Μπορεί να είδε το μικρό τελικό από πάγκο της Εθνικής ομάδας, εξαιτίας ενός τραυματισμού στη μύτη του, αλλά έζησε τον αγώνα με την Κροατία λες και βρισκόταν και εκείνος στην πισίνα μαζί με τους συμπαίκτες του.
Ο παίκτης της Εθνικής ομάδας πόλο των ανδρών, Αλέξανδρος Παπαναστασίου, μίλησε στο Metrosport.gr και στον Κωστή Παναγιώτου για τη νέα επιτυχία του ελληνικού πόλο, με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης, αλλά όπως είπε και ο 23χρονος διεθνής, «δεν φτάνει σε κανέναν το χάλκινο μετάλλιο, θέλουμε να φτάσουμε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και προς τα εκεί θα δουλέψουμε».
Αυτό ήταν το τρίτο μετάλλιο στο παλμαρέ του με την Εθνική ομάδα ανδρών, ενώ έχει ακόμα τρία χρυσά με την Εθνική νέων. Μάλιστα, όπως όλα δείχνουν επιστρέφει στην Ελλάδα, μετά από μια τετραετία στην Κροατία με τη Γιουγκ Ντουμπρόβνικ, με την οποία κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Κροατίας και ένα Κύπελλο Κροατίας, με τον Ολυμπιακό να είναι ο πιθανότερος προορισμός του, αν και εφόσον επιστρέψει στη χώρας μας.
«Οι τραυματισμοί βοήθησαν ώστε η ομάδα να επανέλθει πιο γρήγορα»
Όπως αναφέραμε και πριν στο παιχνίδι με την Κροατία δεν βρισκόταν στην πισίνα και ο έλεγχος των συναισθημάτων του ήταν δύσκολος.
«Δεν ήταν πολύ ωραίο, ήταν λίγο πρωτόγνωρο γιατί δεν το έχω ξανά ζήσει, ειδικά σε τόσο μεγάλη διοργάνωση. Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια του μικρού τελικού είχα αρκετό άγχος, αλλά φρόντισαν τα παιδιά να μειώνεται το άγχος όσο περνούσε η ώρα στο ματς. Ουσιαστικά υπήρχε αγωνία για την έκβαση της κάθε φάσης».
Ο τραυματισμός του Μάνου Ζερδεβά και ο δικός σου συσπείρωσαν την ομάδα περισσότερο;
«Σίγουρα αυτό ένωσε πιο πολύ την ομάδα και πείσμωσε ακόμα περισσότερο όλους μας και έπαιξαν όλοι για αυτούς που δεν μπορούσαν να είναι στην πισίνα και να αγωνισθούν.
Βέβαια, όταν χάνεις σε έναν ημιτελικό υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα, μπορεί να είναι πείσμα, μπορεί να είναι και απογοήτευση. Παρόλα αυτά οι τραυματισμοί βοήθησαν ώστε η ομάδα να επανέλθει πιο γρήγορα από τη δύσκολη ήττα του ημιτελικού και να δείξει ένα τρομερό πρόσωπο στον μικρό τελικό.
Μια ήττα στον ημιτελικό μπορεί να βγάλει πείσμα, αλλά μπορεί να είσαι και άδειος από ενέργεια και συναισθήματα μετά από μια τέτοια χαμένη ευκαιρία».
«Θεωρώ ότι κάποιες στιγμές αδικηθήκαμε λίγο από τη διαιτησία»
Η διαιτησία στο Παγκόσμιο προκάλεσε πολλές φορές τον εκνευρισμό των διεθνών μας, αλλά στον ημιτελικό με την Ιταλία έγινε αντιληπτό από όλους μας,
«Δυστυχώς αυτό θα μπορούσαμε να το πούμε για τα περισσότερα παιχνίδια στη διοργάνωση. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό ήταν μόνο απέναντί μας ή γενικότερα ο τρόπος που σφύριζαν οι διαιτητές σε αυτό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα .
Υπήρχε μια γενικότερη τάση προς τις εύκολες αποβολές, αυτός ο τρόπος σφυρίγματος δεν ευνοούσε σε καμία περίπτωση εμάς, γιατί έχουμε καλούς αμυντικούς, καλούς φουνταριστούς, οπότε άμα δεν σφύριζαν με αυτόν τον τρόπο θα μας έδινε ένα μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι στις άλλες ομάδες, έχοντας όμως αυτές τις συνθήκες ουσιαστικά μηδένιζε κάποια δυνατά χαρτιά μας, με αποτέλεσμα να έχουμε παράπονα από τη διαιτησία, αλλά και να μην ήταν αυτό, θεωρώ ότι κάποιες στιγμές αδικηθήκαμε λίγο.
Ακόμα και αν δεν λάβουμε υπόψη μας το γενικό τρόπο που σφύριζαν, οποίος εξ αρχής θεωρώ ότι ήταν λάθος, δεν βοηθούν καθόλου το άθλημα με τέτοια σφυρίγματα».
Στο ερώτημα αν ο πρωταρχικός στόχος της ομάδας ήταν το μετάλλιο, απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Πλέον με το υλικό που υπάρχει στην Εθνική ομάδα όταν ξεκινάει μια διοργάνωση, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε, είναι η κατάκτηση ενός μεταλλίου. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα θεωρώ ότι η Ιταλία ήταν στα μέτρα μας, όπως πλέον και όλες οι ομάδες, και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή θεωρώ ότι ήταν ένας αντίπαλος που μας ταίριαζε. Σίγουρα είχαμε στόχο να φτάσουμε στον τελικό».
«Δυστυχώς όταν συγκεντρώνετε πάρα πολύ μεγάλη εξουσία στα χέρια των διαιτητών αυτό δεν βοηθάει το άθλημα»
Πέρυσι η Εθνική ομάδα κατακτούσε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γνωρίζοντας την ήττα στον τελικό από τη Σερβία. Φέτος κρεμάσατε στο στήθος σας το χάλκινο μετάλλιο, ολοκληρώνοντας το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με νίκη. Πως είναι τα συναισθήματα σε αυτές τις δύο περιπτώσεις; Πως το αντιμετωπίζετε;
«Πολλοί λένε ότι είναι καλύτερο να έρχεσαι 3ος αντί για 2ος, γιατί τελειώνεις μια διοργάνωση με νίκη, ειδικά βραχυπρόθεσμα μπορεί να σκεφτείς ότι έχασες μια πολύ μεγάλη ευκαιρία στον τελικό. Παρόλα αυτά, υπάρχει μια μικρή εξαίρεση στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων, γιατί το μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων έχει μεγαλύτερη αξία από τις υπόλοιπες διοργανώσεις, με αποτέλεσμα να μην ισχύει το ίδιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Γιατί ο δεύτερος μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του επιτεύγματος της 2ης θέσης σχετικά γρήγορα, ενώ στο Παγκόσμιο θα χρειαστεί λίγο περισσότερος χρόνος ώστε να αποδεχθεί ότι έχασε στον τελικό».
Το 2019 έγιναν ορισμένες αλλαγές στους κανονισμούς, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με σκοπό να βοηθήσουν το άθλημα. Ποια είναι η δική σου γνώμη πάνω σε αυτό; Και αν επηρέασαν το Παγκόσμιο;
«Οι αλλαγές έχουν γίνει εδώ και τρία χρόνια και είναι αρκετά σαφείς και προφανώς τους έχουμε καταλάβει όλοι, δεν έγινε κάποια αλλαγή φέτος, απλά υπήρχε αλλαγή στη νοοτροπία των διαιτητών, όσο αφορά τη σκληρότητα των μαρκαρισμάτων, το πόσο εύκολα θα δώσουν μια αποβολή, με αποτέλεσμα να δίνουν πάρα πολλές αποβολές.
Πέρυσι παράδειγμα δεν θα υπήρχε περίπτωση να σφυρίξει κάποιος διαιτητής τόσες αποβολές, αυτό εννοώ με την αλλαγή στη νοοτροπία.
Δεν νομίζω πως οι αλλαγές που έγιναν βοηθάνε το άθλημα, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα όσο αφορά και τους κανονισμούς αλλά και τις αλλαγές που γίνονται. Πολλές φορές οι διαιτητές στην πλειονότητά τους δεν είναι παίκτες που έχουν αγωνιστεί στο υψηλότερο επίπεδο, οπότε δεν καταλαβαίνουν κάποιες καταστάσεις μέσα στο παιχνίδι και δεν υπάρχουν πολλοί διαιτητές που μπορούν να αντιληφθούν όλους τους κανονισμούς.
Δυστυχώς όταν συγκεντρώνετε πάρα πολύ μεγάλη εξουσία στα χέρια των διαιτητών αυτό δεν βοηθάει το άθλημα, ειδικά όταν χρειάζεται να σφυρίζουν τόσες πολλές φορές μέσα σε ένα παιχνίδι με τους νέους κανονισμούς, με αποτέλεσμα να έχουν και αλλεπάλληλα λάθος σφυρίγματα».
Έχει ειπωθεί από ανθρώπους του χώρου ότι οι νέοι κανονισμοί βοηθούν περισσότερο τις χώρες της Νότιας Ευρώπης ( Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία ) να μικρύνουν τη ψαλίδα από τις υπόλοιπες ομάδες, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης να κατακτήσουν τα μετάλλια χώρες από τη Νότια Ευρώπη.
«Πριν δέκα χρόνια θα μπορούσαμε να το πούμε αυτό, με βάση τη δυναμικότητα των ομάδων και τη σωματοδομή των παικτών στις ομάδες, για τις Σερβία, Κροατία και Ουγγαρία, οι οποίες υπερτερούσαν σωματικά απέναντι στις ομάδες της Νότιας Ευρώπης. Με τα σημερινά δεδομένα, ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας, δεν ισχύει.
Οι αλλαγές των κανονισμών έχουν βοηθήσει περισσότερο την Ιταλία και την Ισπανία, με βάση τα ρόστερ που έχουν αυτή τη στιγμή, παρά εμάς. Το δικό μας ρόστερ είναι περισσότερο προσαρμόσιμο, γιατί έχουμε παίκτες που μπορούν αγωνιστούν και με τους νέους κανονισμούς, αλλά και με τη μορφή που είχε το άθλημα πριν δέκα χρόνια».
Όλα δείχνουν ότι επιστρέφεις στην Ελλάδα, μετά την εμπειρία τεσσάρων χρόνων στην Κροατία, με τις φήμες να αναφέρουν πως θα υπογράψεις στον Ολυμπιακό. Ισχύει;
«Ακόμα δεν είναι σίγουρο. Οι πιθανότητες δείχνουν αυτό, αλλά ακόμα δεν είναι τίποτα επίσημο. Το σίγουρο είναι ότι φεύγω από την Κροατία. Αν επιστρέψω στην Ελλάδα η μοναδική επιλογή είναι ο Ολυμπιακός, αλλιώς μετά στο εξωτερικό. Δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω γιατί ακόμα δεν είναι κάτι επίσημο.
Ήταν μια τεράστια εμπειρία στην Κροατία και στην Γιουγκ Ντουμπρόβνικ, με βοήθησε τόσο ως άνθρωπο, όσο και ως αθλητή. Πήγα και έπαιξα κατευθείαν σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Τέσσερα χρόνια έπαιζε βασικός στους ομίλους και στην τελική φάση του Champions League. Από όποια και οπτική γωνία και αν κοιτάξω τον εαυτό μου και την απόφαση που πήρα πριν τέσσερα χρόνια σίγουρα δεν το έχω μετανιώσει. Νιώθω γεμάτος από εμπειρίες».
«Το κάνουμε κυρίως για τους εαυτούς μας, την Εθνική ομάδα και για όλους τους Έλληνες»
Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην Αδριατική λίγκα και τον ελληνικό πρωτάθλημα;
«Αυτή τη στιγμή είναι ίσως το πιο δυνατό πρωτάθλημα η Αδριατική λίγκα, γιατί παίζουμε και με τις ομάδες της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, με αποτέλεσμα εκτός από το Champions League να είναι και τα καθημερινά παιχνίδια πολύ δύσκολα και απαιτητικά.
Θεωρώ πως το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος αυτή τη στιγμή έχει ανέβει σε σχέση με τέσσερα χρόνια πριν, οπότε πλέον δεν μιλάμε για μια τόσο μεγάλη διαφορά. Αλλά να παίζεις καθημερινά δύσκολα και απαιτητικά παιχνίδια σε ανεβάζει επίπεδο.
Υπάρχει μια διαφορά την οποία δεν αντιλαμβανόμαστε. Στην Ελλάδα οι περισσότερες ομάδες βρίσκονται στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να πρέπει να μοιράζονται κάποια κολυμβητήρια, ενώ στο Ντουμπρόβνικ είναι μόνο η Γιουγκ και όσες εγκαταστάσεις υπάρχουν είναι μόνο για τη Γιουγκ, αυτό από μόνο του δίνει μια παραπάνω ευκολία. Επιπλέον, είναι μια μικρή πόλη και είναι η πρώτη αθλητική ομάδα της πόλης, οπότε οι άνθρωποι κάνουν ότι μπορούν ώστε να βοηθήσουν την ομάδα.
Στην Αθήνα είναι πιο χαοτική η κατάσταση, υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες, υπάρχουν πολλές απαιτήσεις, σίγουρα θα έπρεπε να γίνονται παραπάνω πράγματα, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο όσο στην περίπτωση της Γιουγκ».
Η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών έχει αποκτήσει ένα παρατσούκλι, και αυτό δεν είναι άλλο από τα «Καλά Παιδιά» του ελληνικού αθλητισμού. Πως το εξηγείς;
«Προφανώς αυτό το παρατσούκλι βγαίνει επειδή οι αθλητές του πόλο δεν είναι αποκλειστικά αθλητές του πόλο, είναι ερασιτεχνικό το άθλημα και λίγοι καταφέρουν να βιοπορίζονται αποκλειστικά από αυτό. Τα παιδιά του πόλο έχουν κάποια άλλη ασχολία επαγγελματικά, μπορεί να είναι σχολή ή κάποια άλλη δραστηριότητα, και θα μπορούσαμε να πούμε ότι διαμορφώνει πιο πλήρες χαρακτήρες από ότι τα άλλα αθλήματα, χωρίς να θέλω να μειώσω τους υπόλοιπους αθλητές, γιατί ο πρωταθλητισμός είναι από μόνος του πάρα πολύ απαιτητικός.
Επειδή οι περισσότεροι αθλητές του πόλο σπουδάζουν ή έχουν σπουδάσει νομίζω ότι μπορείς να μιλήσεις για ένα άνθρωπο που έχει περάσει από όλες τις φάσεις. Από την άλλη δεν έχουμε τη δημοσιότητα που έχουν τα υπόλοιπα αθλήματα, οπότε δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να καβαλήσουμε το «καλάμι», γνωρίζουμε αυτό που κάνουμε, το κάνουμε κυρίως για τους εαυτούς μας, την Εθνική ομάδα και για όλους τους Έλληνες, προσπαθώντας να φέρουμε επιτυχίες. Είναι πιο βαθείς οι λόγοι που παίζουμε δεν είναι μόνο οικονομικοί, για αυτό μας έχε βγει αυτό το παρατσούκλι».
«Έχει σβήσει η αγάπη του κόσμου για το άθλημα»
Τι μπορεί να αλλάξει, όμως, και να κερδίσει μεγαλύτερη δημοσιότητα το πόλο; Καθώς είναι ένα άθλημα με πολλές επιτυχίες και διακρίσεις τόσο σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, όσο και σε συλλογικό.
«Ισχύει και θα συνεχιστούν, όλες οι Εθνικές ομάδες του πόλο δείχνουν μια ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια. Αυτό το θέμα της αλλαγής το έχω σκεφτεί και είναι μια πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα, θα χρειαζόταν μια ριζική αλλαγή στην κοινωνία, όχι μόνο στον αθλητισμό, γιατί δεν συμβαίνει μόνο με το πόλο αυτό, μπορείς να το δεις και σε άλλα αθλήματα, τα οποία δεν έχουν τη δημοσιότητα του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου. Ακόμα και σε χώρες που το πόλο είναι το εθνικό τους άθλημα, όπως η Ουγγαρία. Έχει σβήσει η αγάπη του κόσμου για το άθλημα.
Αυτό συμβαίνει διότι με τις ευκολίες που υπάρχουν στην τεχνολογία θα συγκεντρωθούν περισσότεροι στα πιο δημοφιλή αθλήματα και τα λιγότερο δημοφιλή αθλήματα θα χάσουν ακόμα περισσότερους θεατές. Στην Ελλάδα πριν είκοσι χρόνια πήγαιναν να δουν έναν αγώνα του πόλο και σε έναν τελικό πρωταθλήματος θα γέμιζαν ένα μεγάλο στάδιο, γιατί ήταν ως μια ψυχαγωγική δραστηριότητα.
Πλέον υπάρχει τόσο μεγάλη ευκολία να κάτσεις στο σπίτι και να δεις έναν αγώνα στην τηλεόραση, με αποτέλεσμα να μειώνεται αυτή η επιθυμία να το αντιμετωπίσεις ως ψυχαγωγία. Υπάρχουν κάποιοι που το κάνουν ακόμη, αλλά είναι λίγοι.
Όπου υπάρχουν περισσότεροι χορηγοί θα προβάλλονται οπότε θα τραβάνε και τον κόσμο πιο πολύ προς αυτά τα αθλήματα. Βέβαια, γιατί να μην προβληθεί το πόλο πιο πολύ; Είναι η επόμενη ερώτηση. Πρέπει να γίνουν διάφορα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Θεωρώ πως είμαστε σε καλό δρόμο, έχουν γίνει πολλές ενέργειες τα τελευταία χρόνια, απλά είναι αυτή η κατάσταση που περιέγραψα, η οποία δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, θέλει δουλειά, θέλει μια αλλαγή στη γενικότερη νοοτροπία του κόσμου.
Στην Ουγγαρία στο Παγκόσμιο έβλεπες ότι το αντιμετωπίζουν ως μια μορφή διασκέδασης, έβλεπες οικογένειες με τα παιδιά τους, όπου δεν είχαν καμία σχέση με το πόλο. Αυτό το κομμάτι της νοοτροπίας ίσως λείπει από την ελληνική κοινωνία».
Αν ξεχώριζες κάποιο μετάλλιο από όσα έχεις κατακτήσει, ποιο θα ήταν;
«Όπως είπα και πριν το ολυμπιακό μετάλλιο έχει διαφορετική υπόσταση από οποιοδήποτε άλλο μετάλλιο. Είναι κάτι που ονειρευόμαστε όλοι όταν ξεκινάμε να παίζουμε στην Εθνική ομάδα. Αρχικά ο στόχος είναι συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά να κατακτήσω ένα μετάλλιο, το οποίο θα με συντροφεύει σε όλη μου η ζωή σαν φυλακτό».
Στο τέλος της κουβέντας μας δεν θα μπορούσα να μην το ρωτήσω για τον επόμενο στόχο της Εθνικής, με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου να απαντάει χωρίς υπεκφυγές και "αλλά".
«Πλέον είναι τέτοια η δυναμική αυτής της ομάδας και το νιώθουμε μέσα μας, χωρίς να μειώσουμε την επιτυχία του χάλκινου μεταλλίου, ότι δεν φτάνει σε κανέναν το χάλκινο μετάλλιο, θέλουμε να φτάσουμε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και προς τα εκεί θα δουλέψουμε».