Συμπεριλαμβανομένης και της χθεσινής, το έκανε δύο φορές με την ΑΕΚη οποία εκεί που έμοιαζε υποβασταζόμενη και αναζητούσε απελπισμένα κάπου να πιαστεί ήρθε ο μεγαλόψυχος Αρης και τις έδωσε στηρίγματα. Εγινε με τον Παναθηναϊκότον περασμένο Γενάρη, έγινε και με τον ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Τούμπας. Θα μου πείτε, στα Playoffs βρισκόμαστε αλλά αυτοί οι χαμένοι βαθμοί έφτασαν τους 11, δηλαδή ο Αρης θα ήταν στους 65. Δηλαδή, τα Playoffs θα είχαν διαδικαστικό χαρακτήρα γι’ αυτόν.
Τούτο βέβαια θα στοιχειοθετούσε το τέλειο σενάριο, αντ’ αυτού χθες στο «Κλ. Βικελίδης» παίχθηκε το χειρότερο δυνατό. Σαν το χειρότερο φετινό παιχνίδι του Άρη, υπερβολικά πλούσιο σε ατομικά λάθη, στη χειρότερη εμφάνιση της αμυντικής τετράδας η οποία θύμισε τους μάγους με τα δώρα καθώς ο Εμάνουελ Σάκιτς βγαίνει εκτός αυτής της εξίσωσης. Παρόλο αυτά, κουβέντα έγινε για τις επιλογές του Μάντζιου στην επίθεση, λες και το πρόβλημα ήταν εκεί και όχι τα παιδαριώδη λάθη των Ροζ, Δεληζήση και Σούντγκρεν.
Ο χθεσινός Άρης θύμισε την ομάδα της περσινής χρονιάς, πλούσια σε ποδοσφαιρική αφέλεια και (στο πρώτο ημίχρονο) ιδιαιτέρως μαλθακή, πράγμα που φάνηκε στο πώς πήγαινα οι παίκτες του στις προσωπικές μονομαχίες. Κακά τα ψέματα, εκεί τελείωσε το παιχνίδι, δίχως αυτό να αποτελεί απόπειρα μείωσης της προσπάθειας του δεύτερου ημιχρόνου. Αλλά κι αυτή σκόνταψε στην τσαπατσουλιά και στο… δεν ξέρω τι να κάνω δίχως τον Μπρούνο Γκάμα γιατί η απώλεια του Πορτογάλου αποδείχθηκε καταλυτική.
Εν τέλει, ο Αρης όχι μόνο έχασε την ευκαιρία να «τελειώσει» την ΑΕΚ, αλλά την έβαλε για τα καλά στο παιχνίδι, σε σημείο πλέον να απαιτείται αντίδραση στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό για να αποφύγει την πίεση που θα έρθει σε περίπτωση νέου αρνητικού αποτελέσματος.