Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει το τελευταίο δίμηνο και έχει κατακλυστεί από ειδήσεις που αφορούν τον κορωνοϊό. Ωστόσο τις τελευταίες ημέρες αρκετές χώρες στην Ευρώπη αίρουν τα περιοριστικά μέτρα κατά της μετάδοσης του Covid-19 και προσπαθούν να επιστρέψουν στην κανονικότητα. Με αφορμή λοιπόν την απόφαση της κυβέρνησης της Γαλλίας να διακόψει οριστικά το πρωτάθλημα της Ligue 1 ήθελα να μοιραστώ μαζί μας μερικές σκέψεις όσον αφορά το ποδόσφαιρο, τον κορωνοϊό και τους πολίτες αυτού του κόσμου.
Η απόφαση της Γαλλίας, όπως νωρίτερα και της Ολλανδίας και του Βελγίου, δείχνει πως η κάθε χώρα θα αποφασίσει για τα του οίκου της, παρά τις πρώτες πιέσεις που υπήρξαν από την UEFA και πλέον έχουν γίνει παραινέσεις. Σέβομαι πως οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι και πως κινδυνεύει η υγεία τους, καθώς αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος διακοπής του πρωταθλήματος, με την επίσημη εκδοχή να κάνει λόγο για λόγους δημόσιας υγείας.
Από την άλλη, υπάρχουν και άλλες χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστρία, η Τσεχία, η Ελβετία, που έχουν ξεκινήσει προπονήσεις (ή θα ξεκινήσουν άμεσα) και μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα επιστρέψουν στην αγωνιστική δράση. Τι διαφορετικό έχουν αυτές οι χώρες; Θα μου πείτε ίσως όχι τα κρούσματα και τους νεκρούς των Γάλλων που άργησαν να πάρουν μέτρα. Ναι αλλά και Ισπανοί και Ιταλοί έχουν πολλούς νεκρούς αλλά δεν έχει διακοπεί το πρωτάθλημα ακόμη. Εγώ όμως αναρωτιέμαι σε αυτές τις χώρες δεν έχει αξία η ζωή των ποδοσφαιριστών; Δεν φοβούνται οι ίδιοι να παίξουν και οι ιθύνοντες να τους εκθέσουν στον κίνδυνο; Και εδώ έρχεται η διαφωνία μου με τους Γάλλους και όσους τους ακολουθήσουν και η συμφωνία μου με όσους προσπαθήσουν να ξαναπαίξουν. Φυσικά αν δεν είναι εφικτό να τελειώσει η σεζόν, τότε να διακοπεί, όμως νομίζω πως Γάλλοι, Ολλανδοί και Βέλγοι πήραν αυτή την απόφαση γιατί οι ομάδες τους πήραν τις δόσεις από τα τηλεοπτικά κανάλια και όχι γιατί νοιάστηκαν για την υγεία των ποδοσφαιριστών.
Είναι επικίνδυνο λοιπόν να ξαναπαιχτεί ποδόσφαιρο για τους ποδοσφαιριστές. Γιατί; Επειδή είναι άθλημα που έχει επαφές; Εντάξει δεν είναι και μπάσκετ ή χάντμπολ και εξάλλου παίζεται σε ανοιχτό χώρο. Καταρχάς, οι ποδοσφαιριστές ως αθλητές έχουν ως επί το πλείστον σε εξαιρετική κατάσταση το ανοσοποιητικό τους σύστημα καθώς κάνουν υγιεινή ζωή. Δεύτερον, για να αρχίσει και πάλι το ποδόσφαιρο θα τους γίνουν τεστ για τον κορωνοϊό, θερμομετρήσεις και ακόμη και να βρεθούν θετικοί στον ιό, έχουν όλο το υγειονομικό υπόβαθρο να το αντιμετωπίσουν (βοήθεια από ομάδες, ιδιωτικές κλινικές, χρήματα για τεστ κλπ). Τρίτον, οι Γάλλοι λένε πως θα ξαναρχίσουν να παίζουν τον Αύγουστο το νέο πρωτάθλημα. Ποιος μας λέει πως ένα μήνα μετά δεν θα έχουμε δεύτερο κύμα κορωνοϊού; Τι θα γίνει τότε; Θα σταματήσουν εκ νέου;
Η ένστασή μου λοιπόν έγκειται στο γεγονός πως οι ποδοσφαιριστές δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τόσο διαφορετικά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Δηλαδή ο σερβιτόρος, ο πωλητής, ο εργάτης που θα επιστρέψουν στις δουλειές τους ή το παιδί που θα επιστρέψει στο σχολείο του δεν κινδυνεύουν να κολλήσουν τον ιό; Θεωρώ πως κινδυνεύουν και ειδικά οι εργαζόμενοι που έρχονται σε επαφή με αρκετό κόσμο. Παρόλα αυτά δεν μπορεί να μείνουμε για πάντα μέσα και να σταματήσει η ζωή. Οσα γάντια και μάσκες να φορέσεις, είναι πολύ δύσκολο να το αποφύγεις, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα που δεν έχουν γίνει τεστ ούτε στο 1% του πληθυσμού, άρα δεν ξέρεις ποιος μπορεί να έχει τον ιό και να είναι ασυμπτωματικός. Γιατί μην ξεχνάτε πως αρκετοί γιατροί και νοσηλευτές έχουν κολλήσει τον ιό λόγω της στενής επαφής με νοσούντες, ακόμη και αν γνωρίζουν τους τρόπους να προστατευτούν.
Με λίγα λόγια φαίνεται για μία ακόμη φορά στην Ευρώπη, πως οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν τους απλούς πολίτες ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και φοβούνται για τους ποδοσφαιριστές, χωρίς μάλιστα να έχουν ρωτήσει τους ίδιους αν θέλουν να αγωνιστούν. Ενας εξ αυτών, ο Ιβάν Ράκιτιτς, έδωσε συνέντευξη στην ισπανική Marca και είπε το αυτονόητο, πως δηλαδή οι ποδοσφαιριστές έχουν το ίδιο ρίσκο να κολλήσουν με τους απλούς εργαζόμενους. «Θέλω να παίξω. Σίγουρα θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε στην δράση με τις καλύτερες υγειονομικές εγγυήσεις, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτές δεν θα είναι ποτέ στο 100%. Αλλά ο κάθε εργαζόμενος που πρέπει να επιστρέψει στην δουλειά του θα έχει το ίδιο ρίσκο. Οι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ αλλάζουν στα αποδυτήρια και έχουν τις ίδιες πιθανότητες να κολλήσουν κορωνοϊό όσες έχουμε και εμείς οι ποδοσφαιριστές. Παίρνουν αυτό το ρίσκο και θέλω να το πάρω και εγώ. Νομίζω πως το οφείλουμε ως χρέος σε αυτούς τους ανθρώπους και είμαι σίγουρος πως αν ρωτήσετε τους οπαδούς θα σας πουν πως λατρεύουν να παιχτεί ξανά ποδόσφαιρο. Χωρίς κανένα δισταγμό ξέρω πως το ρίσκο είναι μικρό αλλά και λόγω αληλεγγύης σε αυτούς που έπαιξαν για εμάς από πρώτο λεπτό. Πρέπει να κάνουμε τον κόσμο να ξεχάσει τι περνάει».
Φυσικά αν οι συνθήκες δεν βοηθήσουν και αναγκαστούν οι ομάδες και τα πρωταθλήματα να σταματήσουν στην πορεία, εκεί για μένα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, θα πρέπει να υπάρξει μια κοινή συνισταμένη. Ναι μεν η κυβέρνηση της κάθε χώρας αποφασίζει με βάση την υγεία των πολιτών της, ωστόσο θα πρέπει να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με την UEFA και να γίνει μια συζήτηση για το τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση. Δεν μπορεί για παράδειγμα οι Γάλλοι να δώσουν το πρωτάθλημα στην Παρί και τα ευρωπαϊκά εισιτήρια με βάση την τωρινή βαθμολογία και να πέσουν οι ομάδες που βρίσκονται στις τρεις τελευταίες θέσεις, οι Ολλανδοί να βάλουν παύλα και να μην υπάρχει πρωταθλητής και να μην υποβιβαστεί κανείς και στην Ευρώπη να βγουν με βάση την τωρινή βαθμολογία και οι Βέλγοι να βγάλουν τις ομάδες τους στην Ευρώπη βάση ranking. Προφανώς αυτά τα τρία σενάρια δεν ισχύουν τώρα αλλά για να υπάρξει ισονομία και δικαιοσύνη θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη με ίδια κριτήρια.