Η καρδιά της χτυπά δυνατά σε κάθε κούρσα. Το πείσμα και ο εγωισμός της δεν της αφήνουν το περιθώριο να τα παρατήσει ακόμη και όταν όλα κινούνται αντίθετα. Η Ελισάβετ Πεσιρίδου είναι ένα από τα παιδιά που λατρεύεις για την «τρέλα» και τις γκριμάτσες και ένα παράδειγμα του «εγώ» που σου δίνει κίνητρο και δύναμη να συνεχίζεις.
Η Ελληνίδα αθλήτρια μίλησε στο Metrosport.gr για την πορεία της προετοιμασίας της ενόψει της νέας αγωνιστικής χρονιάς, τους στόχους και το ατύχημα του αδερφού της που της άλλαξε τον τρόπο σκέψης.
Θυμήθηκε την περσινή διαδρομή και το «κατόρθωμα» του Ευρωπαϊκού, την Παγκόσμια Γυμνασιάδα που επέλεξε έναντι των πανελληνίων ενώ αναφέρθηκε στην άσχημη κατάσταση των εγκαταστάσεων που προπονείται, την αλλαγή που έκανε στον τρόπο που τρέχει και τα σημεία που θα ήθελε να βελτιώσει.
Επιπλέον, αποκάλυψε τι την ενόχλησε στην σκυτάλη πέρυσι, εκμυστηρεύτηκε το παράπονο της για το μετάλλιο που δεν έρχεται σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ενώ φέρνοντας στο μυαλό τα κρακ στο Τόκιο, εξέφρασε την επιθυμία της να τερματίσει στους επόμενους Ολυμπιακούς.
«Κατόρθωμα για εμένα το Ευρωπαϊκό – Μου έφυγε το βάρος της επιτυχίας»
Προετοιμάζεσαι για τη νέα αγωνιστική περίοδο. Ποιοι είναι οι στόχοι σου;
«Η προετοιμασία πάει πολύ καλά. Δεν έχει βγει κάποιο πρόβλημα μέχρι στιγμής. Φέτος, θα εστιάσουμε περισσότερο στον κλειστό στίβο. Το θέμα μου είναι στα τρία πρώτα εμπόδια και θα ήθελα να βελτιώσω αυτό το κομμάτι. Πρώτος στόχος είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που θα ήθελα να συμμετέχω και να πάρω μια καλή θέση. Μετά θα δώσω όλη την προσοχή μου για τον ανοιχτό (στίβο) και το Παγκόσμιο στη Βουδαπέστη. Το κυριότερο είναι να έχω την υγεία μου και να μπορέσω να τρέξω καλά για εμένα».
Τι γεύση σου άφησε η περσινή χρονιά; Πέτυχες όσα είχες θέσει ως στόχο;
«Πέρυσι είχα ξεκινήσει με υψηλούς στόχους αλλά ο αδερφός μου είχε ένα ατύχημα και επέλεξα να μείνω στο πλευρό του και να χάνω προπονήσεις. Ήταν επιλογή μου να μη γυμναστώ, ήξερα ότι θα έχει συνέπειες αλλά είχα την ανάγκη να μείνω δίπλα του.
Μπήκα στον κλειστό στίβο και όταν τερμάτισα χωρίς προπονήσεις, σκέφτηκα «Μπράβο σου, έχεις κότσια» (γέλια). Στο Ευρωπαϊκό ήθελα να τρέξω πιο γρήγορα, έκανα πολλά λάθη αλλά ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα τόσο πολύ που πέρασα από τον προκριματικό στον ημιτελικό. Ήταν κατόρθωμα για εμένα. Έτρεξα στον προκριματικό και το έκανα σα να ήταν ο τελικός της ζωής μου. Σκέφτηκα ότι αν περάσω θα είμαι ηρωίδα (γέλια).
Από τέλη Ιουνίου και μετά έκανα μια καλή σεζόν και είμαι ευχαριστημένη. Κάνοντας ανασκόπηση στο τέλος της χρονιάς, δεν βρέθηκε μια στιγμή να πω γιατί. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένη».
Ο αδερφός σου είχε ένα ατύχημα. Είναι καλά τώρα; Πόσο σε επηρέασε;
«Είναι πάρα πολύ καλά αλλά του λείπει η σπιρτάδα που είχε. Είναι καλά, όμως, και θα επανέλθει σε ένα μεγάλο ποσοστό μας έχουν πει οι γιατροί».
Άλλαξε τον τρόπο σκέψης σου;
«Έχω δει τη ζωή με άλλο μάτι. Μου έχει φύγει το βάρος της επιτυχίας, το να τρέξω γρήγορα, το να κάνω μια καλή εμφάνιση. Δεν με αφορά αν έτρεξα 13, 12, 11. Θέλω απλά να τρέχω και να ξέρω ότι έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό φτάνοντας στον τερματισμό. Είναι στενάχωρο ότι πρέπει να γίνει κάτι άσχημο για να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας. Αν συμβεί αυτό, καταλαβαίνουμε ότι η ζωή είναι μικρή, πρέπει να χαιρόμαστε σε κάθε στιγμή και όχι να στεναχωριόμαστε για το αν πήγε καλά ένας αγώνας».
«Στην πρώτη επιτυχία άρχισα να διψάω – Απόφαση στιγμής ο πρωταθλητισμός»
Πώς άρχισε το ταξίδι σου στο στίβο;
«Όταν ήμουν μικρή πήγαινα μπαλέτο και ενόργανη αλλά με έδιωξαν (γέλια) γιατί ήμουν ψηλή και γρήγορη. Μετά οι γονείς μου με έγραψαν με το ζόρι στον στίβο. Δεν ήθελα καθόλου, έκλαιγα. Όταν γνώρισα τον πρώτο μου προπονητή, το Νίκο τον Ματσιώλη, άρχισε να μου αρέσει. Ήμουν μικρή και κάναμε παιχνίδια με μικρά εμπόδια. Το πανελλήνιο ρεκόρ στις Κορασίδες το έκανα με προπόνηση σε αυτά. Έκανα μια επιτυχία κατά λάθος και μετά άρχισα να διψάω για περισσότερες».
Τι σε εντυπωσιάζει στα εμπόδια;
«Όλα με εντυπωσιάζουν στο αγώνισμα αυτό. Συνδυάζει αλτικότητα, ρυθμό, σπριντ, αντοχή, ταχύτητα. Αρχίζεις και σκέφτεσαι την τεχνική που θα πρέπει να ακολουθήσεις. Πού θα βάλεις το χέρι και πού το πόδι. Με εξιτάρει όλο αυτό. Είναι εντυπωσιακό σαν αγώνισμα και να αγωνίζεσαι και να το βλέπεις».
Δοκίμασες και άλλα αγωνίσματα;
«Δοκίμασα ύψος και την πρώτη ημέρα έσπασα το χέρι μου. Δεν έπεσα σωστά στο στρώμα. Έβαλα το χέρι πέφτοντας και έσπασε. Θυμάμαι είχα πάρει τηλέφωνο τους γονείς μου, με πήγαν στο νοσοκομείο και τους είπα ότι δεν θέλω να ξαναπάω. Με ξαναπήγαν αλλά αρνιόμουν να δοκιμάσω κάτι άλλο εκτός από τα εμπόδια».
Όταν κλήθηκες να αποφασίσεις αν θα ακολουθείς επαγγελματικά τα εμπόδια, είχες κάποιες επιφυλάξεις;
«Ήταν απόφαση στιγμής. Είχε κολλήσει στο μυαλό μου, δεν ήθελα να σπουδάσω ή να κάνω κάτι άλλο. Θυμάμαι όταν ήμουν στην Γ’ Λυκείου είχε Παγκόσμια Γυμνασιάδα τον Δεκέμβριο και είπα στους γονείς μου δεν θέλω να κάνω ιδιαίτερα, θα κάνω προπονήσεις και θα πάω εκεί. Νομίζω έπαθαν 10 εγκεφαλικά (γέλια) αλλά με στήριξαν».
Προτιμάς τον ανοιχτό ή τον κλειστό στίβο;
«Θεωρώ ότι είμαι μόνο του ανοιχτού στίβου. Είναι πιο οικείος για εμένα. Μου αρέσει ο κλειστός αλλά δεν είμαι καλή. Δεν μπορώ να δίνεται εκκίνηση και να προσπαθώ να φτάσω τις άλλες. Αν είχα την αυτοπεποίθηση στο βατήρα και ήμουν ζωηρή στα πρώτα μέτρα, θα τον προτιμούσα».
«Με μούντζωσαν στο Τόκιο – Παράπονο μου ένα μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό – Ξενέρωσα φέτος με τη σκυτάλη»
Το 2016 βρέθηκες στο Ρίο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι γεύση σου άφησαν; Τι κρατάς;
«Ήταν μια φανταστική χρονιά. Χάρηκα περισσότερο το Ευρωπαϊκό γιατί έκανα τρομερούς αγώνες. Είχα απίστευτη ένταση και ήμουν ευτυχισμένη. Στο Ρίο η Ιωάννα (Σιώμου) δεν είχε έρθει και αυτό ήταν κάτι που με επηρέασε. Είχα μια αμφιβολία γιατί όταν δεν έχεις δίπλα τον προπονητή σου δεν ξέρεις αν είσαι σε καλή κατάσταση. Έτρεξα με άγχος και δεν ευχαριστήθηκα τον αγώνα. Φτάνοντας στον τερματισμό σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να μην μπορώ να τρέξω».
Στο Τόκιο στάθηκες τρομερά άτυχη. Τραυματίστηκες λίγο πριν φτάσεις στο πρώτο εμπόδιο. Ποιες οι σκέψεις σου για το συμβάν αυτό;
«Ο Θεός είχε άλλα σχέδια (γέλια). Ήταν μεγάλη γκαντεμιά! Έκλαψα τόσο πολύ! Με μούντζωσαν (γέλια). Τη μισή χρονιά είχα θέμα με τον δικέφαλο αλλά πήρα την πρόκριση για το Τόκιο. Δεν ακολούθησα την αποστολή στην προετοιμασία και έμεινα εδώ για να κάνω θεραπείες και να είμαι 100% έτοιμη. Έκανα προληπτικές θεραπείες και προπονήσεις και στο τελευταίο δοκιμαστικό πριν τον αγώνα κατεβαίνοντας από το εμπόδιο, άκουσα ένα κρακ.
Ωστόσο, αποφάσισα να τρέξω και τουλάχιστον να τερματίσω. Δεν έγινε ούτε αυτό! Στο πρώτο βήμα άκουσα τρία κρακ και έπεφτα. Δεν με κρατούσε το πόδι. Βλέποντας αργότερα τη μαγνητική κατάλαβα γιατί έγινε αυτό. Είχα κόψει το πόδι από πάνω μέχρι κάτω. Αν πάρω την πρόκριση για τους επόμενους Ολυμπιακούς, θα πάω να τρέξω με γύψο για να φτάσω στον τερματισμό (γέλια). Θα ζητήσω από όλους να προσεύχονται για να τερματίσω (γέλια). Μόνο να τερματίσω θέλω!».
Σου λείπει μια διάκριση (να ανέβεις στο βάθρο) σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα;
«Είναι το παράπονο μου. Ξέρεις υπάρχουν αγώνες που ένας αθλητής/ αθλήτρια δεν είναι σε καλή ημέρα. Δεν έχει τύχει ποτέ. Σε κάθε αγώνα όλες είναι τέλειες και κάνουν ρεκόρ. Μια φορά θα ήθελα να ακουμπήσω και εγώ ένα μετάλλιο. Θα το ήθελα πολύ!».
Σε έχουμε δει να αγωνίζεσαι και με τη σκυτάλη…
«Η σκυτάλη είναι η αγάπη μου. Μου αρέσει πολύ, με εξιτάρει. Φέτος, είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα το ξανακάνω, δεν μπορώ να ζήσω έναν τέτοιο εξευτελισμό. Έκανα ένα κακό αγώνα αλλά όλη η χρονιά ήταν δύσκολη. Δεν είχαμε ομάδα και ήθελαν να κάνουμε trials. Αυτό ήταν κάτι που με πρόσβαλλε γιατί ήμουν η πιο παλιά (τρέχει από το 2014) και έχω αποδείξει τι μπορώ να κάνω. Είχαν κάποια αμφιβολία για εμένα; Δεν τρέχω γρήγορα; Ξενέρωσα και σκέφτηκα ότι δεν θα το ξανακάνω στον εαυτό μου. Δεν είμαι η σούπερ αθλήτρια αλλά θέλω να υπάρχει σεβασμός σε μια αθλήτρια που τρελαίνεται και για τη σκυτάλη. Τόσα χρόνια δεν έχω κάνει το παραμικρό λάθος».
«Ανοίγω ομπρέλα μέσα στο ΟΑΚΑ γιατί βρέχει – Ποια άλλη χώρα έχει αέρα σε κλειστό γήπεδο;»
Είσαι ικανοποιημένη με τις εγκαταστάσεις που προπονείσαι;
«Ανοίγω ομπρέλα όταν θέλω να ξεκουραστώ γιατί βρέχει μέσα στο ΟΑΚΑ. Δεν έχουμε θέρμανση, φέτος, και κάνουμε προπόνηση με φούτερ. Περιμένω να χιονίσει για να δω χιόνι και μέσα στο γήπεδο γιατί υπάρχουν τζάμια σπασμένα. Ποια άλλη χώρα έχει αέρα κόντρα σε κλειστό γήπεδο; Οι εγκαταστάσεις κάθε χρόνο είναι και χειρότερα. Είναι σα να ζούμε στον στρατό (γέλια). Το καλό είναι ότι είμαστε δεμένοι σαν αθλητές, μοιραζόμαστε τον εξοπλισμό μας».
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
«Θα ήθελα να έχει η Ελλάδα αθλητισμό. Τον έχουμε παρατήσει σε όλα τα αθλήματα. Δεν θέλω τίποτα άλλο. Δεν ζητάμε πολλά! Να μη στάζει πάνω από το κεφάλι μας και να έχουμε θέρμανση. Δεν είπα να είναι προτεραιότητα ο αθλητισμός αλλά δώσε του κάτι. Στο τέλος δεν θα υπάρχει αθλητισμός στην Ελλάδα».
Η χρηματοδότηση είναι επαρκής; Χρειάζεται να κάνεις κάποια δουλειά για να καταφέρεις να ανταπεξέλθεις στα έξοδα σου;
«Δεν είναι επαρκής η χρηματοδότηση. Είναι δύσκολο να συνδυάσεις τον πρωταθλητισμό με κάτι άλλο. Τουλάχιστον υπάρχουν χορηγοί, οι οποίοι μας συντηρούν. Ζούμε χάρη στους χορηγούς. Δεν είναι εύκολο να βρεθούν, όμως».
Ποιος ο ρόλος της προπονήτριας σου;
«Είμαστε δεμένες με την Ιωάννα (Σιώμου). Ξέρει το σώμα μου πολύ καλά και μπορεί να κάνει εύκολα τον προγραμματισμό που χρειάζεται. Είμαι σκυλί στην προπόνηση. Δεν σταματάει κάθε μέρα, όμως, να θέλει το κάτι παραπάνω. Μπορεί να τσακωθούμε στο γήπεδο και μετά από λίγο να πάμε για καφέ. Με έχει βελτιώσει ως άνθρωπο».
Ποια η σημαντικότερη συμβουλή της;
«Μου έχει πει ότι κάνω πρωταθλητισμό γιατί εγώ το επέλεξα. Να είμαι χαρούμενη για τις επιλογές σου και ευτυχισμένη είτε πάω καλά είτε όχι. Να χαίρομαι που το κάνω. Ειδάλλως, χωρίς χαρά δεν υπάρχει νόημα».
«Η πτήση ακυρώθηκε και έκλαιγα για πέντε ώρες»
Περιέγραψε μου μια παράξενη εμπειρία από τα ταξίδια σου…
«Στο Ρίο ήταν λίγο ανοργάνωτοι. Μπαίνοντας στο γήπεδο, έβαλα το βατήρα για να κάνω δοκιμαστικό και ήρθε ο κριτής και μου είπε να φύγω. Καθόμουν και με σήκωνε. Έλεγε δεν έχουμε χρόνο, θα μπεις στον αγώνα. Μια ακόμη εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ήταν στην Ολλανδία. Έπρεπε να πάω σε ένα μίτινγκ στη Γαλλία και ταξίδεψα από Ελλάδα, Άμστερνταμ και μετά θα πήγαινα Παρίσι. Η πτήση μου είχε 20 λεπτά διαφορά. Φτάνω στην Ολλανδία, παίρνω τη βαλίτσα και αρχίζω και τρέχω. Φτάνοντας στην πύλη είδα ότι η πτήση ακυρώθηκε και ήταν η τελευταία. Σκέφτηκα ότι διάβασα κάτι λάθος και ότι δεν είναι καλά τα αγγλικά μου. Έκλαιγα για πέντε ώρες και πίστευα ότι δεν καταλαβαίνω τι μου λένε. Τελικά, δεν έτρεξα ποτέ στη Γαλλία γιατί η επόμενη πτήση ήταν το μεσημέρι της μέρας που ερχόταν. Τότε ήταν και ο αγώνας. Με πήγαν σε ένα ξενοδοχείο και την επόμενη ημέρα επέστρεψα στην Ελλάδα».
Ποια στιγμή θα ήθελες να σβήσεις από την πορεία σου;
«Σίγουρα το 2018 που τραυματίστηκα στην προπόνηση από δικό μου λάθος. Θα ήθελα να σβήσω κάποιες στιγμές που λειτούργησα εγωιστικά και μου στοίχισαν».
Ποια θεωρείς την καλύτερη στιγμή σου;
«Το Ευρωπαϊκό στο Άμστερνταμ που βγήκα 6η».
Τι άλλαξες στον τρόπο που τρέχεις;
«Μέχρι το 2016 έμπαινα με επτά διασκελισμούς. Μετά δεν μπορούσα να συντονιστώ και αποφάσισα να κάνω οχτώ. Φέτος τον Απρίλιο, δοκίμασα πάλι με επτά και έτρεχα έτσι το καλοκαίρι. Μου ταιριάζει περισσότερο και αν δεν κολλήσω κάπου θα το συνεχίσω».
Τι θα ήθελες να βελτιώσεις στον εαυτό σου;
«Αγωνιστικά θα ήθελα να γίνω πιο δυνατή. Υστερώ στη δύναμη. Είναι δύσκολο να έχεις δύναμη, όταν είσαι αδύνατος. Επίσης, θα ήθελα να βρεθεί τρόπος να μειωθεί λίγο ο εγωισμός και τα νεύρα μου (γέλια)».
Ποια η στάση της οικογένειας σου;
«Είναι υποστηρικτικοί οι γονείς μου. Ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου και με στήριξαν πολύ. Δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό αλλά ήταν και είναι πάντα στο πλευρό μου».
Τι σου έχει προσφέρει ο στίβος;
«Έχτισα μια προσωπικότητα. Θεωρώ ότι αν δεν έκανα αθλητισμό, δεν θα μάθαινα πολλά πράγματα όπως το ευ αγωνίζεσθαι, το να έχω πρόγραμμα, να κατανοώ την προσπάθεια του άλλου, να νιώθω τον πόνο του. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αγαπήσω κάτι άψυχο τόσο πολύ. Ο στίβος είναι κάτι άψυχο και δίνουμε τα πάντα».
Γνωρίζοντας καλύτερα την Ελισάβετ
Πρότυπο: «Δεν έχω. Θαυμάζω πολλούς αθλητές είτε του στίβου είτε όχι αλλά δεν είχα πρότυπο γιατί δεν τους ήξερα ως χαρακτήρες».
Αγαπημένο φαγητό: «Σνίτσελ αλά κρεμ με πατάτες της μαμάς μου».
Αγαπημένο χρώμα: «Μαύρο».
Αγαπημένη σειρά ή ταινία: «Θα ξεχωρίσω τη σειρά του Netflix «Ζωή χωρίς άδεια»».
Αγαπημένο τραγούδι: «To «Δυνατά (τα τα τα) του Πιτσίνιαγκα».
Ελεύθερος χρόνος: «Όταν έχω ελεύθερο χρόνο κάθομαι στον καναπέ (γέλια)».
Κατοικίδιο: «Όχι. Τι θα το κάνω όταν θα φεύγω;».
Γούρι: «Πάρα πολλά. Στον αγώνα φοράω κάτι ματάκια και θέλω εκείνη την ημέρα να μην αλλάξει το πρόγραμμα μου».
Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου με μια λέξη / φράση: «Πεισματάρα, εγωίστρια, γκρινιάρα».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook