Δεν υπάρχει περισσότερο αποκρουστικό θέαμα από τη διεξαγωγή τελικού με άδειες κερκίδες. Διοργάνωση η οποία θεωρείται από τις λαμπερότερες σ’ όλες τις χώρες, στην Ελλάδα αποτελεί, τα τελευταία χρόνια, «μαύρη σελίδα» για το ποδόσφαιρο μας. Κανείς δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με τις άδειες κερκίδες του σταδίου που φιλοξενεί τον τελικό. Ούτε οι θεσμικοί παράγοντες του κράτους, ούτε η ΕΠΟ, ούτε οι ομάδες, ούτε φυσικά οι φίλαθλοι τους.
Οι τελευταίοι είναι αυτοί οι οποίοι θίγονται περισσότερο απ’ όλους. Πώς και πώς περιμένουν όλη την αγωνιστική περίοδο η ομάδα τους να προκριθεί στον τελικό για να ζήσουν ξεχωριστές στιγμές, αλλά τελικά βλέπουν μπροστά τους ένα τεράστιο «stop” που τους υποχρεώνει να παρακολουθήσουν τον αγώνα από την τηλεόραση. Σκέτη ψυχρολουσία. Το χειρότερο, ότι ζουν κάθε χρόνο οι φίλαθλοι των ομάδων που φθάνουν στον τελικό το μαρτύριο της σταγόνας, μέχρι να μάθουν αν θα επιτραπεί η παρουσία κόσμου.
Χαμένες βεβαίως είναι και οι ομάδες, γιατί δεν έχουν τη συμπαράσταση του κόσμου τους, αλλά σε οικονομικό επίπεδο. Συνολικά το 70% των καθαρών εσόδων από τα εισιτήρια και όχι μόνο, μοιράζονται οι ομάδες. Οπότε φανταστείτε ο τελικός να γίνεται σ’ ένα στάδιο που θα χωράει το ελάχιστο 25.000 θεατές.
Αυτό είναι το καλό σενάριο, το οποίο όμως τα τελευταία χρόνια δεν υιοθετείται. Είτε γιατί κράτος, αστυνομία και ΕΠΟ φυλάνε τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά, είτε γιατί σου λένε «και πού να τρέχουμε τώρα, τον μπελά μας θέλουμε;». Είναι πάγια αντίληψη των εγχώριων παραγόντων να λύνονται τα κομβικά θέματα στη λογική «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Γι’ αυτό και στο παρελθόν αναβλήθηκαν ολόκληρες αγωνιστικές Πρωταθλημάτων, επειδή είχαμε ένα σκηνικό βίας, ενώ πρόσφατα αποφασίσθηκε η διεξαγωγή αγώνων χωρίς κόσμο για δύο μήνες. Για ένα συμβάν που έγινε εκτός γηπέδου και στο περιθώριο άλλου αθλήματος και όχι του ποδοσφαίρου.
Εκ του αποτελέσματος κρινόμενη η απόφαση αποδεικνύεται βιαστική και άκαιρη. Δεν μπορεί το κράτος να θεωρεί το μέτρο χρήσιμο για την πάταξη της βίας και στην ουσία να τιμωρεί ομάδες και θεατές. Ο νέος αθλητικός νόμος και τα άρθρα του για τοποθέτηση ηλεκτρονικών συστημάτων παρακολούθησης των θεατών στα γήπεδα, όπως η ψήφιση αυστηρότερων ποινών για τους παραβάτες, δεν απαιτούσαν άδειες κερκίδες. Μια χαρά θα μπορούσε να προχωρήσει η διαδικασία ενώ ο κόσμος θα παρακολουθούσε την αγαπημένη ομάδα του.
Είναι αλήθεια ότι τα όσα έγιναν σε αγώνες τελικού Κυπέλλου πριν παρθεί η απόφαση για άδειες κερκίδες δεν τιμούν κανέναν. Από εκεί και πέρα όμως θα μπορούσαν να παρθούν πρόσθετα μέτρα ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια επεισόδια. Αντί αυτού όμως προτιμήθηκε η εύκολη λύση των άδειων κερκίδων. Βεβαίως ακόμη και όταν έγινε τελικός μόνο με προσκλήσεις πάλι δημιουργήθηκε ένας μικρός χαμός.
Για πόσα χρόνια ακόμη όμως θα διεξάγεται ο τελικός με άδειες κερκίδες και θα υιοθετείται το «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι;».
Ο κ. Μπέος ως δήμαρχος του Βόλου θέλει η πόλη του να μη γίνει άνω- κάτω. Παρ’ όλα αυτά επέτρεψε φέτος την μετακίνηση μεγάλου αριθμού φιλάθλων άλλων ομάδων, προφανώς για να ενισχύσει την οικονομία της πόλης και το ταμείο της ΠΑΕ Ν.Π.Σ. Βόλος. Το τερπνόν μετά του ωφέλιμου. Γιατί λοιπόν δεν μπαίνουν οι εμπλεκόμενοι παράγοντες με τον τελικό στη λογική μίας τέτοιας εξέλιξης; Αφού πρώτα ακολουθηθούν όλα τα νέα πρωτόκολλα στην πώληση των εισιτηρίων, όπως έκανε η ΕΟΚ για το final 8 του μπάσκετ στο Ηράκλειο, και οργανωθεί καλά η αστυνομία. Από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις θα πάνε οι οπαδοί του Αρη και του Παναθηναϊκού στο Πανθεσσαλικό, ο νέος αθλητικός νόμος δεν αστειεύεται, και υπάρχει η εμπειρία από προηγούμενες διοργανώσεις. Μήπως λοιπόν η ΕΠΟ θα πρέπει να σκεφθεί τον τελικό Αρης-Παναθηναϊκός ως ένα καλό crash test, για να αλλάξει, επιτέλους, η αποκρουστική εικόνα των άδειων κερκίδων;