Το μόνο που με συνδέει με τον μπασκετικό ΠΑΟΚ του 1959 είναι ότι γεννήθηκα την ίδια χρονιά. Την ομάδα, επί Μάνθου Κατσούλη, την έζησα ως πιστός θεατής των αγώνων της στο Παλέ. Την ομάδα των τίτλων και ως φίλαθλος και ως δημοσιογράφος.
Η πρώτη αγωνιζόταν μπροστά σε 200-300 θεατές, που, με ένα εισιτήριο, έβλεπαν δύο αγώνες και, στο ημίχρονο, έριχναν μια ματιά από τα κάγκελα και στον αγώνα βόλει που γινόταν δίπλα, στο...βοηθητικό, χωρίς καμία ορατότητα από τις κερκίδες. Είχε τη γοητεία της. Πήρε και το Κύπελλο το 1984 από τον Αρη του Γιάννη Ιωαννίδη και του Νίκου Γκάλη, στον περίφημο τελικό των ξυρισμένων κεφαλιών.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, φυσικά, ήταν ακόμη πιο όμορφα κι ας ήταν ο Αρης εκείνος που κέρδισε περισσότερους τίτλους. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε κάτι πιο πολύτιμο. Το δικό του γήπεδο. Και από τίτλους, στην Ευρώπη και την Ελλάδα, αν μη τι άλλο, ικανοποίησε τους οπαδούς του. Το «Παλατάκι» θα γέμιζε κι αυτό, όπως το Παλέ, αλλά ουσιαστικά ο μεγάλος ΠΑΟΚ έπαψε να είναι συνεπής στο ραντεβού με τη δόξα το 1999, όταν κατέκτησε το τελευταίο τρόπαιό του, το Κύπελλο, στον τελικό με την ΑΕΚ.
Εκτοτε, παλεύει για μία θέση από την τρίτη έως την όγδοη στο Πρωτάθλημα, με δεδομένη την απόλυτη κυριαρχία του Παναθηναικού και του Ολυμπιακού, αλλά και τη δική του αδυναμία, ενώ δύο φορές γλίτωσε τον υποβιβασμό από θαύμα. Για τους ίδιους λόγους δεν ελπίζει καν στην κατάκτηση του Κυπέλλου, ενώ και η συμμετοχή του σε ευρωπαικές διοργανώσεις έχει πάντα καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα.
Με αφορμή την τιμητική βράβευση του Νίκου Βεζυρτζή, του προέδρου της ομάδας που κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαικό τίτλο και με δεδομένο ότι ο ΠΑΟΚ έπαψε να είναι μεγάλος στο μπάσκετ από τη στιγμή που ξέμεινε από... τρελούς, γιατί λεφτάδες τύπου Παναθηναικού και Ολυμπιακού ποτέ δεν διέθετε, έχω την αίσθηση ότι τόσο ο Νίκος ο Βεζυρτζής, όσο και ο Απόστολος Οικονομίδης θα πρέπει να τιμώνται όχι σε κάθε επέτειο, αλλά... κάθε μέρα.
Αν ο ΠΑΟΚ όρθωσε ανάστημα σ' αυτό το άθλημα, αν ο ΠΑΟΚ γέννησε οπαδούς και από το μπάσκετ, αν ο ΠΑΟΚ έβαλε Κύπελλα στην τροπαιοθήκη του, όλα τα οφείλει σ' αυτούς τους δύο ανθρώπους. Θυσίασαν τα πάντα για τον ΠΑΟΚ. Τα πάντα, στην κυριολεξία. Από την προσωπική περιουσία τους μέχρι και την ίδια την υγεία τους.
ΥΓ. Κάποια στιγμή, θα ήθελα ο ίδιος ο Ιβάν να εξηγήσει γιατί ποτέ δεν αποφάσισε να πάρει και την ΚΑΕ ΠΑΟΚ. Το μπάσκετ, από οικονομική άποψη, θα ήταν γι' αυτόν παιχνιδάκι. Θα είχε ενδιαφέρον να μας το πει...