ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ
ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Ο εγχώριος αθλητισμός
εξακολουθεί, διοικητικά, να ακολουθεί
τα βήματα που ακολουθούσε, τουλάχιστον,
τέσσερις δεκαετίες νωρίτερα. Κι ίσως
αυτό να μην αλλάξει, ακόμη κι αν περάσουν
άλλα τόσα χρόνια. Αιτία; Η αντίληψη που
έχουν οι κυβερνήσεις ότι οι Ομοσπονδίες
θα πρέπει να αποτελούν το μακρύ χέρι
της πολιτικής εξουσίας. Ή αν προτιμάτε,
ότι θα πρέπει να αποτελούν πεδίο
ψηφοθηρίας. Ενόψει των εκλογών έχει
αρχίσει εδώ και καιρό ένα παζάρι με
πολιτική αύρα. Στόχος; Να αλλάξουν οι
διοικήσεις όσο το δυνατόν περισσοτέρων
Ομοσπονδιών. Γνωστό το σενάριο αυτού
του έργου εδώ και δεκαετίες και δεν έχει
συγκεκριμένη πολιτική απόχρωση. Η
προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων είναι
να έχουν όσο το δυνατόν, τον άμεσο ή τον
έμμεσο έλεγχο, περισσοτέρων διοικήσεων.
Ακόμη κι αυτό δεν θα ήταν τραγικό, αν η
στόχευση είχε να κάνει με το παραγόμενο
έργο. Αν δηλαδή οι κυβερνήσεις
συμπαραστέκονταν όχι απλώς σε μία φίλη
πολιτικά διοίκηση, αλλά σε μία ικανή
και με όραμα διοίκηση. Είναι δύο
διαφορετικά πράγματα. Άλλο η εκλεγμένη
διοίκηση, η οποία απλώς με το πολιτικό
σπρώξιμο παίρνει την ηγεσία μίας
Ομοσπονδίας και είναι για το ανάθεμα
και άλλο να την αναλάβει μία ομάδα
ανθρώπων με τεχνοκρατικές αντιλήψεις
και όραμα.
Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα. Πάντα υπάρχουν πρόθυμοι να ηγηθούν μίας Ομοσπονδίας και να παίξουν απλώς τον ρόλο του διαχειριστή, πολλές φορές με αδιαφανείς διαδικασίες, των επιχορηγήσεων του κράτους. Θα είχε ενδιαφέρον αν θεσπίζονταν ένας νόμος με τον οποίο θα υποχρεώνονταν οι υποψήφιοι για τις εκλογές να κατέθεταν ένα business Plan από το οποίο θα προέκυπταν οι πηγές, εκτός της επιχορήγησης, οικονομικής ανάπτυξης της Ομοσπονδίας και ο τρόπος διοίκησης της. Σ’ αυτά να είχε η ΓΓΑ την δυνατότητα να κάνει βελτιωτικές παρεμβάσεις και να υποχρεώνει την Ομοσπονδία στην πιστή τήρηση του. Γιατί η διοίκηση μίας αθλητικής Ομοσπονδίας, είναι κάτι περισσότερο από την διαχείριση του κρατικού χρήματος και των ρουσφετολογικών προσλήψεων προπονητών. Κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσει αυτή τοξική λογική. Και πιστεύω, παρότι το παράδειγμα μου ανήκει στην σφαίρα του ιδεατού, ότι ο ελληνικός αθλητισμός έχει ανάγκη από τη χάραξη εθνικής αθλητικής στρατηγικής. Πέρα από μικροπολιτικά συμφέροντα και ψηφοθηρικές λογικές. Επιστημονικό προσωπικό με τεράστιες γνώσεις υπάρχει και παραμένει ανενεργό λόγω των στρεβλών λογικών που επικρατούν στον αθλητισμό.
Πληροφορήθηκα πρόσφατα, στο πλαίσιο συνέντευξης του Δημήτρη Γαργαλιάνου , Αναπληρωτή Καθηγητή Αθλητικού management, ότι στις ΗΠΑ το πρώτο πρόγραμμα sport management εισήχθη σε πανεπιστήμιο, το 1966! Στην Ελλάδα έκανε την εμφάνιση του την τελευταία δεκαετία, ενώ ακόμη δεν υπάρχει Σχολή εκπαίδευσης αθλητικών στελεχών. Προφανώς όλο το πολιτικό και το αθλητικό σύστημα είναι ευχαριστημένο με το… παλιό κοστούμι που έχει ραφτεί για τις διοικήσεις των Ομοσπονδιών.
Εγραψα στο πρόσφατο παρελθόν ότι το Μητρώο αθλητικών σωματείων, ακόμη κι αν η δημιουργία του υποκρύπτει κάποια πολιτικά συμφέροντα, είναι προς τη θετική κατεύθυνση. Όπως και η καταγραφή όλων των αθλητικών εγκαταστάσεων. Είναι αναγκαίες όμως περισσότερο θεαματικές κινήσεις για να αλλάξει η εικόνα του ελληνικού αθλητισμού. Κυρίως απαιτείται μία σύγχρονη εθνική αθλητική στρατηγική. Και πιστεύω ότι πλέον υπάρχουν τα απαραίτητα εργαλεία, οπότε το μόνο που απομένει είναι η ύπαρξη πολιτικής βούλησης.
FOCUS
Kαλά που ήρθε ο Κλάτενμπεργκ και μπήκαν στη ζωή μας και τα light (;) σπρωξίματα των αντιπάλων αμυντικών. Όπως αυτό του Ροζ στην Τρίπολη μέσα στην περιοχή. Ο Αγγλος αρχιδιαιτητής δεν «είδε» παράβαση, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι ο αμυνόμενος κάνει κίνηση απώθησης του παίκτη του Αρη. Πού να μην είχαν βγάλει οι «κίτρινοι» και την ανακοίνωση στήριξης στο αρχιδιαιτητή.