αφού φρόντισε πιο μπροστά να την απογυμνώσει στην κυριολεξία, εξορίζοντας πυλώνες της και αστέρες εκτυφλωτικού φωτός. Παραμυθιάζοντας με τα περί νέας εποχής και νέας ομάδας τον κόσμο, με τη βοήθεια βέβαια και ενός γκρουπ ταγμένων καλοθελητών της ενημέρωσης. Ωστόσο χωρίς έστω και υποψία μεταγραφικού σχεδιασμού και όντας διαστροφικά εμμονικός την οδήγησε σε τραγικές απώλειες με κορυφαία την ιστορική πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Είπε ψέματα χωρίς να ντραπεί (περίπτωση Μάτος), χώρισε το ρόστερ σε «φίλα προσκείμενους» και σε «ανεπιθύμητους». Έβαλε χωρίς βέβαια να το θέλει νάρκες στο ξεκίνημα του νέου πρωταθλήματος, υποθηκεύοντας πολλές και σοβαρές προοπτικές. Το μοναδικό που έχει να επιδείξει είναι δύο καλές εμφανίσεις στα παιχνίδια τα ευρωπαϊκά.
Τίποτα περισσότερο. Μισούσε – επιεικώς ζήλευε – πολύ την ομάδα που πήρε το νταμπλ και υπερεκτιμώντας τον εαυτό του ή θεωρώντας τον μάγο, πίστεψε πως μπορούσε να την «τελειώσει» και πάνω της να χτίσει τη δική του. Αποδείχθηκε όμως ελάχιστος. Σε κάποιους που έκανε καλό είναι ασφαλώς τα παπαγαλάκια που τον είχαν φορτωθεί στην πλάτη τους, για να τον κρατάνε όρθιο παρά τα όσα απίστευτα και αντιποδοσφαιρικά διέπραττε. Αυτά ομολογουμένως ανακουφίστηκαν. Η θέσεις μου και οι απόψεις μου για τον Αμπέλ Φερέιρα υπήρξαν διακριτικές και εξισορροπητικές. Περιοριζόντουσαν στο απλό και λακωνικό: καλός προπονητής, άσχετος κόουτς. Μετά από τη συνολική παρουσία του αλλά και τις τελευταίες δηλώσεις του υποχρεωτικά διαφοροποιούνται. Ωστόσο του εύχομαι από καρδιάς καλή τύχη και του δίνω μια απλή συμβουλή. Πριν αποφασίσει να μιλήσει, να βουτά τη γλώσσα του στο μυαλό. Έτσι τουλάχιστον λέμε εμείς οι Έλληνες.
