Καιρός ήταν να ληφθεί η απόφαση για το άνοιγμα των αθλητικών ακαδημιών από την Επιτροπή του Υπουργείου Υγείας. Αργησε πολύ να ληφθεί αυτή η απόφαση και δικαιότατα προκάλεσε όλο το προηγούμενο διάστημα μεγάλη συζήτηση για το κατά πόσο ήταν ορθό να τιμωρούνται με αυτό τον τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά σε όλη τη χώρα, ηλικιών από 6-7 χρονών έως 16-17.
Προσωπικά δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι όλο αυτό που υποχρεώθηκαν να ζήσουν αυτά τα παιδιά για 7 μήνες περίπου ήταν... τιμωρία. Σε ό,τι με αφορά έτσι το εκλαμβάνω γιατί δεν υπήρξε καμία απολύτως επιχειρηματολογία, καμία τεκμηρίωση που, από κάποια στιγμή και πέρα, να με πείθει ότι καλώς κρατάνε τα παιδιά μακριά από τα σπορ.
Μέχρι το Δεκέμβριο, άντε και τον Ιανουάριο, κι εγώ έλεγα ότι πρέπει να κάνουμε όλοι μας λίγη υπομονή ακόμη, να μείνουμε προσηλωμένοι στα μέτρα και να είμαστε απολύτως πειθαρχημένοι, όμως, από αρχές Φεβρουαρίου και έπειτα πραγματικά δεν κατανοώ γιατί επέμειναν να κρατάνε κλειστές τις ακαδημίες και μακριά από τα γήπεδα τα παιδιά.
Ειδικά όσα παιδιά είναι σε αθλήματα τα οποία παίζονται σε εξωτερικούς χώρους. Γιατί να μην γίνονται προπονήσεις, τουλάχιστον, σε γκρουπ και με συνθήκες που να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος για την εξάπλωση της νόσου.
Αλλά, ας μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια πράγματα. Τα είπαμε και τα γράψαμε πολλές φορές τους τελευταίους 3,5 μήνες. Η ζημιά έγινε και δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι να διορθωθεί.
Διότι μπορεί όλοι με λαχτάρα να περιμένουν τώρα το άνοιγμα στις 17 του μήνα, αλλά στην ουσία μιλάμε για λιγότερο από 1,5 μήνα που θα ξαναείναι μαζί τα παιδιά στις ομάδες τους και, φυσικά, μόνο με προπονήσεις γιατί ο χρόνος μέχρι τα τέλη Ιουνίου δεν επαρκεί προκειμένου να γίνουν τα πρωταθλήματα των τμημάτων υποδομών.
Η σεζόν, δηλαδή, χάθηκε και μαζί της χάθηκε κόπος πολύς από τα προηγούμενα χρόνια, γιατί διακόπηκε για πολλά παιδιά μια πορεία η οποία αυτούς τους επτά μήνες που νέκρωσαν τα πάντα υπολόγιζαν πως θα έφτανε σε μια κορύφωση, θα επιτυγχάνονταν, αν όλα πήγαιναν καλά, πολύ σημαντικοί στόχοι.
Είπαμε, όμως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Τα παιδιά των ηλικιών αυτών πλήρωσαν πολύ ακριβό τίμημα εξαιτίας μιας λογικής η οποία πραγματικά δεν πατούσε πουθενά, αλλά και εξαιτίας, νομίζω, του γεγονότος ότι οι θεσμικές αντιδράσεις, από το χώρο του αθλητισμού (Ομοσπονδίες, Ενώσεις, Σωματεία) δεν υπήρξαν όσο έντονες θα περίμενε κανείς να είναι...