Πάντα υπάρχει ένας λόγος, στα εγχώρια social media, για να ξεσπάσει καυγάς. Και τον διαπιστώνεις από τα σχόλια που «κρέμονται» κάτω από τα άρθρα. Το βράδυ της περασμένης Κυριακής, από ένα ανώνυμο κίνημα, ξεκίνησε η δράση να βγουν οι Ελληνες στα μπαλκόνια τους και να χειροκροτήσουν. Ως ελάχιστο ευχαριστώ προς τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν μάχη προκειμένου να σώσουν ζωές. Κίνηση εμπνευσμένη από αυτό που έκαναν Ιταλοί και Ισπανοί, λίγες ημέρες νωρίτερα.
Κάποιοι πίστωσαν τη δράση στη σύζυγο του πρωθυπουργού, Μαρέβα Μητσοτάκη. Κι εκεί έγινε η ζημιά. Και τι δεν γράφτηκε. Μπορεί σ’ όλα να είχαν δίκαιο όσοι έκαναν επιθετικά post, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Οσοι βγήκαν στο μπαλκόνι τους πιστεύω δε ζύγισαν ποιος είχε την ιδέα για αυτή τη δράση. Η ζωή και ο θάνατος είναι προσωπική υπόθεση και δεν έχει οπαδούς. Πιστεύω ότι όσοι χειροκρότησαν το έκαναν ανυπόκριτα για να ευχαριστήσουν την ιατρική κοινότητα. Ισως και για να πάρουν οι ίδιοι λίγο θάρρος για την επόμενη ημέρα. Η κίνηση δεν μπορεί να λύσει κανένα από τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν στον χώρο της υγείας. Ηταν ψυχολογικού χαρακτήρα.
Πίσω από την άσπρη μπλούζα υπάρχει ένας άνθρωπος. Δεξιός ή αριστερός, λίγη αξία έχει τούτη τη στιγμή. Είναι γονιός, σύζυγος, γιος μίας μάνας και ενός πατέρα που θέλει να τον αγκαλιάσει γερό μετά το τέλος της εξαντλητικής υπηρεσίας του. Αμειβόμενος δυσανάλογα με την επιστημονική του επάρκεια, τα πτυχία του και την προφορά του. Κάποιος που ίσως μας θύμωσε στο παρελθόν γιατί δεν ενδιαφέρθηκε με ανθρωπιά σε ένα δικό μας πρόβλημα υγείας, πού ίσως να μην κατάφερε να σώσει ένα δικό μας αγαπημένο πρόσωπο. Πού ίσως να ζήτησε φακελάκι, παραβαίνοντας τον όρκο που έχει δώσει. Είναι όμως ο ίδιος γιατρός ή νοσηλευτής που δεν μπορεί τούτες τις στιγμές να αρνηθεί την υπηρεσία του, δεν έχει την επιλογή να δουλέψει από το σπίτι του και εν μέσω της επιδημίας παίζει τη ζωή του «κορώνα γράμματα».
Ετούτες τις στιγμές πρέπει να τους σεβαστούμε τους ανθρώπους της υγείας. Να τους υποστηρίξουμε ψυχολογικά, να τους χειροκροτήσουμε. Είναι στην πρώτη γραμμή για να σώσουν ζωές. Κάνουν έργο πολύτιμο. Ανθρωπιστικό. Εχουμε χρόνο, όταν ο εφιάλτης του κορωνοϊού περάσει, να απαιτήσουμε, να διεκδικήσουμε, να γκρινιάξουμε. Όχι τώρα που οι ώρες είναι κρίσιμες. Ας μείνουμε σπίτι και κυρίως ψύχραιμοι.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (17/3)