Από τον τελικό της ντροπής, εκεί όπου ανεξέλεγκτα άνδρες των ΜΑΤ χτυπούσαν φιλάθλους του ΠΑΟΚ, έριχναν χημικά, δακρυγόνα, κινδύνευσαν να χαθούν ανθρώπινες ζωές, αποδεικνύεται ότι εκτός από το γεγονός ότι δεν υπάρχει σχεδιασμός, κάποιοι λειτούργησαν με μένος εναντίον τη συντριπτικής πλειοψηφίας των φίλων του ΠΑΟΚ.
Η πιο τρανή απόδειξη, είναι η καταγγελία
του κυρίου Λάζαρου, φίλου του Δικεφάλου
που πήγε στο Ολυμπιακό στάδιο με τον
γιό του. Μίλησε στο Metropolis 95,5 και
στην εκπομπή “Στη Σέντρα”. Είδε τον
γιό του να καίγεται και παράλληλα άνδρες
των ΜΑΤ να τον ξυλοκοπούν, ενώ προσπαθούσε
να βοηθήσει τον γιό του. Απίστευτες
καταστάσεις. Και όλα αυτά, χωρίς να
ακούσουμε καμία ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ υπευθύνου.
Στην
καταγγελία του στο Metropolis 95,5 o Λάζαρος,
φίλος του ΠΑΟΚ από την Έδεσσα υποστήριξε:
“Αφού ζω πάλι καλά. Μπράβο στην ΕΠΟ που έβγαλε την ανακοίνωση και το λέω ειρωνικά. Δόξα τω Θεό το παιδάκι μου είναι καλά, δόξα το Θεό, το παιδάκι μου, 13 ετών κινδύνευσε. Είμασταν οι δυό μας. Πριν τελειώσει το ημίχρονο, καθόμουν στην θύρα 17 με άλλους φιλάθλους του ΠΑΟΚ κάθε ηλικίας. Μου είπε το παιδί μου, μπαμπά καίγεται ο λαιμός μου. Του είπα πάμε έξω να καθαρίσει λίγο η ατμόσφαιρα. Από έξω προς τα μέσα, όμως, δυστυχώς υπήρχαν αστυνομικοί που έριχναν χημικά. Δεν είχε κανέναν άλλο έξω από το γήπεδο. Ήταν μόνο η αστυνομία και εμείς οι δύο, έριχναν χημικά. Έσκασε στην πλάτη του, ένα δακρυγόνο, καιγόταν η πλάτη του, έτρεχε αίμα. Καιγόταν η πλάτη του. Λέμε τον αστυνομικό άφησε μας.
Μας έκαναν τουλούμι στο ξύλο παρότι του ζητήσαμε να βγούμε. Αφήστε με να πάρω το παιδί. Ήμασταν 4-5 άτομα. Έρχεται με χτυπάει με κάνει τουλούμι στο ξύλο. Πάει προς το παιδί μου.
ΜΑΤατζής από πίσω με χτύπησε στο κεφάλι, χωρίς λόγο και αιτία. Ο μικρός μου έλεγε, μην χτυπάτε τον μπαμπά μου. Εκεί κάπου ξύπνησα, συνήλθα και έλεγα, τι κάνετε, είστε σοβαροί; Σε δέκα δευτερόλεπτα ήρθε άλλη διμοιρία και έδιωξε αυτούς τους αστυνομικούς που μας χτυπούσαν.
Πήρα το παιδί μου, το πήγα στις πρώτες βοήθειες στον ερυθρό σταυρό. Τι να σας πω. Μέρα παρά μέρα πηγαίνουμε στο νοσοκομείο. Εν ολίγοις ζούμε, δόξα τω Θεώ.
Είμαι εγώ, το παιδί μου και 20 αστυνομικοί να με χτυπάνε στο κεφάλι. Αν δείτε τα οπίσθια μου, την πλάτη μου, θα καταλάβετε τι γκλοπιές δέχθηκα. Φανταστείτε τι εικόνα έχει αυτό το παιδί να βλέπει τον μπαμπά του να είναι πεσμένος και να τον χτυπάνε, την ίδια στιγμή που καιγόταν η πλάτη του. Τρεις ημέρες έχει που τελείωσε ο αγώνας και με νοιάζει το παιδί. Μπαμπά είμαι καλά μου λέει πλέον.
Τους φώναζα αφήστε με να πάρω το παιδί μου. Ποιος είναι ο λόγος; Το παιδί δεν θέλει να ακούσει για γήπεδα ξανά. Το παιδί μου, λέει, θέλω να πάω στο λεωφορείο. Γιόρταζε ο Κωνσταντίνος και θέλω να δω το ΟΑΚΑ, να δω την εκδρομή. Τι έγκλημα έκανα εγώ σαν πατέρας; Να του κάνω δώρο την παρουσία του στον τελικό στην ονομαστική του εορτή.
Η ΕΠΟ είπε ότι ήταν γιορτή. Εάν αυτό το λένε γιορτή τότε λυπάμαι, όταν το δικό μου παιδί, έχει μία τρύπα στην πλάτη. Στο δεύτερο ημίχρονο, ήμασταν στο λεωφορείο. Προσπαθούσε ο οδηγός του λεωφορείου να του κάνει χαβαλέ, για να ξεχάσει.
Όχι δεν πρόκειται να πάω ξανά σε γήπεδο. Φανταστείτε τι θα γινόταν εάν αυτό που του έριξαν οι αστυνομικοί χτυπούσε στα μάτια του παιδιού μου. Τι θα γινόταν; Τι θα λέγαμε σήμερα; Όλοι θα έλεγαν κρίμα στην οικογένεια. Αυτό θα γινόταν. Έτσι δεν είναι; Γιατί σήμερα στο Τέξας κάποιοι γονείς κλαίνε.
Δηλαδή θα γυρνούσα στην Έδεσσα με κάσα, με φέρετρο; Είπα από την πρώτη στιγμή δόξα τω θεό. Ο αστυνομικός όταν βλέπει ένα παιδί να τρέχει, δεν έπρεπε να του πει, που πας; Δεν έπρεπε να το προστατεύσει; Αφού ήμασταν μόνοι μας, δεν υπήρχαν άλλοι”.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook