Μεγάλη η διαδρομή του Γιάννη Τσορακλίδη στα γήπεδα ο οποίος τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως προπονητής. Ο 44χρονος τεχνικός έχει δουλέψει σε Αστέρα Ραιδεστού, Αναγέννηση Επανομής, Ταγαράδες και Ατρόμητο Πλαγιαρίου και μίλησε στη «Μ» για την πολύμηνη αγωνιστική απραξία στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο αλλά και την επόμενη μέρα ενώ θυμάται τις ξεχωριστές του στιγμές ως ποδοσφαιριστής αλλά και ως προπονητής.
Αναλυτικά τα όσα είπε στην εφημερίδα Metrosport: «Το σίγουρο είναι ότι θα επηρεάσει τους ποδοσφαιριστές άλλους λίγο άλλους πολύ (σημαντικό ρόλο θα παίξει κατά πόσο υπήρχε ατομική υπευθυνότητα στη άθληση). Σίγουρα θα υπάρχει πρόβλημα στην επαφή με την μπάλα αλλά και ταυτόχρονα των σχέσεων μεταξύ τους. Η επόμενη χρονιά θα έχει ιδιαιτερότητες για όλους μας, άρα θέλει και μεγαλύτερη προσοχή στο πρόγραμμα επανένταξης και της διαχείρισης των παικτών. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για όλους. Δεν είναι ένας ποδοσφαιριστής που γυρνάει μετά από έναν τραυματισμό μηνών αποχής. Το πρόβλημα είναι γενικό».
-Τα τελευταία χρόνια είστε στον χώρο της προπονητικής, ποια στιγμή θυμάστε;
«Θυμάμαι έντονα μια χρονιά στον Ατρόμητο Πλαγιαρίου, που ενώ ο στόχος ήταν μια εύκολη και γρήγορη παραμονή η ομάδα ανέβηκε κατηγορία. Βλέπεις όταν απεγκλωβίζεσαι από το άγχος πολλές φορές βγάζεις παραπάνω δυνατότητες από αυτές που πιστεύεις ότι υπάρ- χουν».
-Ως ποδοσφαιριστής διαγράψατε μια σημαντική καριέρα, κάποιο γκολ που σας έχει μείνει;
«Ως ποδοσφαιριστής αισθάνομαι γεμάτος κυρίως από το γεγονός ότι είχα την τύχη να παίξω αρκετά χρόνια σε όλες τις κατηγορίες εκτός Β’ Εθνικής. Φυσικά η πιο σημαντική στιγμή μου ήταν όταν σε ηλικία 18 ετών το 1995 από τα σπλάχνα του ΠΑΟΚ, ακολούθησα την ομάδα στην προετοιμασία στην Γερμανία και γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα υπέγραψα το πρώτο μου και πιο σημαντικό συμβόλαιο κάνοντας μάλιστα ντεμπούτο μετά από 20 μέρες στην Νίκαια με αντίπαλο τον Ιωνικό. Απίστευτα συναισθήματα. Οσον αφορά για τα γκολ, κρατάω μια άτυπη ταμπέλα ως πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Αναγέννηση Επανομής παίζοντας 10 χρόνια συνεχόμενα με 245 γκολ. Αλλα αυτό που μου έχει μείνει και θα υπάρχει δυνατό στην μνήμη μου, είναι τα δύο γκολ με το Μεσημέρι στον τελικό κυπέλλου με την Ηλιούπολη, που σκόραρα μέσα στο ποδοσφαιρικό μου σπίτι όπου μεγάλωσα τον ΠΑΟΚ. Είχαμε ηττηθεί τότε στα πέναλτι από την Ηλιούπολη. Δεν πειράζει. Εμειναν οι αναμνήσεις. Τουλάχιστον έκλεισα την καριέρα μου με άνοδο, αλλά νομίζω και την κατάλληλη στιγμή πριν αρχίσει να φθείρεται η εικόνα μου».
-Για την Α1 των τελευταίων ετών, τι έχετε να πείτε, αλλά και γενικότερα για τα πρωταθλήματα της ΕΠΣΜ;
«Νομίζω ότι δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τις χαμηλές επαγγελματικές κατηγορίες. Εχει ανέβει πολύ η ποιότητα των ομάδων με αξιόλογους ποδοσφαιριστές. Πιστεύω ότι η τωρινή Α1 έχει πιο πολλούς ποιοτικούς ποδοσφαιριστές οπότε και καλύτερο πρωτάθλημα και ένας λόγος είναι ότι αρκετοί ποδοσφαιριστές ψάχνουν ένα χαρτζιλίκι στην Α1 σε συνδυασμό με κάποια πρωινή δουλειά γιατί έχουν χαθεί τα χρόνια που παίζαμε τότε στην Δ’ Εθνική και Γ’ και ζούσαμε τις οικογένειες μας από τα υψηλά μπάτζετ που υπήρχαν. Τώρα ξέρουμε όλοι ότι δεν υπάρχουν αυτά, δυστυχώς. Όσον αφορά τις ομάδες της ΕΠΣΜ, θα πω ένα παράδειγμα: Αν έβλεπες πριν 10 χρόνια έναν αγώνα Γ’ κατηγορίας δεν θα άντεχες πάνω από ένα ημίχρονο. Τώρα βλέπεις ότι ακόμα και στην χαμηλότερη κατηγορία υπάρχει ενδιαφέρον. Γενικά έχει αναβαθμιστεί το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και αυτό οφείλεται σε όλους. Παράγοντες, παίκτες, προπονητές, γυμναστές αλλά και σε εσάς τους δημοσιογράφους που μπαίνοντας στον χώρο νέα παιδιά με όρεξη και διάθεση, βοηθούν στην εξέλιξη αυτής της προσπάθειας. Είμαστε ΟΛΟΙ μια αλυσίδα. Φυσικά υπάρχουν ακόμα περιθώρια για περισσότερη βελτίωση αρκεί να γίνουμε όλοι μια γροθιά σε αυτήν την προσπάθεια»