Η δραστηριότητά τους δεν έχει απλά περιοριστεί. Εχει ακυρωθεί στο σύνολό της. Δεν θα σταθώ στις συνέπειες για τους αθλητές. Παρότι από κει θα έπρεπε να ξεκινάει η συζήτηση, διότι το κακό που τους έχει βρει, ειδικά τα παιδιά στις αναπτυξιακές ηλικίες, είναι τρομακτικό.
Εχουν χάσει αυτά τα παιδιά πράγματα που αν καθίσουμε και αρχίσουμε να τα βάζουμε κάτω και να τα μετράμε δεν θα έχουν τελειωμό. Οι παρέες τους, η κοινωνικότητά τους, η διασκέδασή τους, η χαρά, ο συναγωνισμός, η πρόοδος, η εξέλιξη, η ελπίδα, η προσδοκία, η πίστη ότι μέσα από την καθημερινή δουλειά θα πετύχουν περισσότερα.
Ολα αυτά τα στερήθηκαν τα παιδιά. Υποχρεώθηκαν να τα... κλειδώσουν, μαζί με τον εαυτό τους στον κατ' οίκο περιορισμό. Η ελπίδα όλων όσοι αγαπάμε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι να μπορέσουν, όταν θα τους δοθεί η δυνατότητα να επιστρέψουν στο αθλητικό... σπίτι τους, να βρούνε γρήγορα τον βηματισμό τους, να μπορέσουν να ξανακερδίσουν κάποια από αυτά που έχασαν, να μην είναι ανεπανόρθωτες οι βλάβες που προκλήθηκαν με τον εγκλεισμό τους.
Ισως για τα παιδιά να είναι πιο εύκολο απ' ό,τι θα είναι για τα σωματεία, τους παράγοντες, όλους αυτούς που στηρίζουν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Το οικοδόμημα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου δεν ήταν στέρεο, ούτως ή άλλως.
Μετά από αυτό το λουκέτο, έγινε ακόμη πιο ασταθές. Ειδικά τα σωματεία που δεν φρόντισαν να ενταχθούν στο Μητρώο και να έχουν μια οικονομική στήριξη, διατρέχουν τον κίνδυνο να μην μπορέσουν να ορθοποδήσουν.
Η βιωσιμότητα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό, πλέον, από τη δυνατότητα δημιουργίας εσόδων. Αν δεν βρει τρόπους να χρηματοδοτεί τη λειτουργία και την ανάπτυξή του, η συρρίκνωση θα έρθει νομοτελειακά.
Το δύσκολο έργο της δημιουργίας εσόδων αφορά και στα σωματεία, όμως, πρωτίστως αφορά στις Ενώσεις και στην ΕΠΟ. Οι πρόεδροι των Ενώσεων, είτε μόνοι τους, είτε -αυτό θα ήταν το καλύτερο- μαζί με την Ομοσπονδία, θα πρέπει να βρούνε τις λύσεις. Και άμεσα. Πριν να είναι αργά...