Ο τίτλος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ολίγον παραπλανητικός, αλλά από τη στιγμή που η δουλειά για τον Άρη έγινε με επιτυχία, τότε η εξήγηση είναι, προφανώς, ευκολότερη.
Η περιπέτεια με τίτλο «Αραράτ» και το... όρος, που χρειάστηκε να ανεβεί ο Άρης στα διπλά ματς με τους Αρμένιους, είχε αίσια έκβαση, κι ας έπαιξαν οι Θεσσαλονικείς χωρίς δεύτερο στόπερ.
Αγωνιστικά, τα ελαφρυντικά είναι αρκετά, αλλά ας μη γίνει κατάχρηση από τώρα. Ο Άρης εκτέλεσε την αποστολή του, γιατί έβγαλε τη μία φάση στην αντίπαλη εστία κι επειδή ο Κουέστα έβγαλε την πρώτη χρονικά φάση στο τετ-α-τετ του Γιένε.
Δύο φάσεις (εξ' ου και ο... παραπλανητικός τίτλος), δηλαδή, για μία πρόκριση, η οποία πήγε στα χέρια του Θεού του Πολέμου.
Ο λόγος, που επιλέχθηκε η μία (φάση) είναι απλός.
Κατά κάποιο τρόπο, είχα ως δεδομένο ότι οι «κιτρινόμαυροι» θα έβρισκαν τρόπο να σκοράρουν, ακόμη κι αν χρειαζόταν να ιδρώσουν μέχρι και τις κάλτσες τους, όπως κι έγινε.
Εκείνο που με προβλημάτιζε περισσότερο, ήταν η αμυντική συμπεριφορά της 4άδας, διότι η απουσία του Μπράμπετς ούτε εύκολα καλύπτεται, ούτε είναι κάτι απλό για τον προπονητή να δώσε λύσεις.
Το κεράκι, όμως, άναψε στο ύψος του Κουέστα, γιατί ο Ισπανός έσωσε τις... ψυχές 20.000 κόσμου στο Χαριλάου, οι οποίοι απέφυγαν την Κόλαση.
Από τη στιγμή που η Αραράτ έχασε το άχαστο, γιατί ο Άρης έχει τερματοφυλακάρα, τότε μπροστά ήταν θέμα χρόνου να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του Ερμακόφ.
Χρειάστηκε, ωστόσο, αρκετός χρόνος, για να ξεσαλώσει το «Κλ. Βικελίδης», αλλά, από τη στιγμή που η μπάλα μπήκε μέσα, τότε τα πράγματα πήραν τη σωστή τροπή και το δίκαιο έγινε πράξη, βάσει της εικόνας του δεύτερου και μόνο 45λεπτου.
Γιατί στο πρώτο, Άρης δεν υπήρχε...
Αντιθέτως, έχει μπροστά του δύο «προκλητικά» 90λεπτα, για να υπάρξει σε μεγαλύτερη διάρκεια κόντρα στην Ντιναμό Κιέβου, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Αραράτ, όπως κι αν το πάρει κανείς.