Είναι η βιονική γυναίκα που κάνει πατίνια, snowboard και σηκώνει βάρη ενώ γεννήθηκε χωρίς το αριστερό της πόδι και χέρι. Η Ένια βαν Έκμοντ φοράει προσθετικά μέλη από τα δύο της χρόνια αλλά ποτέ δεν επέτρεψε στην αναπηρία της να βάλει φρένο στη ζωή της.
«Το ότι γεννήθηκα έτσι, μου έδωσε τόσες πολλές ευκαιρίες και με έκανε πιο αποφασιστική. Είναι λίγο σαν υπερδύναμη. Μου αρέσει να είμαι βιονική γυναίκα. Πιστεύω ότι έτσι πρέπει να είμαι. Θα ήμουν βαρετός αν ήμουν κανονικός, με δύο χέρια και δύο πόδια», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη της.
Γεννήθηκε χωρίς άκρα
Όταν γεννήθηκε, οι γονείς της, Μπίμπι και Άρθουρ, δεν είχαν ιδέα ότι το παιδί που περίμεναν, δεν θα είχε δύο από τα άκρα της. Οι γιατροί προσπάθησαν να εξηγήσουν τους λόγους που συνέβη αυτό και θεώρησαν ότι είτε κάποια επιπλοκή του ομφάλιου λώρου είτε ήταν δίδυμα και το ένα παιδάκι πέθανε στη μήτρα. Δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι 100%.
Το ζευγάρι δεν σκέφτηκε ποτέ να αφήσει το παιδί, να το δώσει σε κάποια άλλη οικογένεια ή σε ορφανοτροφείο. Ορκίστηκαν ότι θα τη μεγάλωναν και θα της παρείχαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Θα την έκαναν να νιώσει φυσιολογική και να μην συγκρίνει τον εαυτό της με τα παιδιά που είχαν τα άκρα τους και να νιώθει μειονεκτικά.
Η ίδια, η Ένυα, είναι ευγνώμων για τους ανθρώπους που τη μεγάλωσαν καθώς της έμαθαν να προστατεύει τον εαυτό της και να μην τα παρατά ποτέ. «Οι γονείς μου πάντα μου επέτρεπαν να καταλάβω τα πράγματα μόνος μου. Ακόμα κι αν μου πήρε μια ώρα για να κάνω κάτι που θα έπρεπε να είχε πάρει 10 λεπτά, ήξεραν ότι ήθελα να μπορώ να το κάνω μόνος μου. τους ευχαριστώ που με άφησαν».
Ο πρόωρος ακρωτηριασμός
Μόλις ήρθε στον κόσμο η Ένια, είχε λίγα δάχτυλα στο αριστερό της πόδι αλλά πριν από τα πρώτα της γενέθλια, έπρεπε να ακρωτηριαστούν. Ο λόγος; Την εμπόδιζαν να περπατήσει με τις πατερίτσες και θα καθυστερούσαν την ανάπτυξη της. Ίσως και να μην περπατούσε ποτέ.
Η απόφαση ήταν δύσκολη. Η Μπίμπι και ο Άρθρουρ σκέφτηκαν πολύ και τελικά, έδωσαν τη συγκατάθεση τους. Η μικρή μπήκε στο χειρουργείο και όταν βγήκε από εκεί τα δάχτυλα δεν υπήρχαν.
Η Ένυα όταν έμαθε την ιστορία από την αρχή, ευχαρίστησε τους γονείς της που τους έδωσαν τη δυνατότητα να περπατήσει. «Τους είμαι τόσο ευγνώμων που συμφώνησαν με τους γιατρούς - ήταν μόνο μερικά δάχτυλα των ποδιών και έτσι κι αλλιώς δεν ήταν στο σωστό μέρος».
Ο αθλητισμός της έδωσε κίνητρο
Η Ένυα κατάλαβε από μικρή ηλικία ότι δεν έχει δυο άκρα. Δεν κλείστηκε στον εαυτό της, κατάφερε με τη βοήθεια των γονιών της να το αποδεχθεί και να συνεχίσει τη ζωή της με ό,τι είχε. Η μαμά της δούλευε στον παιδικό σταθμό και ουκ ολίγες φορές, έπαιρνε εκείνη και τις αδερφές της μαζί. Δίπλα υπήρχε γυμναστήριο και τα κορίτσια περνούσαν αρκετές ώερες σε αυτό.
Ασχολήθηκε με την κολύμβηση, το τζούντο, το χορό, την ιππασία και το ποδήλατο από νεαρή ηλικία. Ήθελε να δοκιμάσει τα πάντα και οι γονείς δεν ήταν αρνητικοί, απλά την πρόσεχαν λίγο παραπάνω.
Έκανε snowboard και στα 14 έγινε επαγγελματίας snowboarder στην ολλανδική παραολυμπιακή ομάδα. Αγωνίσθηκε εκεί για πέντε χρόνια και η παρουσία της στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στη Νότια Κορέα ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες που έχει βιώσει, παρόλο που δεν αγωνίσθηκε λόγω τραυματισμού, όπως παραδέχεται εκείνη.
«Είναι εκπληκτικό να περιτριγυρίζεσαι από τόσους πολλούς Παραολυμπιονίκες και να συνειδητοποιείς πόσο δυνατοί είμαστε όλοι. Η όλη εμπειρία ήταν απίστευτη - σίγουρα με βοήθησε να συνεχίσω να πιέζω τον εαυτό μου».
Πάθος για το γυμναστήριο
Η Ένυα λατρεύει να αθλείται. Πηγαίνει πέντε φορές την εβδομάδα στο γυμναστήριο και ασχολείται με την άρση βαρών. Μέσα από την άσκηση, νιώθει ότι όλα είναι πιθανά και αν προσπαθήσεις, μπορείς να τα καταφέρεις.
Έχει τρία προσαρμοσμένα προσθετικά πόδια ώστε να τη βοηθούν στην καθημερινότητα της. Ένα για τρέξιμο, ένα για περπάτημα και ένα για να φοράει τακούνια. Έμαθε να κάνει ποδήλατο, να σηκώνει βάρη, να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και ό,τι άλλο χρειαζόταν χωρίς χέρια αλλά αυτό άλλαξε όταν είδε κάποιον άλλον με… βιονικό χέρι.
«Ποτέ δεν με ενοχλούσε που δεν είχα το χέρι ή το πόδι μου γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αλλάξω. Ανησυχούσα περισσότερο για τα κόκκινα μαλλιά μου και πραγματικά πάλευα με αυτό, αλλά αγκάλιασα την προσθετική μου. Μόνο όταν είδα κάποιον άλλο με βιονικό χέρι και συνειδητοποίησα πόσο κουλ φαινόταν σε σύγκριση με το δικό μου, άρχισα να παλεύω. Δεν μπορούσα να μετατοπίσω την ιδέα στο μυαλό μου ότι «κανονικό» σήμαινε να έχω δύο χέρια – και είχα μόνο ένα».
Έτσι, πήρε την απόφαση να αποκτήσει και ένα βιονικό χέρι. Η χρήση του της έχει δώσει έναν άλλον αέρα, περισσότερη αυτοπεποίθηση. Νιώθει δυνατή και σίγουρη ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα.
Η Ένυα είχε την «ατυχία» να γεννηθεί χωρίς δύο άκρα αλλά αυτό δεν την εμπόδισε ποτέ να εξελίξει τον εαυτό της και διηγείται την ιστορία της ώστε να γίνει το παράδειγμα για εκείνους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και αφήνουν τη ζωή τους να κυλά χωρίς ουσία. Θεωρεί ότι όλα γίνονται, όλα αλλάζουν αρκεί να αγαπάς τον εαυτό σου και να προσπαθείς.