Χειρότερη προσέγγιση του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, δεν μπορούσε να κάνει ο Άρης. Σ’ αυτόν από τον οποίο διεκδικούσε δύο αποτελέσματα: Την ισοπαλία που θα ήταν η δεύτερη επιλογή και τη νίκη. Στην πρώτη περίπτωση θα κρατούσε την βαθμολογική διαφορά των δύο βαθμών από τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ και σε περίπτωση νίκης θα την μεγάλωνε κατά πέντε από τους «πράσινους» και κατά τέσσερεις από την ΑΕΚ. Αυτό θα ήταν ό,τι το καλύτερο για την ομάδα του Μπούργος.
Έγραφα σε ετούτη εδώ τη γωνιά το προηγούμενο Σάββατο: «...Στην ουσία η διαδικασία των πέντε αγώνων που απομένουν μοιάζει για Αρη, ΑΕΚ και ΠΑΟ σαν... «ναρκοπέδιο», που σημαίνει ότι το κάθε αγωνιστικό βήμα θα πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή».
Ο Άρης όμως… εκτροχιάστηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους αγώνες των πλέϊ οφ ακυρώνοντας και το δόγμα: «Αν δεν μπορείς να κερδίσεις, τουλάχιστον μην χάνεις».
Τι σημαίνει αυτό; Ότι μαθηματικά θα πρέπει να νικήσει υποχρεωτικά
στους τρεις από τους τέσσερεις υπόλοιπους αγώνες, προκειμένου να αισθάνεται σίγουρος για την κατάκτηση της 3ης θέσης. Στόχος εφικτός για έναν Άρη που δεν θα βγάζει αγωνιστικές παθογένειες «ξεθαμμένες» από την κανονική αγωνιστική περίοδο.
Γενικά ήταν μία κακή βραδιά του Άρη αυτή στη «Λ. Αλεξάνδρας». Από τις επιλογές του Μπούργος, το αγωνιστικό vertigo των ποδοσφαιριστών και τη διαιτησία που στέρησε από τους «κίτρινους» ένα ολοκάθαρο πέναλτι.
Ο Μπούργος «ακύρωσε» την πετυχημένη αγωνιστική συνταγή του 4-4-2 αφήνοντας στο ξεκίνημα εκτός τον Ιτούρμπε, προφανώς γιατί τον έκρινε ανέτοιμο, αλλά η εξέλιξη διέψευσε τον Αργεντινό προπονητή.
Ο Σάσα χάθηκε σ’ αυτόν τον σχηματισμό, ο Γκάμα ήταν απών ανασταλτικά, ο Εμπακατά δεν είχε βοήθειες από τους χαφ και ο Ντουκουρέ έψαχνε τον βηματισμό του. Οπότε καμία έκπληξη που ο Παναθηναϊκός από τα άκρα έκανε ό,τι έκανε στο πρώτο ημίχρονο. Σ’ όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η απουσία αγωνιστικού πάθους από τους παίκτες του Αρη, σ’ έναν αγώνα στον οποίο θα έπρεπε να δείχνουν την επιθυμία για το καλύτερο. Αργός ρυθμός, πολλά λάθη και καθόλου φαντασία από μία ομάδα που από το ξεκίνημα των πλέι οφ έδειχνε πολλά διαφορετικά ενθαρρυντικά στοιχεία.
Ο Μπούργος που δήλωσε ότι δούλεψε ακόμη και στις γιορτές του Πάσχα γι’ αυτό τον αγώνα, στην πράξη φάνηκε ότι δεν «διάβασε» καλά τον αντίπαλο. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Παναθηναϊκός, πήρε αγωνιστική υπεραξία που δεν άξιζε.
Ο Αρης ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος γι’ αυτό. Γιατί δεν είχε αρχή μέση και τέλος, πλάνο ανάπτυξης και δημιουργίας ευκαιριών για γκολ. Γραμμές με μεγάλες αποστάσεις και άμυνα που πολλές φορές βρέθηκε σε πανικό.
Οι «κίτρινοι» θα πρέπει να διδαχθούν από τον αγώνα της «Λεωφόρου». Και είναι πολλά που έχουν να κερδίσουν. Μία παρόμοια εμφάνιση στους υπόλοιπους «τελικούς» θα είναι καταστροφική. Λογικά το κίνητρο εξακολουθεί να υπάρχει, οπότε δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουν «αδειάσει» οι παίκτες από διάθεση. Το πιθανότερο είναι ότι ο αγώνας με τον Παναθηναϊκό ήταν μία κακή βραδιά. Συμβαίνει σ’ όλες τις ομάδες. Συνέβη και στον Αρη που στους τελευταίους εννέα αγώνες είχε μόνο μία ήττα. Αρκεί να αντιδράσει να μαζέψει τα κομμάτια του και να «απαντήσει» στη συνέχεια, αρχής γενομένης με τον Ολυμπιακό, όπου όλοι από τον Μπούργος μέχρι τον τελευταίο παίκτη θα πρέπει να είναι σε καλό… φεγγάρι.
FOCUS
Τελικά το Πρωτάθλημα της Super League2 κάποιος θα πρέπει να το έχει καταραστεί. Διαφορετικά δεν μπορεί κάθε χρόνο ενώ έχουν τελειώσει όλες οι αγωνιστικές να υπάρχουν ένα κάρο εκκρεμοδικίες.