Άλλη μια θλιβερή ποδοσφαιρική παράσταση από τους περσινούς νταμπλούχους! Ο Πορτογάλος κόουτς στην κοσμάρα του με «ευνουχισμένους» ποδοσφαιρικά τους περισσότερους παίκτες του. Εντάξει δεν θα πούμε ότι ο Δώνης πήρε την ταυτότητα του κόουτς των γηπεδούχων γιατί απλούστατα ο συμπαθέστατος καθόλα Αμπέλ δεν είχε ποτέ τέτοια ταυτότητα.
Έτσι τουλάχιστον μας το έχει αποδείξει μέχρι τώρα, παρά τη μεγάλη πίστωση χρόνου και ανοχής που του δόθηκε από όλους. Θα τολμούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε «άσχετο» ποδοσφαιρικά αλλά κάτι τέτοιο δεν μας το επιτρέπει το βιογραφικό του, όπως και το συμβόλαιο που υπέγραψε με τον ΠΑΟΚ. Όμως στα αλήθεια χορτάσαμε παλαβομάρες από μέρους του. Ποδοσφαιρικές τρέλες που ξεπερνούν κάθε όριο λογικής.
Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις μαζί του. Αρχή και τέλος δεν υπάρχει σε ότι στραβό, αψυχολόγητο και αντιποδοσφαιρικό έχει επινοήσει, προκειμένου να προσαρμόσει μια δοκιμασμένη και πετυχημένη ομάδα (ανεξαρτήτως προβλημάτων) σε ένα σύστημα δικό του, που θέλησε να το επιβάλλει μάλιστα με άγαρμπο τρόπο. Σχεδόν βίαια. Αποκομμένος στις περισσότερες περιπτώσεις από την ψυχολογία και τις συνθήκες του κάθε αγώνα ξοδεύει ακαταλόγιστα την δυναμική των παικτών του πετώντας με τις ανοησίες του ολόκληρα ημίχρονα στα σκουπίδια.
Με συνέπεια να οδηγεί τις περισσότερες φορές τους αγώνες στο άγχος, ταλαιπωρώντας τον ίδιο τον εαυτό του, την ομάδα του, αλλά και τον κόσμο της. Αποδείχθηκε μεγάλος λαθέρ στις αλλαγές καταφεύγοντας επί μονίμου βάσεως σε φοβισμένες και απεγνωσμένες διορθωτικές κινήσεις της τελευταίας στιγμής. Με αυτόν τον τρόπο σμπαράλιαζε στην κυριολεξία ψυχολογίες κι αισιόδοξες προοπτικές. Η ακατανόητη διαχείριση του ρόστερ σε βάθος χρόνου, δημιούργησε «παίκτες – φυτά».
Το μπες – βγες και οι ανεξήγητες εμμονές, καταρράκωσαν ψυχολογίες και έκαναν άνω – κάτω τα αποδυτήρια. Τα καλά αποδυτήρια ήταν το ισχυρό όπλο του ΠΑΟΚ την προηγούμενη χρονιά με τον προκάτοχο του. Δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε περισσότερο και να αντλήσουμε επιχειρήματα για να στηρίξουμε περί αυτού την άποψη μας. Ότι δηλαδή ο Αμπέλ Φερέιρα απέτυχε παταγωδώς. Έδωσε εξετάσεις και βαθμολογείται με το χειρότερο βαθμό.
Αυτό βέβαια το τελευταίο χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουν και άλλοι ευθύνες για το μεγάλο κατάντημα της ομάδας. Δείγμα λοιπόν για όλα αυτά και η χθεσινή παράσταση. Ο άνθρωπος ξεκίνησε τον αγώνα έχοντας στον πάγκο τους δύο καλύτερους παίκτες της προηγούμενης αναμέτρησης (Στοχ και Λημνιό). Με ένα σχήμα μέσα από το οποίο περισσότερο ήθελε να βρει ένα άλλοθι για οτιδήποτε προκύψει, προτιμώντας ακριβώς για αυτόν τον λόγο τους πιτσιρικάδες και όχι τους έμπειρους. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτή η διαχείριση των πραγματικά ταλαντούχων νεαρών δεν είναι ενδεδειγμένη και μπορεί να τους δημιουργήσει πρόβλημα.
Τους έχεις ξεχάσει όλη τη χρονιά στον πάγκο και τους βάζεις τώρα σε παιχνίδια φωτιά για να λύσουν οι μικροί το πρόβλημα το δικό σου και εκείνων που εμμονικά και σκανδαλωδώς χρησιμοποιούσες άσχετα αν σερνόντουσαν. Τους μικρούς έπρεπε να τους μπολιάσεις ήρεμα και σε παιχνίδια που θα τους βοηθούσαν. Έτσι λέει η λογική του ποδοσφαίρου. Όμως εσύ σκοπίμως ενεργώντας περίμενες από τους νεαρούς να σου δώσουν τη δικαιολογία και το άλλοθι που αναζητούσες.
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι και χθες κατατέθηκε άλλη μια απόδειξη της ασχετοσύνης του Αμπέλ Φερέιρα. Όπως προαναφέραμε ξεκίνησε με λάθος, ξόδεψε ως συνήθως αλόγιστα πολύτιμο αγωνιστικό χρόνο και κάπου προς το φινάλε πήγε να διορθώσει τα πράγματα. Δυστυχώς και αυτή τη φορά έδειξε πως είναι λίγος αλλά και αυτοκαταστροφικός.
Η παραμονή του λογικά έχει κλείσει τον κύκλο της. Είναι κάτι βέβαια που δεν μας αφορά. Η κριτική ωστόσο για το παιχνίδι μπορεί να επικεντρωθεί στην άριστη εντύπωση των νεαρών του Παναθηναϊκού και στο κουραστικό και ανούσιο τέμπο των γηπεδούχων που με αβίαστα λάθη κι επιπόλαιες ενέργειες, για μια ακόμη φορά απογοήτευσαν (θα λέγαμε και εξόργισαν). Μαύρα μεσάνυχτα λοιπόν χθες κόουτς και ομάδα. Και το μαρτύριο να συνεχίζεται.