Μπροστά του ο Ρουμάνος κόουτς έχει αυτή τη στιγμή το παιχνίδι της Κυριακής απέναντι στον αδιάφορο ΝΠΣ Βόλου, το οποίο όμως προβάλλει και σαν ευκαιρία, αλλά και σαν… παγίδα. Ευκαιρία λόγω της διαφοράς δυναμικότητας για ένα rotation που θα ξεκουράσει και θα προφυλάξει, αλλά και που ενδέχεται να παγιδέψει. Αυτός ξέρει, αυτός αποφασίζει και για την Κυριακή, όπως και για την σύγκρουση με τον δαφνοστεφανομένο. Χωρίς όμως αυτό να του παρέχει και την ευχέρεια της όποιας κίνησης και απόφασης, να μην υπολογίζει τον τελικό που τον περιμένει στις 24 του μήνα. Οι ιδιαίτερες περιπτώσεις αφορούν τον Ίνγκασον, τον Αουγκούστο και τον Τάισον, με δεδομένη εδώ και καιρό την απουσία του επίσης πολύτιμου Νάρεϊ.
Επιστρέφοντας στο προχθεσινό παιχνίδι, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι στη διάρκεια του ο Ραζβάν, ίσως για πρώτη φορά να διαπίστωσε ότι κάποιοι από τους παίκτες που χρησιμοποίησε σαν βασικούς κατά το παρελθόν και οι οποίοι δεν τον είχαν δικαιώσει, πως μπορούν να βοηθήσουν. Ότι, δηλαδή το «έχουν» και από αυτούς εξαρτάται να αρπάξουν και τις νέες ευκαιρίες που θα τους δοθούν. Παρεμπιπτόντως τα πλέι οφ προσέδωσαν άγρια ομορφιά με την εξέλιξη της μάχης για τον τίτλο.
Οι δύο τελευταίες αγωνιστικές και ιδιαίτερα της Κυριακής, αναμένεται να καθηλώσουν στην κυριολεξία τους πανέλληνες, οι οποίοι θα στηθούν στους τηλεοπτικούς δέκτες τους, για να τις απολαύσουν. Όσο για τον τελικό, το αδιέξοδο συνεχίζεται, με την μια πόλη μετά την άλλη να τον «αποφεύγουν» και την ΕΠΟ να συζητάει στα κρυφά για το ενδεχόμενο της διπλής αναμέτρησης. Την οποία όμως, όπως διαθρυλείται δεν την εγκρίνουν οι διοικήσεις των δύο… δικεφάλων. Τα χρονικά περιθώρια ωστόσο στενεύουν, με τον Μπέο να περιμένει την δική του δεύτερη ευκαιρία. Και που είσαι ακόμη…
ΥΓ1: Αφιερωμένο εξαιρετικά σε συγκεκριμένους καλαμοκαβαλάρηδες (έτσι… αόριστα) της ενημέρωσης: «Μερικοί φαίνονται να έχουν περάσει από την διαδικασία της αυτανάφλεξης. Δηλαδή έχουν πείσει δια της εμμονικής επανάληψης, ότι ο εαυτός τους είναι κάτι το ξεχωριστό. Το έχουν πιστέψει πείθοντας εαυτούς αυτό – γλειφόμενοι ότι είναι μεγάλοι άντρες, με το στίγμα του προορισμού και του πεπρωμένου ότι είναι οι ΕΚΛΕΚΤΟΙ, που θα κάνουν μεγάλα πράγματα.
Φτιάξανε οι ίδιοι μια πλαστή αυτό-εικόνα και στη συνέχεια δια της αυτό-προπαγάνδας την πίστεψαν βαθιά. Την πιστεύουν. Αυτό το «σύνδρομο μεγαλείου» ξεκινάει συνήθως από κόμπλεξ κατωτερότητας, που θέλει να αναστραφεί και να γίνει σύμπλεγμα ανωτερότητας. Το αίσθημα ότι πάντα θα υπολείπονται, τους τρελαίνει. Οπότε εφευρίσκουν ένα φασματικό υπερ-εαυτό ως αντίβαρο και επιπλέον κατασκευάζουν και μια θεωρία υπεροχής με επιλεκτικές ψευδο-αναβιώσεις, που τροφοδοτούνται αναδρομικά».
ΥΓ2: Τρικυμία μεγάλη στο λιμάνι ενόψει του αγώνα που υπάρχει πιθανότητα να κρίνει και τον πρωταθλητή. Σφοδροί άνεμοι πνέουν από αντίθετες κατευθύνσεις. Από την μια μεριά εκείνοι της ανίερης συμμαχίας και από την άλλοι οι αντίστοιχοι μιας διέγερσης του οπαδικού ψυχισμού των «επιστημόνων» που δεν θα ήθελαν αν ζήσουν τα πανηγύρια των βάζελων, θανάσιμων εχθρών για πολλές δεκαετίες. Βέβαια το κλειστό κολαστήριο βολεύει κάπως τα… πράγματα.
ΥΓ3: Σας είχαμε προϊδεάσει για ένα διαζύγιο μέσα στον Συνεταιρισμό που κανείς προφανώς δεν το περίμενε. Ο «μεγάλος» είναι ανένδοτος και δεν θέλει να δει με τίποτα τον «μικρό». Ο τελευταίος βέβαια αναζητά απεγνωσμένα και καινούργια… αγκαλιά.
ΥΓ4: Οι ΠΑΟΚτσήδες έτριβαν τα μάτια τους με την αψεγάδιαστη στην κυριολεξία διαιτησία του Κρεγκ Πόουσον. Αναρωτιούνται και με το δίκιο τους, πως είναι δυνατόν αυτός ο εντυπωσιακός και δίκαιος διαιτητής, είχε καρατομήσει εν ψυχρώ στο παιχνίδι με τον Άγιαξ την ομάδα τους.