Παρακολουθώ, για ένα ακόμη καλοκαίρι, αυτό το... θέατρο σκιών που παίζεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σε όποιον, εκτός της χώρας μας, και να τα πεις αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν στα καθ' ημάς, δεν υπάρχει περίπτωση να τα κατανοήσει, να τα αντιληφθεί, να βρει έναν λόγο για να δικαιολογήσει τον τρόπο που λειτουργούμε.
Εδώ κι εμείς που το έχουμε δει το... έργο να παίζεται, το ίδιο, τόσες και τόσες φορές, εκπλησσόμαστε και αναρωτιόμαστε κάθε φορά πώς μπορεί να γίνονται αυτά τα πράγματα.
Κι όμως... Φανταζόταν κανείς, ας πούμε, αυτό που μας προέκυψε με το μπαράζ ανάμεσα στην Ξάνθη και στον Απόλλωνα Σμύρνης.
Μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα κληθούν οι δύο ομάδες να παίξουν το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου για μια θέση στην Super League 1, ενώ στον Απόλλωνα Σμύρνης δεν κάνουν προπονήσεις εδώ και μήνες, η Ξάνθη έλυσε όλα τα συμβόλαια των παικτών της, δεν έκαναν μεταγραφές διότι δεν ήξεραν σε ποια κατηγορία θα παίξουν;
Μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα υπάρξει ομάδα, όποια επικρατήσει στα μπαράζ, που θα πρέπει σε 13 ημέρες να φτιάξει ρόστερ για να παίξει στην Super League 1;
Δεν γίνονται πουθενά αυτά. Πουθενά. Μόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με αυτές τις λίγκες, έτσι όπως διοικούνται και έτσι όπως σκέφτονται όσοι συμμετέχουν στους συνεταιρισμούς, με αυτή -ακόμη χειρότερα- την ΕΠΟ, η οποία δεν είναι ικανή καμία ουσιαστική παρέμβαση να κάνει, κανένα πρόβλημα να λύσει, σε κανένα θέμα να... πατήσει πόδι και να υπερασπιστεί την αξιοπιστία του αθλήματος.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι ισορροπίες και οι εξυπηρετήσεις. Αλλωστε, οι ίδιοι τα λένε σε δηλώσεις τους. Οπως η πρόσφατη του προέδρου της ΕΠΣ Δωδεκανήσου, του κ. Διακοφώτη, ο οποίος αναφορικά με τους ομίλους στη Γ' Εθνική παραδέχθηκε ότι “ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον της δικής του Ενωσης”
Δυστυχώς, το κυρίαρχο σκεπτικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο ποτέ δεν ήταν το κοινό καλό, πώς θα δημιουργηθεί, δηλαδή, ένα προϊόν το οποίο θα είναι ελκυστικό, θα αρέσει στον κόσμο, θα έχει εμπορική επιτυχία και η πρόοδός του θα τους κάνει όλους χαρούμενους.
Διαχρονικά, όλοι κοιτάζουν την... πάρτη τους και αυτός είναι ο λόγος που στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο δεν είναι χαρά, διασκέδαση, θέαμα, αλλά πεδίο πολεμικών συγκρούσεων...