Κάτι η αμετακίνητη θέση της σκληροπυρηνικής «θύρας 13», κάτι ο απρόβλεπτος Δημητράκης Γιαννακόπουλος, κάτι η… απρόσκλητη μιντιακή ενόχληση με τον ανταγωνισμό να προβάλλει απειλητικός και ο ηγέτης του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού ανέκρουσε πρύμναν και έστειλε πίσω το «δαχτυλίδι» του αρραβώνος.
Έτσι, ο επικείμενος «γάμος» διαλύθηκε και το ειδύλλιο κατέληξε σε ένα ναυάγιο περισσότερο αναγκαστικό και λιγότερο αναμενόμενο. Με συνέπεια να τιναχθεί στον αέρα η πολύκροτη ανίερη – αλλά και πανίσχυρη – συμμαχία στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ερυθρολευκοπράσινο υπό ίδρυση «μέτωπο» αποφεύχθηκε στο «τσαφ», με τους εμπνευστές της δημιουργίας του να μοιράζονται ο καθένας τις ευθύνες που τους αναλογεί για την αρνητική εξέλιξη.
Αυτή τη στιγμή η «στροφή» Αλαφούζου που εμφανίζεται και καταγράφεται ορισμένες φορές έμμεσα και διακριτικά, αλλά τις περισσότερες εμφαντικά και σχεδόν αδιαπραγμάτευτα, αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο τελευταίος ποντάριζε πολλά στην συμπόρευση με τον πανίσχυρο, τουλάχιστον στον χώρο των μίντια, ηγέτη του Παναθηναϊκού, για να περάσει προς τα έξω την εικόνα ενός μπλοκ ικανού να ελέγχει και να καθορίζει ό,τι ζει και κινείται στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δυστυχώς όμως δεν του βγήκαν όπως θα ήθελε και όπως ως ένα σημείο τουλάχιστον είχαν προχωρήσει τα πράγματα. Οι εξελίξεις ήρθαν και ανέτρεψαν τα μεγάλα σχέδια του και αυτό είχε σαν συνέπεια να νιώθει σήμερα ορφανός και εγκαταλελειμμένος. Με μόνα στηρίγματα τα τρία πιστά του παραρτήματα που ασφαλώς όμως δεν του δίνουν το δικαίωμα, πολύ περισσότερο και την προοπτική, να ελπίζει παρά μόνον σε μια υποτυπώδη και ανίσχυρη αντίδραση.
Στον ρόλο, λοιπόν, της ελάσσονος αντιπολίτευσης ο Βαγγέλης Μαρινάκης νιώθει πολύ άσχημα. Άσε που ένας εκ των τριών «δορυφόρων» επιρρεπής στις μεγαλοπρεπείς κυβιστήσεις, είναι ικανός ανά πάσα στιγμή να τον εγκαταλείψει για τους δικούς του μυστηριώδεις αλλά και ευνόητους κάποιες φορές λόγους. Είναι αλήθεια όμως πως η διάρκεια του ειδυλλίου των δύο ανδρών κράτησε αρκετό καιρό και άντεξε στις δυσκολίες και στις σφοδρές αντιδράσεις που υπήρξαν από πλευράς ιδιαίτερα της πράσινης οικογένειας. Το πάλεψαν και οι δύο άνδρες. Όμως ο ένας εξ αυτών όπως ήταν λογικό ήταν εκείνος που δεχόταν το σύνολο της πίεσης και των σκληρών αποδοκιμασιών και αυτός ήταν ο Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος και τελικά πήρε την απόφαση και «απομακρύνθηκε», αφήνοντας τον Βαγγέλη Μαρινάκη να μετράει τις σοβαρές απώλειες από αυτό το ναυάγιο. Τελικά η φιλόδοξη και ανίερη ερυθρολευκοπράσινη συμμαχία έγινε κομμάτια και θρύψαλα.
Το πώς θα κινηθούν από εδώ και πέρα οι δυο πρώην «ερωτευμένοι» μετά το διαζύγιο, είναι άγνωστο. Το βέβαιο είναι όμως πως είναι υποχρεωμένοι να μην ξεφύγουν από τα πλαίσια όπως αυτά έχουν πλέον διαμορφωθεί μετά τον «χωρισμό» τους. Σε ότι έχει σχέση με το λιμάνι; Λέγεται ότι μετά από αυτή την τρικυμία θα ακολουθήσει μια δεύτερη ακόμη μεγαλύτερη.
ΥΓ1: Στο ρόλο της σιγανοπαπαδίτσας (τον χαρακτηρισμό τον έχουμε κατοχυρώσει γιατί ήμασταν οι πρώτοι που τον καταθέσαμε) η ΑΕΚ τα πάει περίφημα. Κουτοπόνηρες προσεγγίσεις και αποσιωπήσεις προκειμένου να εξισορροπήσει τις μόνιμες αγωνιστικές της αδυναμίες για να φτάσει στην κορυφή και να κατακτήσει από καραμπόλα διακρίσεις και τίτλους.
ΥΓ2: Έπεσαν να τον φάνε τον Κατσουράνη τα μίντια του λεκανοπεδίου επειδή είχε τη γενναιότητα και το θάρρος απαντώντας στην ερώτηση ποιον θεωρεί καλύτερο παράγοντα που πέρασε από το ελληνικό ποδόσφαιρο, να δηλώσει: τον Ιβάν Σαββίδη. Τόση εμπάθεια!