Η ζωή του έδειξε το σκληρό της πρόσωπο από παιδί. Εκείνος της χαμογέλασε με… θλίψη και πάλεψε για καθετί που υπήρχε στην καθημερινότητα του. Έχει μαχητικό πνεύμα και γνωρίζει καλά ότι τίποτα δεν κερδίζεται εύκολα.
Ο Μόζες Οντουμπάγιο είναι η επιλογή των ανθρώπων του Άρη για το δεξί άκρο της άμυνας. Ο Νιγηριανός έχασε τη μητέρα του σε μικρή ηλικία από ελονοσία και ήρθε αντιμέτωπος με την κατάθλιψη, την οποία έκανε κίνητρο για να την κάνει περήφανη. Περιπλανήθηκε στα αγγλικά γήπεδα, συγκέντρωσε εμπειρίες και αφού έμεινε ελεύθερος από την ΚΠΡ αποφάσισε να βγει πρώτη φορά εκτός του Νησιού.
Μητέρα – πρότυπο
Οι γονείς του κατάγονται από τη Νιγηρία. Πήραν την απόφαση να μετακομίσουν από την Αφρική στο Γκρίνουιτς του Νοτιανατολικού Λονδίνου αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά που θα ερχόταν. Εκεί, γεννήθηκαν ο Οντουμπάγιο και τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια του. Οι σχέσεις τους ήταν ιδιαίτερα στενές και η μητέρα του αποτελούσε πρότυπο για όλους.
Ήταν μια δυνατή, συμπονετική γυναίκα που μοίραζε απλόχερα την αγάπη της. Ενθάρρυνε τα παιδιά της να ακολουθήσουν τα όνειρα τους, να είναι γενναία και να προσπαθούν καθημερινά να κάνουν το καλύτερο για τον εαυτό τους και για τους ανθρώπους που έχουν γύρω τους.
Μάλιστα, ήταν εκείνη που έγραψε το πρώτο βιογραφικό για τον Μόζες και τον φωτογράφιζε με κάθε τρόπαιο που είχε πάρει στα πρώτα του βήματα. Του έδινε συμβουλές και το κίνητρο να συνεχίσει να βελτιώνεται ώστε μια μέρα να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Η απώλεια της μαμάς και η κατάθλιψη
Όντας μόλις 13 ετών αναγκάστηκε να αποχαιρετήσει τη μητέρα του για πάντα. Η μαμά του δούλευε στον τομέα της υγείας και είχε ταξιδέψει στη Γκάνα για να εκπαιδεύσει άλλους ανθρώπους για το πώς μπορούν να προστατεύονται από κοινές, τοπικές ασθένειες.
Ήξερε ότι στη Γκάνα ο κίνδυνος να κολλήσει ελονοσία ήταν μεγάλος αλλά πίστευε ότι επειδή είχε γεννηθεί στη Νιγηρία είχε ανοσία και ταξίδεψε εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη. Επιστρέφοντας είχε αλλάξει, δεν ήταν ο εαυτός της. Ήταν αδύναμη, είχε προσβληθεί από τον ιό.
Επέμενε ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα μπορούσε να βρει λύση και έτσι, έφυγε για την Ουγκάντα αναζητώντας θεραπεία. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που είδε τα παιδιά της. Δεν επέστρεψε ποτέ.
Όταν ο Μόζες και τα αδέρφια του έμαθαν τα άσχημα νέα, σοκαρίστηκαν. Ποτέ δεν πίστευαν ότι θα χάσουν τη μαμά τους. Ήταν μια δυνατή γυναίκα, που έδειχνε να μην την επηρεάζει τίποτα, και είχε χαθεί τόσο άδικα. Ο Οντουμπάγιο κλείστηκε στον εαυτό του, έχασε το ενδιαφέρον του για καθετί, ακόμη και για το ποδόσφαιρο. Μια πληγή είχε ανοίξει και ήξερε καλά ότι δεν θα μπορούσε κανείς να την κλείσει.
Για πέντε μήνες φοβόταν και, ίσως, και να ντρεπόταν να μιλήσει για τα συναισθήματα του, τα οποία τον έπνιξαν και πάτησαν pause στη ζωή του. Βρήκε, όμως, τη δύναμη να κάνει τη θλίψη του κίνητρο και να γίνει αυτό που ονειρευόταν ώστε να κάνει τη μαμά του περήφανη.
«Ήμουν 13 και έπαθα σοκ τους πρώτους πέντε μήνες. Δεν θα το ευχόμουν σε κανέναν να χάσει τον γονιό του σε τόσο μικρή ηλικία. Πάντα έβλεπα τη μαμά μου ως μια τόσο δυνατή γυναίκα, τίποτα δεν θα την επηρέαζε. Ο θάνατος της μαμάς με άλλαξε για λίγο, ήταν σαν να είχε ξεριζωθεί ένα κομμάτι μου.
Έχασα ακόμη και το ενδιαφέρον μου για το ποδόσφαιρο, αλλά ευτυχώς τελικά μετέτρεψα τη θλίψη μου σε κίνητρο για να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και καλύτερος άνθρωπος και αυτό είναι το επίκεντρό μου από τότε. Είναι η κληρονομιά της μαμάς. Θα χαιρόταν τόσο πολύ να δει πού βρίσκομαι τώρα - όλη η σκληρή δουλειά της αποδίδει», είχε διηγηθείς σε συνέντευξη του.
Ο Τόμπι και η προτροπή «μιλήστε»
Ο Μόζες και τα αδέρφια του έπρεπε να σκεφτούν το πώς θα επιβιώσουν. Κλείστηκαν στο «καβούκι» τους και άφησαν το γεγονός στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Ποτέ δεν συζήτησαν για το θάνατο της, δεν εξέφρασαν τα συναισθήματα τους. Καταπίεζαν τη θλίψη τους ξεγελώντας τους εαυτούς τους ότι τίποτα δεν θα ήταν διαφορετικό.
Ώσπου μια μέρα, ήρθε σε επαφή με έναν φίλαθλο της ΚΠΡ, τον Τόμπι Γουέστ. Ο μικρός οπαδός ήταν μόλις 22 ετών και αντιμετώπιζε προβλήματα ψυχικής υγείας από τα 11 του, όταν και πέθανε ο μικρότερος αδερφός του.
Μέσα από τη συζήτηση, ο Μόζες άρχισε να βρίσκει κοινά στοιχεία και συναισθήματα. Ταυτίστηκε μαζί του και συνειδητοποίησε ότι είχε περάσει και εκείνος από παρόμοια φάση. Κατάλαβε ότι εκείνος και τα αδέρφια του έπρεπε να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό τότε ή έστω κάποιον μεγαλύτερο ώστε να βρουν τρόπο να εκφράσουν την πίκρα και το μεγάλο «γιατί» που ταλάνιζε τη σκέψη τους καθημερινά.
Είχε τραύματα που τον διαμόρφωσαν ως άνθρωπο, τον έκαναν επιφυλακτικό, απόμακρο και …περίεργο απέναντι στους άλλους και ίσως πιο ανθρώπινο.
Ο Τόμπι έγινε το έναυσμα για τον Οντουμπάγιο να αναγνωρίσει τα όσα πέρασε, να πει ένα μεγάλο «μπράβο» στον εαυτό του που κατάφερε να τα ξεπεράσει και να παρακινήσει τους ανθρώπους να μιλούν ανοιχτά για τα συναισθήματα τους χωρίς ντροπή. Παράλληλα, ο θάνατος της μαμάς του έγινε η αιτία να γίνει πρεσβευτής στο Malaria No More UK, μια φιλανθρωπική οργάνωση αφιερωμένη στην εξάλειψη της ελονοσίας παγκοσμίως.
Πάλεψε για να καθιερωθεί
Έκανε τα πρώτα του βήματα στις ακαδημίες της Μίλγουολ. Η απώλεια της μητέρας του τον ανάγκασε να σταματήσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά όταν επέστρεψε, δεν κατάφερε να πείσει τους ανθρώπους για την παραμονή του.
Έτσι, δέχθηκε την υποτροφία που του πρόσφερε η Λέιτον Όριεντ. Έφυγε και επέστρεψε όταν άλλαξε ο προπονητής. Ανέβηκε στην πρώτη ομάδα τον Απρίλη του 2011. Έκανε το ντεμπούτο στον πρώτο γύρο του League Trophy στο παιχνίδι με τη Ντάγκεναμ. Έμεινε τρία χρόνια στην ομάδα και κατέγραψε 116 αγώνες, 16 γκολ και 21 ασίστ ενώ βραβεύτηκε ως ο παίκτης του μήνα για τη Football League τον Απρίλιο του 2014.
Επόμενος σταθμός ήταν η Μπρέντφορντ, όπου και μέτρησε 48 παιχνίδια και τρία γκολ. Η μεταγραφή του είχε γίνει θέμα από το BBC Sport το οποίο ανέφερε ότι κόστος της μεταγραφής του, ένα εκατομμύριο λίρες, ως ρεκόρ για τον σύλλογο.
Τον Αύγουστο του 2015 πήγε στη Χαλ υπογράφοντας τριετές συμβόλαιο έναντι του ποσού των 3.5 εκατ. λιρών. Υπήρξε η πρώτη επιλογή του Στιβ Μπρους για το δεξί άκρο της άμυνας και κατέγραψε 53 συμμετοχές.
Η επόμενη σεζόν του επιφύλαξε ένα σοβαρό τραυματισμό. Υπέστη ρήξη χιαστών στο γόνατο και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης μέχρι τον Μάρτιο του 2018. Τον Αύγουστο της ίδιας περιόδου επέστρεψε στη Μπρέντφορντ ως ελεύθερος. Αγωνίσθηκε 35 φορές και την επόμενη αγωνιστική περίοδο υπέγραψε στη Σέφιλντ Γουένστενϊ, όπου και 46 παιχνίδια.
Τον Ιούλιο του 2021 πήγε στην ΚΠΡ και οι φίλαθλοι του αγγλικού συλλόγου θα τον θυμούνται για το απίθανο γκολ που πέτυχε με το αριστερό σε ένα φιλικό με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.