“Eυχαριστώ τον ΠΑΟΚ μέσα από την καρδιά μου για την υποδοχή, είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό το νέο βήμα στην καριέρα μου”, λέει ο Νικολάς Κουαλιάτα. Νορμάλ. Ενα παιδάκι που έπαιζε μπάλα κάτω από άθλιες συνθήκες στην Ουρουγουάη, η οποία Εθνική ομάδα έχει πάντα αξιόλογη, αλλά το ποδόσφαιρό της γενικά (και όχι μόνο...) είναι υποβαθμισμένο, βρήκε την ευκαιρία να αποδράσει στην Ευρώπη και να δοκιμάσει τις δυνάμεις και την τύχη του, με τη φιλοδοξία να κάνει καριέρα επαγγελματία ποδοσφαιριστή και, φυσικά, να ξεφύγει για τα καλά από τη φτώχεια. Οποιο άλλο παιδί να ήταν στη θέση του και σε όποια ευρωπαική ομάδα να πήγαινε, το ίδιο θα αισθανόταν και τα ίδια θα έλεγε.
Το
ζητούμενο είναι κάποια στιγμή να
αισθανθεί ο οργανισμός ΠΑΟΚ την ανάγκη
να ευχαριστήσει τον Κουαλιάτα (και κάθε
Κουαλιάτα) για την προσφορά του στην
ομάδα. Να αποδειχθεί, δηλαδή, άξιος της
εμπιστοσύνης που του έδειξε ο ΠΑΟΚ και
να δικαιώσει την επένδυση που έκανε ο
Ιβάν για χάρη του. Οχι μόνο για να φέρει
πολλαπλάσια χρήματα από μια πώληση,
αφού θα έχει δημιουργήσει υπεραξία,
αλλά για να συμβάλει κι αυτός ώστε η
ομάδα να ανεβεί επίπεδο αγωνιστικά. Και
μακάρι η αγωνιστική προσοφά του να
διαρκέσει πολλά χρόνια, πράγμα που
σημαίνει ότι ο ΠΑΟΚ, ο Ιβάν δηλαδή, δεν
θα βιαστεί να τον πουλήσει.
Είναι
σίγουρα μεγάλη συζήτηση το αν πρέπει
κύριος στόχος μιας μεγάλης ομάδας να
είναι η εισροή εσόδων από συμφέρουσες
πωλήσεις. Το κάνει, για παράδειγμα, επί
σειρά ετών ο Αγιαξ, ο οποίος έχει τεράστιες
υποδομές και φανταστικές γηπεδικές
εγκαταστάσεις, οι οποίες του επιτρέπουν
να “παράγει” συνεχώς αξιόλογους
ποδοσφαιριστές, τους οποίους κάποια
στιγμή μοσχοπουλάει. Το ερώτημα, όμως,
είναι αν τα κέρδη του από τις πωλήσεις
είναι μεγαλύτερα από τα κέρδη που θα
είχε με την πιθανή κατάκτηση ευρωπαικών
τίτλων, αν κρατούσε στον βασικό κοσμό
του, όλα αυτά τα χρόνια, τους πιο καλούς
παίκτες του. Και μιλάω για ευρωπαικούς
τίτλους γιατί για να πάρει το Πρωτάθλημα
στην Ολλανδία, που συνήθως το παίρνει,
αρκεί απλά να ξεπεράσει έναν μόνο
αντίπαλο, την Αιντχόφεν.
Προφανώς,
απάντηση σε υποθετική ερώτηση δεν μπορεί
να δοθεί, είναι, όμως, μια αφορμή για
προβληματισμό. Και, βέβαια, δεν λέμε ότι
θα μπορούσε κι ο ΠΑΟΚ να “χτυπήσει”
ευρωπαικούς τίτλους αν δεν πουλούσε
Πέλκα, Λημνιό, Γιαννούλη, Τζιόλη και
Σφιντέρσκι, διότι το μέγεθος ΠΑΟΚ είναι
διαφορετικό από το μέγεθος Αγιαξ. Είναι
όμως επίσης ένα ερώτημα αν χωρίς αυτές
τις πωλήσεις θα ήταν ο ΠΑΟΚ πιο δυνατός
και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη κι αν
θα μπορούσε να είχε κατακτήσει περισσότερα
Πρωταθλήματα αυτά τα τελευταία χρόνια.
Δεν
θα μου άρεσε να μένουν σκλαβωμένοι οι
παίκτες σε μια ομάδα επί οκταετία ή
δωδεκαετία, όπως γινόταν κάποτε, αλλά
επίσης δεν μου αρέσει να πουλιέται ένας
παίκτης μόλις ξεπεταχτεί και πριν
προλάβει να προσφέρει αγωνιστικά στην
ομάδα του. Χαρακτηριστική τέτοια
περίπτωση στον ΠΑΟΚ ήταν του Τζιόλη.
Αλλά και του Γιαννούλη. Ούτε αυτός
πρόλαβε να προσφέρει πολλά από τη στιγμή
που καθιερώθηκε στον ΠΑΟΚ όταν τελείωσαν
τα βασανιστήριά του με τους δανεισμούς.
Πιστεύω ότι διάνα κάνεις στις μεταγραφές
όταν οι παίκτες που παίρνεις μεγαλώνουν
πρώτα την ομάδα σου μέσα στα γήπεδα και
ύστερα, τρία-τέσσερα τουλάχιστον χρόνια
αργότερα, φουσκώνουν και τα ταμεία
σου...
ΥΓ.
Καλή επιτυχία να έχουν όλοι όσοι
αποκτήθηκαν και θα αποκτηθούν στο άμεσο
μέλλον και μακάρι αυτή την επιτυχία να
την καρπωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο
με διακρίσεις και τίτλους ο ΠΑΟΚ πριν
έρθει η στιγμή να γίνουν κι αυτοί
τάληρα...