Στη δική του όχι και τόσο καλή μέρα νίκησε με καθαρό σκορ και ταυτόχρονα ο συνδυασμός των υπόλοιπων αποτελεσμάτων τον κράτησε σε θέση ισχύος και με τη διαφορά ήδη στο +4 από τον 3ο της βαθμολογίας ΠΑΟΚ και στο +6 από την ΑΕΚ, την οποία υποδέχεται την άλλη Κυριακή στο «Κλεάνθης Βικελίδης».
Αυτό που έκανε τον Άρη να ξεχωρίσει πάλι και να πάρει το αποτέλεσμα, είναι ότι δεν παράτησε ένα παιχνίδι το οποίο ξεκίνησε και κύλησε στραβά. Μόλις βρήκε πρόσφορο το έδαφος, λειτούργησε το ένστικτο του «πρέπει» και βρήκε τα κατάλληλα γρανάζια για να δουλέψει σε υψηλότερους ρυθμούς το έκανε... δικό του, το έφερε στα μέτρα του.
Δεν γνωρίζω αν είναι μόνο το διάβασμα και οι αλλαγές του Άκη Μάντζιου, σίγουρα όμως είναι ένα 90άλεπτο στο οποίο έπαιξαν τον ρόλο τους και οι λεπτομέρειες. Όπως αυτή στο γκολ του Σίλβα. Ενα κλέψιμο στο κέντρο, μία έμπνευση (Σάσα) και μία ενέργεια (Σίλβα) ήταν αρκετά για να λύσουν τον γόρδιο δεσμό.
Ο Αστέρα, αν μη τι άλλο, έβαλε δύσκολα στον Αρη ο οποίος όμως βρήκε απάντηση με το ποιοτικό και πλήρες ρόστερ, όπως επίσης και με το μέταλλο και τον χαρακτήρα μεγάλης ομάδας που διαθέτει σε όλη τη διάρκεια της φετινής σεζόν. Αυτό είδαμε στο β’ ημίχρονο.
Γιατί κακά τα ψέματα το χθεσινό παιχνίδι θα μπορούσε να είχε χαλάσει στο πρώτο ημίχρονο, ίσως το χειρότερο εντός έδρας φετινό. Αδυνατώ να θυμηθώ παρόμοιο ημίχρονο με τον Αρη τόσο ασύνδετο και αποσυντονισμένο, που σε 45’ να έχει μόλις μία τελική ενέργεια κι αυτή από στατική φάση. Ενώ, στο ίδιο χρονικό διάστημα η άμυνα του να δέχεται από τον αντίπαλο έξι. Πραγματικά δεν θυμάμαι άλλο τέτοιο κακό ημίχρονο.
Προφανώς η αλλαγή σκηνικού πιστώνεται (και) στον Άκη Μάντζιο. Στην ανάγνωση του παιχνιδιού και στις κινήσεις που έκανε από τον πάγκο διορθώνοντας μία κατάσταση στην οποία δεν είχαμε συνηθίσει σε τόσο μεγάλο βαθμό και η οποία έδειχνε δύσκολη. Οι αρχικές του επιλογές δεν βγήκαν, ειδικά η παρουσία του Μήτρογλου, καθώς ο Έλληνας επιθετικός έμοιαζε ξένο σώμα. Εν μέρει βέβαια δικαιολογημένα κατέληξε να είναι εκτός παιχνιδιού, αφού στο α’ ημίχρονο δεν μπορούσε να φτάσει καν η μπάλα σε εκείνον.
Και η επιλογή του Γκάνεα, που έγινε για να παίξει ο Άρης πιο επιθετικά από την πλευρά του, επίσης δεν λειτούργησε προς την σωστή κατεύθυνση. Το πρόβλημα στο α’ ημίχρονο βέβαια ήταν συνολικό. Παίκτες όπως ο Σάσα και ο Μαντσίνι δεν είχαν ενεργό ρόλο στο παιχνίδι, ενώ Μπερτόγλιο και Γκάμα «πουλούσαν» εύκολα την μπάλα στο πρέσινγκ του αντιπάλου.
Οι παρεμβάσεις που έγιναν όμως από τον πάγκο, από το 60’ και μετά, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο ώστε να αλλάξει το σκηνικό και να εμφανιστεί στο γήπεδο ο φετινός Αρης. Πιεστικός, με περισσότερη κατοχή μπάλας, κυριαρχικές τάσεις, ενέργεια και δημιουργία μεσοεπιθετικά. Η παρουσία του Σίλβα δε, ήταν… για φίλημα.
Ο Πορτογάλος έβαλε φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του με το πρώτο γκολ (έμπνευσης του Σάσα με την ασίστ που βγάζει) και τη δημιουργία στο δεύτερο, το οποίο ασφαλώς ο Μάνος δικαιούταν και με το παραπάνω. Διότι στα λεπτά που αγωνίστηκε έδωσε ένταση, πρόσφερε τρεξίματα στην πρώτη γραμμή πίεσης και ήταν πάλι μέσα στις φάσεις. Άσχετα αν νωρίτερα από το γκολ αστόχησε, σε μία φάση κομμένη και ραμμένη για τους επιθετικούς.
Υ.Γ.: Από τις πιο καθοριστικές στιγμές του αγώνα η επέμβαση του Δεληζήση, στο πρώτο δοκάρι, στο 48’! Από εκείνη τη χαμένη ευκαιρία του Αστέρα και μετά ουσιαστικά “ξύπνησε” ο Αρης και άλλαξε το σκηνικό. Ακόμη μία απόδειξη της ποδοσφαιρική του ευφυΐας και της σωστής αντίληψης στο αμυντικό κομμάτι.