Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε, στην κυριολεξία, το φάντασμα του ΠΑΟΚ. Οι παίκτες του, μια ταχύτητα κάτω από τους αντιπάλους τους, έχασαν πολλές μονομαχίες, “πούλησαν” πολλές φορές την μπάλα, δέχτηκαν πολλές επικίνδυνες επιθέσεις, ενώ αυτοί δεν έκαναν ούτε μία αξιόλογη, μολονότι βγήκαν σε αντεπιθέσεις με ελεύθερους χώρους. Γενικά, πήραν ένα πολύ καλό μάθημα από τους παίκτες της Κλαμπ Μπριζ για το πώς διασπάται μια οργανωμένη, “κλειστή” άμυνα, καθότι οι περισσότερες επιθέσεις έγινε απέναντι στην πολυπρόσωπη μεν, πλην πολύ αργή, αμυντική λειτουργία του ΠΑΟΚ: Με δεξιοτεχνία και ταχύτητα, με γρήγορους και ακριβείς συνδυασμούς και από τα πλάγια και από τον άξονα. Με ταχύτητα και δεξιοτεχνία έσπαζαν το πρέσινγκ των παικτών του ΠΑΟΚ, με ταχύτητα και δεξιοτεχνία έστηναν “τριγωνάκια” για να αποσυναρομολογήσουν την άμυνα του ΠΑΟΚ, με ταχύτητα και δεξιοτεχνία σκόραραν μία φορά, απείλησαν πολλές περισσότερες και έχασαν ακόμη τρεις κλασικές ευκαιρίες.
Ο ΠΑΟΚ σ' αυτό το διάστημα είχε απελπιστικά κακούς τον Μεϊτέ και τον Οζντόεφ, πράγμα που στοίχισε και αμυντικά και επιθετικά. Ακόμη, ο Ζίβκοβιτς δεν απαλλάχθηκε ποτέ από τα μαρκαρίσματα, ο Κωνσταντέλιας έφυγε αρκετές φορές μπροστά αλλά σε όλες καθυστέρησε στην τελική απόφασή του κι έτσι έμεναν μόνοι τους να παλεύουν χωρίς αποτέλεσμα ο Τάισον με τον Μπάμπα από αριστερά, ο Βιειρίνια από δεξιά και ο Σαμάτα μπροστά. Ολο κι όλο, είδαμε δύο μακρινά άστοχα σουτ από τον Μεϊτέ και τον Τάισον και ένα από τον Σαμάτα που κοντραρίστηκε από αντίπαλο.
Χάρη στο “ανέβασμα” του Μεϊτέ, τις εφόδους του Τάισον από τον άξονα και κάποιες κινήσεις του Ντεσπόντοφ, ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να πιέσει στο δεύτερο ημίχρονο για να φτάσει στην ισοφάριση, ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να γίνει απειλητικός εξ' αιτίας πάντα της προχειρότητας στην τελική πάσα, τη σέντρα και το σουτ. Η Κλαμπ Μπριζ παρέμεινε μέχρι τη λήξη κυρίαρχος του παιχνιδιού, έχασε ακόμη τρεις κλασικές ευκαιρίες και ευτυχώς ο Κοτάρσκι απέκρουσε το (τραβηγμένο από τα μαλλιά) πέναλτι που εκτέλεσε ο Τιάγκο. Για τον χθεσινό αγνώριστο ΠΑΟΚ η ήττα μόνο με 1-0 αποτελεί επιτυχία και, βέβαια, είναι ένα σκορ που κάλλιστα μπορεί να ανατραπεί στην Τούμπα, αρκεί την άλλη Πέμπτη να εμφανιστεί ο κανονικός ΠΑΟΚ, όπως συνέβη με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ.
Κέρδος, πάντως από το χθεσινό ματς είναι η απουσία από τη ρεβάνς τριών κομβικών παικτών της Κλαμπ Μπριζ που είδαν κίτρινη κάρτα. Του πρώτου σκόρερ της, Τιάγκο, του Ντεκάιπερ που είναι ο πρώτος παίκτης της σε ασίτ και του Μέχελεν που είναι ο βασικός στόπερ της.
ΥΓ. Το συναρπαστικό διήμερο στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν πολύ διδακτικό. Τα πολλά γκολ, το σασπένς, οι ανατροπές, το θέαμα, οφείλονταν όλα, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, στα τεράστια λάθη ακριβοπληρωμένων άσων των κατά τεκμήριο κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη. Γκάφες από τερματοφύλακες, αυτοκτονικά “πουλήματα” της μπάλας από αμυντικούς και μέσους, βλακώδεις επιλογές από επιθετικούς και υπέρμετρος εγωϊσμός σε βάρος του ομαδικού πνεύματος, εμένα με οδήγησαν σε μια πάρα πολύ απλή σκέψη: Μήπως είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τους παίκτες των ελληνικών ομάδων; Από τη στιγμή που αγώνες στο κορυφαίο επίπεδο κρίνονται από τις ανοησίες των πιο ποιοτικών ποδοσφαιριστών, από πού κι ως πού έχουμε την απαίτηση να μην κάνουν λάθη οι παίκτες των δικών μας ομάδων; Ναι, πονάς όταν χάνεις εξ' αιτίας μιας βλακείας κάποιου παίκτη σου, ναι, εξοργίζεσαι και του... τραβάς ένα Χ στη συνείδησή σου, αλλά να που βλακείες κάνουν συνεχώς οι πολύ πιο ποιοτικοί και πολύ πιο φημισμένοι από αυτόν. Συνεπώς, καλό θα μας κάνει να χαμηλώσουμε τον πήχη των απαιτήσεών μας και κάθε παίκτη της δικής μας ομάδας να τον κρίνουμε με ρεαλιστικά (και όχι... ιδεατά) δεδομένα.