Ο Σούλης Μαρκόπουλος μίλησε στο Metropolis 95.5 για την απώλεια του Ντούσαν Ίβκοβιτς και την συνεργασία τους στον ΠΑΟΚ.
«Όταν το έμαθα ξαφνιάστηκα. Είχαμε κάποια επαφή μέσω τρίτων, ξέραμε ότι είχε κάποιο πρόβλημα, αλλά όχι ότι ήταν τόσο μεγάλο» είπε αρχικά και συνέχισε:
«Οι γνώμες των ανθρώπων διαφέρουν. Σαν προπονητής ήταν πάρα πολύ καλός. Το μεγαλύτερο προσόν του ήταν ότι είχε μία ομάδα από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα στα κόκκινα. Δεν υπήρχε καμία μέρα που οι παίκτες θα ήταν χαλαροί. Όταν έβλεπε ότι θα υπάρξει χαλαρότητα, άλλαζε την κατάσταση.
Τα έκανε όλα για να έχει την ομάδα σε εγρήγορση. Διάβαζε τους παίκτες και μπορούσε να πάρει παραπάνω απ' όσο μπορούσαν να δώσουν. Ήταν της πειθαρχίας, δεν σήκωνε κουβέντα. Από την στιγμή που έπαιρνε τις αποφάσεις τις διατηρούσε απέναντι σε όλους τους παίκτες χωρίς καμία εξαίρεση. Έτσι κρατούσε τις ομάδες του στην κορυφή».
Για τον χαρακτήρα του υπογράμμισε: «Για μένα ήταν ντόμπρος και τίμιος. Αυτό που έλεγε ήταν 100%. Μπορούσε να χάσει και προσωπικά ο ίδιος απ' αυτό, αλλά το έκανε. Ήταν φίλος με τους συνεργάτες του εκτός γηπέδου. Συνάντησα έναν άνθρωπο που αυτά που ζητούσε στην προετοιμασία, τα ζητούσε και κατά την διάρκεια της περιόδου. Δεν άλλαζε τις ιδέες του, διατηρούσε το ίδιο στυλ στην ομάδα του όλη την χρονιά».
Για την περίοδο που διαδέχθηκε τον Ίβκοβιτς στον ΠΑΟΚ σημείωσε: «Πριν φύγει είχαμε επαφές γιατί αν θυμάστε δεν έφυγε κατευθείαν. Πέρασαν 10 ημέρες. Τελικά είπε ότι δεν συνεχίζει. Εγώ τον είχα πάρει δύο φορές τηλέφωνο και του είπα ότι η ομάδα δεν είναι καλή έλα να την φτιάξουμε και να μας πεις αν θες κάτι να διορθώσουμε. Αλλά δεν ήρθε ποτέ».
Για την εμφάνιση του ΠΑΟΚ στην Τεργέστη: «Ήταν καλή ομάδα, καλοί παίκτες, μπορούσαν να παίξουν όλα τα στυλ. Παίζαμε όπως οι σημερινές ομάδες, γρήγορα και επειδή δεν είχαν συνηθίσει σε αυτό το στυλ οι αντίπαλοι φαινόταν η διαφορά».
Για την απουσία του τελευταία από τους πάγκους: «Δεν είναι και τόσο εύκολο, αλλά συμβιβάζεσαι με την πραγματικότητα. Έχω πολλές ασχολίες, ασχολούμαι, όμως, και με το μπάσκετ. Διαβάζω τις ομάδες, τόσο του πρωταθλήματος, όσο και της Ευρωλίγκας, αλλά ασχολούμαι και με άλλα πράγματα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να πάω στο καφενείο! Δεν μπορώ να πω ότι έχει φύγει από το μυαλό μου η προπονητική, αλλά για να βρεθείς στην άκρη ενός πάγκου είναι ανάλογα και με τις προϋποθέσεις».
Για τις στιγμές από την καριέρα του που ξεχωρίζει: «Ανάλογα με το υλικό που έχεις προσπαθείς να δημιουργήσεις κάτι ανάλογο. Η δουλειά είναι πάντα η ίδια. Σε όλες τις ομάδες κάτι με τράβηξε. Τα δύο χρόνια στο Μαρούσι ήταν από τις καλύτερες σεζόν μου. Δεν είχε την δυναμική που είχε το γήπεδο του ΠΑΟΚ και του Άρη, που ο αντίπαλος χάνει ένα 20% ή 30%, αλλά πήγαμε πολύ καλά. Θυμάμαι, πήγα σε μία δύσκολη περίοδο στον Άρη που πίστευαν ότι θα πέσουν, αλλά τα καταφέραμε».
Για το μπάσκετ του σήμερα: «Το θέμα είναι πόσο θα υποστηρίξουμε αυτό το μοντέλο για να φτάσουμε κοντά στο NBA. Χρειάζονται σκληρά κορμιά και γρήγοροι και δυνατοί παίκτες».
Κατέληξε λέγοντας: «Πολλούς παίκτες θα ήθελα να κοουτσάρω. Στον ΠΑΟΚ είχα την τύχη να έχω τον Στογιάκοβιτς που, όμως, δεν μπορούσε να παίξει» ενώ για τον γιο του Χάρη τόνισε: «Εύχομαι να με ξεπεράσει. Ο κάθε προπονητής έχει νέες ιδέες».