Δεν σκέφτηκα ούτε λεπτό αν ο τίτλος είναι υπερβολικός για το σχόλιο μου. Γιατί είναι η πραγματικότητα. Ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ και ο Αντόνιο Τσόλακ ήταν οι αδύναμοι κρίκοι της ομάδας και ο Πάμπλο Γκαρσία σε αντίθεση με τον προκάτοχο του (σε πολλές και ανάλογες περιπτώσεις), δεν σκέφτηκε να τους δώσει και δεύτερη ευκαιρία κρατώντας τους στο δεύτερο μέρος έστω και για λίγα λεπτά.
Δεν έκανε τις πρώτες αλλαγές μετά το 60'. Διαπίστωσε πως οι επιλογές αυτές δεν του βγήκαν πως κρατούσαν πίσω όλη την ομάδα και το άλλαξε. Αυτό κάνει ένας κανονικός προπονητής. Φυσικά και ο ΠΑΟΚ του πρώτου μέρους δεν ήταν καλός. Φυσικά και δέχθηκε και πάλι γκολ από έλλειψη συγκέντρωσης γιατί έτσι ήρθε το γκολ. Αλλά ήρθε η βοήθεια από τον πάγκο. Όχι μαζεμένες αλλαγές και κινήσεις πανικού. Ορθολογικές και ξεκάθαρες. Τζόλης και Σφιντέρσκι βοήθησαν στην πίεση ψηλά, απελευθερώθηκαν τα χαφ, βρήκε χώρους ο Αντρίγια και ήρθε η επική ανατροπή.
Κυρίως όμως είδαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μια ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο να κυριαρχεί. Να βγάζει σιγουριά. Να μην προσπαθεί απλά να κλέψει κάτι από τον αντίπαλο. Είδα παίκτες να είναι απελευθερωμένοι. Να έχουν αυτοπεποίθηση. Και είδα επιτέλους αυτό το δίλιτρο αυτοκίνητο να έχει κατεβασμένο το χειρόφρενο. Είδα τον Λύρατζη και τον Τσιγγάρα να παίζουν. Ναι σε ένα σημείο που το ματς είχε κριθεί. Έπαιξαν όμως για τον προπονητή τους. Αυτόν που τους έχει "φτιάξει". Επιτέλους πάμε σε έναν ΠΑΟΚ που είναι του προπονητή. Κανονικού προπονητή χωρίς εμμονές.
Σπουδαία νίκη που φέρνει τον ΠΑΟΚ στη 2η θέση. Και σε τρεις εβδομάδες αυτός ο ΠΑΟΚ μπορεί να πάρει αποτέλεσμα στην Ολλανδία. Γιατί έχει νοοτροπία νικητή. Το είπε ο Τζόλης: "δεν πάμε για την πρόκριση πάμε για την πρώτη θέση". Θυμάμαι πριν από μερικές μέρες ο πρώην τεχνικός του ΠΑΟΚ είχε πει πως... υποτιμάμε την Ομόνοια επειδή δυσκόλεψε την PSV στην Κύπρο. Κοινώς να μην στεναχωριέται κανείς που δεν την κέρδισε στην Τούμπα. Καταλάβατε τι χρόνο έχασε ο ΠΑΟΚ;