Οταν
δεν τελειώνεις τον
αντίπαλο στις
τόσες ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται
και δίνεις δικαιώματα, τότε είσαι άξιος
της μοίρας σου. Ο Αρης έβγαλε και πάλι
τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που τον
διακρίνουν καθώς δεν είναι η πρώτη φορά,
που ενώ κάνει εντυπωσιακό πρώτο ημίχρονο,
σε βαθμό εξαφάνισης του αντιπάλου,
αποκτά προβάδισμα, μπαίνει στο δεύτερο
ημίχρονο μία άλλη ομάδα στο γήπεδο. Και
τελικά καταφέρνει – γιατί περί
“κατορθώματος” πρόκειται – να χάσει.
Ακόμη κι αν ευσταθεί η άποψη του Τόλη Τερζή, μετά το παιχνίδι, ότι είναι “μαγική εικόνα”, ο Αρης με τον τρόπο που έχασε το ντέρμπι αδικεί τον εαυτό του και την προσπάθειά του. Το πρώτο μεγάλο λάθος του Αρη ήταν ότι δεν καθάρισε το παιχνίδι πριν από το ημίχρονο. Είχε τις ευκαιρίες να το κάνει -και τι ευκαιρίες; κλασσικότατες! – αλλά ήταν άστοχος και ταυτόχρονα άτυχος με τα δύο δοκάρια μέσα σε ένα λεπτό. Στο πρώτο ημίχρονο ο Αρης ήταν καταιγιστικός, έβγαλε ενέργεια, απέκτησε αυτοπεποίθηση μετά το γκολ που βρήκε με τον Πάλμα και εξαφάνισε τα ατού του ΠΑΟΚ από το γήπεδο, με τον “δικέφαλο” να βρίσκει μόλις μία τελική με προϋποθέσεις, μετά από στημένη μπάλα.
Στο δεύτερο μέρος του ντέρμπι ήταν λες και εξαφανίστηκε από το γήπεδο, παράδωσε τα ηνία στον αντίπαλο και έδειξε τρομερή αφέλεια στη διαχείριση του αγώνα. Δεν είχε ηρεμία στο παιχνίδι του, έκανε πολλά και εύκολα λάθη και έδωσε το δικαίωμα στον αντίπαλο να κρατήσει μπάλα και αισθάνεται ότι μπορεί να ξανά μπει στο παιχνίδι. Ο Αρης πλήρωσε μια λογική που είχε και σε προηγούμενα παιχνίδια στα οποία αποκτά προβάδισμα. Περισσότερο προσπάθησε να παίξει με τον χρόνο, παρά να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ, που ήταν με το μέρος του απέναντι σε έναν πολύ προβληματικό ΠΑΟΚ.
Το δεύτερο μεγάλο λάθος είναι η κακή αντίδραση της ομάδας στον τρόπο με τον οποίον έπαιξε ο αντίπαλος στο β’ ημίχρονο. Ο Τερζής και οι ποδοσφαιριστές του δεν βρήκαν τον τρόπο να κοντρολάρουν την ομάδα όταν ο ΠΑΟΚ έπαιξε… με το μυαλό τους και τα νεύρα. Έχασαν την αυτοσυγκέντρωσή τους και αποπροσανατολίστηκαν από το παιχνίδι. Χαρακτηριστικά παραδείγματα παίκτες – κλειδιά που ξαφνικά εξαφανίστηκαν από το γήπεδο, όπως ο Οντουμπάτζο και ο Νταρίντα.
Πάμε και στο κομμάτι της διαιτησίας. Προσωπικά εκτιμώ πως δεν υπάρχει επαφή για πέναλτι. Ο Μπράμπετς εκτιμά λάθος τη φάση αλλά δεν ανατρέπει τον Σβαμπ, ο οποίος πηγαίνει πάνω στο απλωμένο πόδι του Τσέχου.
Μία φάση η οποία ξεκίνησε από πλάγιο στο οποίο ΕΠΡΕΠΕ να δοθεί αλλαγή! Αλλά εκεί ο Αλβανός στο VAR μάλλον κοιτούσε… αλλού και όχι στην οθόνη του, όπως έκανε στη φάση του πέναλτι και σε αυτή του δεύτερου γκολ το οποίο αρχικά ακυρώθηκε ως οφσάιντ. Δεν είμαι βέβαιος για παράδειγμα ότι ο Λουτσέσκου σε αντίστοιχη φάση για την ομάδα του θα σχολίαζε τόσο κολακευτικά τη διαιτησία όσο προχθές. Νομίζω θα… έσκιζε και το σκουφάκι του από τις διαμαρτυρίες. Είτε για το πλάγιο (στο οποίο υπάρχει ξεκάθαρη παράβαση), είτε για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει επαφή.