To ποδόσφαιρο γεννάει συναισθήματα. Και τρέφεται από τα συναισθήματα. Μόνο που τα συναισθήματα καθορίζουν τη σχέση των οπαδών με την ομάδα τους και το ίδιο το άθλημα.
Αυτοί που διοικούν τις ομάδες πρέπει μεν να σέβονται το συναίσθημα, να ασπάζονται τις επιθυμίες των οπαδών, να τις συνυπολογίζουν, αλλά στο τέλος να αποφασίζουν με γνώμονα το συμφέρον της ομάδας τους. Ρεαλιστικά, με βάση τη λογική. Κι αυτό καθόλου δεν αποκλείει τον σεβασμό στο συναίσθημα στις λίγες, πολύ σημαντικές, περιπτώσεις που επιβάλλεται.
Ας το εξειδικεύσουμε στους ποδοσφαιριστές και στις μεταγραφικές επιλογές. Η φουρνιά που οδήγησε τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση δύο (και όχι ενός) νταμπλ τη διετία 2018-2019 θα μείνει αξέχαστη. Οι παίκτες που την αποτελούσαν θα μείνουν για πάντα στις καρδιές όλων των ΠΑΟΚτσήδων. Αλλο, όμως, ο Κάνιας και ο Μαουρίσιο και άλλο ο Βιειρίνια.
Αλλο ο Σάκχοφ, ο Βαρέλα και ο Κρέσπο και άλλο ο Πασχαλάκης. Είναι και ζήτημα προσωπικότητας, όχι μόνο ποδοσφαιρικής ποιότητας, το να συνδεθεί άρρηκτα και παντοτινά ένας παίκτης με μια ομάδα και τον κόσμο της. Είναι όμως και ζήτημα μεγέθους προσφοράς. Αυτός ο συνδυασμός είναι που μετατρέπει ορισμένους, λίγους, ποδοσφαιριστές σε “σημαίες”.
Η απόδειξη είναι προφανής. Λίγοι οπαδοί ήθελαν και θέλουν να συνεχίσουν οι “γέροι”, κανείς, όμως, δεν φέρνει και δεν θα φέρει αντίρρηση για την παραμονή, ως παίκτης, του Βιειρίνια κι ας είναι ο πιο “γέρος” απ’ όλους. Και κανείς δεν θα βρισκόταν να θελήσει την αποχώρηση του Πασχαλάκη. Ολοι επιθυμούσαν και επιθυμούν την απόκτηση ενός τερματοφύλακα, στη θέση όμως του Ζίβκοβιτς και όχι του Πασχαλάκη. Λογικό δεν είναι;
Επίσης, κανείς δεν τα έβαψε μαύρα όταν έφυγαν ο Μαουρίσιο, ο Σάκχοφ, ο Κάνιας και κανείς δεν θα τα βάψει τώρα που φεύγουν ο Βαρέλα και (όπως όλα δείχνουν) ο Κρέσπο. Κόβω μάλιστα το κεφάλι μου ότι αν υπήρχε τρόπος να αποχωρήσει ο Ελ Καντουρί άπαντες θα... πανηγύριζαν. Αλλά στη δική του περίπτωση, όπως και στου Μπίσεσβαρ, φυσικά, σημαντικό ρόλο παίζει το συναίσθημα του Λουτσέσκου. Τους γουστάρει υπερβολικά. Πείτε το και εμμονή. Δεν θα κάνετε λάθος.
Το θέμα, πάντως, είναι ότι φεύγουν και θα φύγουν παίκτες μεγάλης και μικρότερης ηλικίας που τους ξέρουμε και άρχισαν να έρχονται παίκτες που δεν τους ξέρουμε. Δεν είναι σώνει και καλά απαραίτητο να είναι πασίγνωστοι για να αισθανθούμε σιγουριά, ωστόσο λογικό είναι να γεμίζουμε με απορίες σχετικά με το τι πρόκειται να δούμε και να ανυπομονούμε να έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής. Το σίγουρο και πολύ ευχάριστο είναι ότι ο ΠΑΟΚ άρχισε τις μεταγραφές του Μάιο μήνα. Είναι ένα απρόσμενο ατομικό ρεκόρ. Επιτέλους φαίνεται ότι αυτή τη φορά θα γίνει πράξη η μονίμως ανεκπλήρωτη επιθυμία του (εκάστοτε) προπονητή να έχει συμπληρωμένο το 90% του νέου ρόστερ με την έναρξη της προετοιμασίας. Φαίνεται ότι δεν θα ξαναζήσουμε εκείνες τις πανικόβλητες ακροβασίες στα τέλη του Αυγούστου ή ακόμη και του Σεπτεμβρίου. Ούτε κανείς θα περιμένει κάποιον Βέρνμπλουμ πότε θα αποφασίσει να βγάλει τα βατραχοπέδιλα για να έρθει να παίξει μπάλα από Οκτώβριο και μετά…
ΥΓ. Ας μην ξεχνάμε: Πάλι μια σεζόν με καμιά 60αριά αγώνες περιμένει τον ΠΑΟΚ. Για να πετύχει περισσότερα το επόμενο ρόστερ πρέπει οπωσδήποτε να είναι ανώτερο όχι μόνο από το προηγούμενο, αλλά και του Ολυμπιακού…