Δεν σκοπεύω να μπω στη διαδικασία να σχολιάσω αν ο Άρης απέδειξε με τη νίκη του επί του Ολυμπιακού πως δεν υπάρχει... φιλική σχέση ανάμεσα στις δύο ομάδες, ή αν, στην περίπτωση που έχαναν προχθές οι «κίτρινοι», θα ήταν μια επιβεβαίωση της... άριστης, σύμφωνα με κάποιους, σχέσης τους με τους «ερυθρόλευκους».
Δεν οδηγεί πουθενά, κατά την προσωπική μου άποψη, η συζήτηση αυτή. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ισχύει κιόλας (αυτό που πιστεύει...)
Οπότε, το ζητούμενο είναι ο... καθρέφτης. Τι βλέπουμε στο γήπεδο, δηλαδή. Κι η αλήθεια είναι ότι αυτό που ο Άρης παρουσίασε προχθές, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν εικόνα ομάδας που δικαιούται να πιστεύει πως μπορεί να είναι ψηλά, να διεκδικεί την κατάκτηση τίτλων στις εγχώριες διοργανώσεις.
Ο Άρης έδειξε απέναντι στον Ολυμπιακό πως είναι ομάδα για μεγάλα πράγματα. Για την ποιότητά του τα έχουμε πει πολλές φορές. Είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη. Αυτό που του λείπει είναι συνοχή, είναι καλύτερο δέσιμο, να σφυρηλατήσει την ανασταλτική του λειτουργία και μέσω αυτής να είναι πιο σταθερή και πιο σίγουρη η άμυνά του.
Μεσοεπιθετικά, ας μην επαναλαμβανόμαστε, είναι σούπερ ο Άρης. Έχει παίκτες με φοβερή τεχνική, με ταχύτητα, ικανούς να παίξουν στο ένας μ' έναν, να φτιάξουν φάση εκεί που δεν το περιμένεις, να εκθέσουν οποιαδήποτε άμυνα. Σταθερότητα και διάρκεια χρειάζεται ο Άρης, μαζί με ένα ξεκάθαρο σχέδιο. Το οποίο, ελπίζουν οι «κίτρινοι» ότι θα το έχει ο Πάρντιου.
Αισιοδοξούν ότι ο νέος προπονητής τους θα αποδείξει πως μπορεί να οδηγήσει με ασφάλεια μια ομάδα που βάζει τόσο ψηλά τον πήχη, που δηλώνει ότι θα κυνηγήσει πρωτάθλημα και κύπελλο...
Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν αρκεί να έχεις ένα σούπερ ρόστερ. Αν δεν έχεις και τον προπονητή που θα το διαχειριστεί, κινδυνεύεις να κάνεις μια τρύπα στο νερό...