Η είδηση ότι ο «Εθνικάρας», Γιάννης Ματζουράνης, έφυγε από τη ζωή προκάλεσε θλίψη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν ένας από τους τελευταίους αγνούς οπαδούς, με την αγάπη του για το ποδόσφαιρο και για τον Εθνικό Πειραιώς να ξεπερνάει κάθε αντιπαλότητα και να γίνεται σύνθημα στα χείλη των αντιπάλων οπαδών.
Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος
Το 1944, σε ηλικία 10 ετών ο πατέρας του, οποίος ήταν γιατρός, τον έφερε στον Πειραιά από τον Άγιο Ανδρέα της Κυνουρίας (ένα χωριό στην Αρκαδία), ώστε να του γίνει η ένεση για τη λύσσα, διότι ένας σκύλος τον είχε δαγκώσει. Το δάγκωμα ήταν η αφορμή ώστε να δημιουργηθεί ένας έρωτας, οποίος θα συνεχιζόταν για 77 συναπτά έτη. Οι θείοι του Γιώργος και Χρήστος Δασκαλάκης ήταν εκείνοι που του μεταλαμπαδεύσανε την αγάπη τους για τον Εθνικό. Ο πρώτος αγώνας που παρακολούθησε ήταν με τον Εθνικό Αστέρα το 1944.
Κάθε Κυριακή πήγαινε στην εκκλησία και μόλις τελείωνε η λειτουργία ξεκινούσε για το παλιό ποδηλατοδρόμιο ( το νυν γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» ) για να παρακολουθήσει τους αγώνες.
Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι μέχρι το 2018 είχε χάσει μόνο 13 αναμετρήσεις του Εθνικού. Μάλιστα, έχει πει χαρακτηριστικά στο "Vice": «Το 1973 παντρεύτηκα και την άλλη μέρα έπαιζε ο Eθνικός. Σηκώνομαι, που λες και φεύγω από την κυρία Μαντζουράνη, για να πάω στο γήπεδο. Έκαναν συμβούλια, έκαναν το ένα, το άλλο - τα πάντα, για να μην πηγαίνω, αλλά δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν. Τότε η γυναίκα μου είπε: "αφήστε τον ελεύθερο".
Όταν γύριζα σπίτι, βέβαια, όλα ξινά μου έβγαιναν. Τις φορές που πήγαινα γήπεδο και έχανε ο Εθνικός και ήμουν μέσα στα κλάματα και χτυπιόμουν, έλεγα ότι θα πάω την επόμενη φορά, επειδή πρέπει να κερδίσουμε. Εκείνη μου έλεγε, «Ώρα καλή στην πρύμνη σου κι αέρα στα πανιά σου», με μούτρα και της έλεγα να μην κάνει μούτρα, επειδή δεν θα κερδίσει ο Εθνικός.
Ήταν Παναθηναϊκός εκείνη, βλέπεις. Δεν γινόταν να την αλλάξω. Ακόμη Παναθηναϊκός είναι, επειδή ήταν όλη της η οικογένεια, αλλά τα δύο παιδιά μας είναι Εθνικοί. Η κόρη μου, ειδικά, είναι βαμμένη. Της έλεγα, «Πού πάμε;» - «Πάμε στην αρρώστια, μπαμπά», μου απαντούσε».
Η πρώτη φορά που ακούστηκε το «Εθνικάρα» από τα χείλη του ήταν το 1974 στον πρώτο εκτός έδρας αγώνα που ακολούθησε την ομάδα της καρδιάς του.
«Πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας που πήγα ήταν το ’74, στα Τρίκαλα. Ξεκινήσαμε από το Παλαιό Φάληρο με ένα πούλμαν και ο οδηγός νόμιζε ότι είμαι κάνας πρόεδρος. Έλαμπα, φορούσα τα καλά μου, οι άλλοι ήταν με τα τζιν.
Η φωνή μου πρώτη φορά ακούστηκε να φωνάζει «Εθνικάρα» στα Τρίκαλα. Βάλαμε τρία γκολ. Από τότε, το φωνάζω σε κάθε αγώνα μέχρι σήμερα. Σε όλα τα σπορ. Όλα του Εθνικού είναι τα αγαπημένα μου. Δεν ξεχωρίζω κάποιο», τόνισε ο Γιάννης Ματζουράνης.
Η αγνή του αγάπη αντικατοπτρίζεται στα δύσκολα χρόνια της ομάδας, όταν πέρασε από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες εκείνος ήταν εκεί και η ιαχή «Πάμε Εθνικάρααααα» ηχούσε στα γήπεδα όλη της Ελλάδας.
Ο αγώνας στην «Τούμπα» η «Βαρβάρα» και οι 300 του Λεωνίδα
Τη σεζόν 1972-73 η ομάδα του Πειραιά ξεκινούσε να διανύει τα καλύτερα χρόνια της ιστορίας της, το παρατσούκλι που ακολουθεί μέχρι και σήμερα τον Εθνικό είναι «Φονέας Γιγάντων», καθώς κατάφερνε να νικάει τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τη χρονιά εκείνη στην ομάδα αγωνιζόταν ο Μιχάλης Κρητικόπουλος, ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα του Εθνικού, γνωστός και ως «Βαρβάρα».
Ο Γιάννης Ματζουράνης έχει δώσει την δική του εκδοχή, για το παρατσούκλι του Μ.Κρητικόπουλου, στην εφημερίδα «Φως των Σπορ».
«Ήταν το 1972. Ο Εθνικός έπαιζε στην Τούμπα, στην οποία είχαμε ανέβει και οι περίφημοι 300 του Λεωνίδα, με τσάρτερ που είχε πληρώσει ο αξέχαστος Δημήτρης Καρέλλας. Ο αγώνας έγινε μέσα σε πολύ φανατισμένο κλίμα. Σε κάποια αντεπίθεση του Εθνικού στο δεύτερο ημίχρονο, ο Κρητικόπουλος σφηνώθηκε στην άμυνα και με κεραυνοβόλο κεφαλιά, που ήταν η σπεσιαλιτέ του, πέτυχε το γκολ φωνάζοντας: Εγώ είμαι ο βάρβαρος!»
Οι «300 του Λεωνίδα» ήταν φίλοι της ομάδας που την ακολουθούσαν σε κάθε εκτός έδρα αναμέτρηση, με τον «Εθνικάρα» να δίνει πάντα τον παλμό στην κερκίδα και με τη φωνή του καλύπτει εκατοντάδες άλλες με το περίφημο «Πάμε Εθνικάρααααα».
«A, ρε Εθνικάρα»
Το πάθος του και η ανιδιοτελή αγάπη του για τον Εθνικό αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον Νίκο Καρβέλα το 1988 να γράψει ένα τραγούδι προς τιμήν του, με τίτλο «Α, ρε Εθνικάρα». Ο τραγουδιστής και στιχουργός λέει χαρακτηριστικά στην αρχή του βίντεο: «Το τραγούδι είναι γραμμένο για όλους αυτούς τους αγιωτικούς ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο εκτόνωσης. Συγκεκριμένα το εμπνεύστηκα από τον Γιάννη Ματζουράνη, έναν γραφικό τύπο, οποίος εκτονώνεται φωνάζοντας στα γήπεδα την κραυγή "Α, ρε Εθνικάρα"»
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε φτωχότερο
Η 12η Σεπτεμβρίου 2021 είναι η μέρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε την αγνότητά του, έχασε έναν άνθρωπο που δίδαξε πως ο αθλητισμός δεν χωρίζει τους ανθρώπους, τους ενώνει. Τέλος, τα λόγια που κάθε οπαδός πρέπει να θυμάται και να υμνεί για αυτά τον Γιάννη Ματζουράνη, τον «Εθνικάρα».
«Θέλω οι οπαδοί να είναι δίπλα στις ομάδες τους, χωρίς βία. Κατάφερα στη ζωή μου, με λίγα γράμματα να με αγαπάει ο κόσμος. Έφαγα ξύλο, δεν με ήξεραν, τους συγχωρώ όλους...»