Ενα πλασέ κι ένα... πλασεδάκι, αμφότερα εκτελεσμένα με το αριστερό, και η ανατροπή ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε εντός τριών λεπτών.
Πριν ο Αρης διαβεί τη Λεωφόρο Aλεξάνδρας, κοίταξε... αριστερά να δει, αν έρχεται ο Παναθηναϊκός και αφού είδε ότι καθυστερεί, πήρε σειρά προτεραιότητας για την έξοδο στην Ευρώπη.
Αν ο Παναθηναϊκός κέρδιζε το μεσημέρι της Κυριακής, δεν εξασφάλιζε τίποτα, απλώς αναπτέρωνε τις ελπίδες του για επιστροφή στον ευρωπαϊκό χάρτη. Σε αντίθεση με το “τριφύλλι”, ο Αρης πήρε ένα από τα δύο (ή τρία) τρίποντα, που χρειάζεται, για να τσεκάρει τη συμμετοχή του στο νεότευκτο Conference League.
Γιατί, το παιχνίδι στο “Απ. Νικολαϊδης” απαιτούσε guts, που λένε και οι πρώτοι διδάξαντες οι Αγγλοι, πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που οι Θεσσαλονικείς πλήρωσαν τη μία και μοναδική στιγμή αδράνειας, βλέποντας τον Σανκαρέ να νικά τον Κουέστα στη φάση του 1-0.
Μέχρι τότε, δεν είναι ότι οι “κιτρινόμαυροι” δεν παρουσίασαν ικανοποιητικό πρόσωπο. Εάν θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, πρέπει να ομολογήσουμε ότι ακολούθησαν τον γρήγορο ρυθμό των “πρασίνων”, πίεσαν αρκετά, είχαν επιστροφές στην άμυνα, έβαλαν τα πόδια τους στη φωτιά, αλλά δεν έπαιξαν με συγκεκριμένο επιθετικό προσανατολισμό. Μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν μείον, αλλά -τουλάχιστον- εμφανίστηκαν στο γήπεδο και δεν θύμισαν πολλά “χαμένα” πρώτα ημίχρονα, που ήταν σαν να μην... κατέβαιναν στον αγωνιστικό χώρο.
Και πάλι, όμως, αναγκάστηκαν να βλέπουν την πλάτη του Παναθηναϊκού, κάνοντάς τον να νιώσει λίγο... αφεντικό. Λίγο, όμως.
Στο δεύτερο ημίχρονο, το σκηνικό άλλαξε άρδην. Ο Ακης Μάντζιος δεν βιάστηκε να κάνει κινήσεις από τον πάγκο, διατηρώντας -σωστά- την αρχική ενδεκάδα, την οποία -αυτή τη φορά- επέλεξε με τα αντικειμενικά κριτήρια και δεν άργησε να δικαιωθεί.
Απλώς, οι φιλοξενούμενοι βρήκαν απρόσμενο σύμμαχο στην προσπάθεια για ανατροπή κι εκείνος ήταν ο -κορυφαίος του γηπέδου μέχρι εκείνο το σημείο- Μαουρίσιο.
Εντεκα λεπτά μετά την αποβολή του, από το αριστερό του Μάνου προήλθε το 1-1 και από το αντίστοιχο του Γκαρσία το 1-2.
Λίγο η τύχη (στην κάθετη του Μπερτόγλιο, η οποία έφτασε κατά λάθος στον Μάνο), λίγο το πείσμα του Μαντσίνι, μέχρι η μπάλα να έρθει στα πόδια του Σάσα, και ο Αρης έπαιζε σαν Αρης, βασισμένος στο πλάνο, που μας έχει πείσει πλέον, ότι μπορεί να εξυπηρετήσει.
Οι μικρές λεπτομέρειες αποδείχθηκαν καταλυτικές, ώστε από το 65' και μετά, να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του και να παίζει ως...Θεός.
Και η εικόνα αυτή άρεσε πολύ. Γιατί, οι παίκτες του Μάντζιου δεν φοβήθηκαν, έβλεπαν ότι είναι ανώτεροι, κυνήγησαν το παιχνίδι και επέβαλαν τη ροή που εκείνοι ήθελαν, κάτι που δεν έπραξαν στο πρώτο 45λεπτο.
Και από τη στιγμή, που ο Αρης έκανε το παιχνίδι του δεν είχε να σκεφτεί κάτι περισσότερο.
Επαιξε για δύο αποτελέσματα, πήρε το maximum και, πλέον, έχει το δικαίωμα να σκέφτεται την κατάκτηση της δεύτερης θέσης. Εχοντας εξασφαλίσει κατά 80% την Ευρώπη, με πιθανή νίκη επί του ΠΑΟΚ την Τετάρτη, θα δικαιούται να μιλά για το υψηλότερο δυνατό πλασάρισμα.