Τους φταίει ο Ιβάν, που ποτέ δεν βγάζουν από το βρωμερό μυαλό τους, τους ενοχλεί ο Λουτσέσκου, που θυμούνται συχνά να του επιτεθούν, τους απασχολούν τα κερδισμένα πέναλτι του ΠΑΟΚ, κάνουν ό,τι μπορούν για να λασπώσουν κάθε τι ασπρόμαυρο.
Τα
τελευταία χρόνια ασπρόμαυρο είναι το
αντίπαλο δέος, το ασπρόμαυρο είναι ο
αποδέκτης του μίσους τους. Το έχασαν
προ πολλού αυτό το προνόμιο το πράσινο
και το κιτιρινόμαυρο. Μ' αυτά απαξιώνουν
να ασχοληθούν. Δεν είναι επικίνδυνα. Ο
κίνδυνος είναι ασπρόμαυρος. Και λέγεται
ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, δέχτηκε, δέχεται
και θα εξακολουθεί να δέχεται την
ερυθρόλευκη λύσσα.
Κατά βάθος, φυσικά, ξέρουν πολύ καλά ότι όλο το άγχος, όλη η αγωνία τους και όλη η ντροπή που νιώθουν οφείλονται στα χάλια της δικής τους ομάδας. Ο διασυρμός του Ολυμπιακού από τη Λουντογκόρετς, η ξεφτίλα με την Αντβέρπ, το ξεβράκωμα από τη μισή Αταλάντα, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη θριαμβευτική ευρωπαϊκή πορεία του ΠΑΟΚ και τους αναγκάζουν να αισθάνονται ταπεινωμένοι. Γι΄αυτούς μόνο μία ομάδα υπάρχει. Μόνο μια ομάδα πρέπει να χαίρεται επιτυχίες και να προοδεύει. “Ο Ολυμπιακός να νικάει και όλοι οι άλλοι να πάνε να... “, όπως έλεγαν και οι ελεεινοί υπηρέτες των νταβατζήδων του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Από την άλλη, τρέμουν μήπως αυτός ο ΠΑΟΚ καταφέρει να τους πάρει τελικά το Πρωτάθλημα, μολονότι ο ίδιος, με τις δικές του αδυναμίες, βάλθηκε και φέτος να τους το χαρίσει από πολύ νωρίς. Η διαφορά των 10 βαθμών, οκτώ αγωνιστικές πριν από το φινάλε, δεν τους αρκούν για να αισθάνονται σίγουροι για τον τίτλο. Και πώς να αισθάνονται όταν ο Ολυμπιακός τους σέρνεται στα Γιάννινα και μόλις και μετά βίας κατορθώνει να πάρει ισοπαλία; Πώς να αισθάνονται όταν ξέρουν ότι ένας σοβαρός ΠΑΟΚ μπορεί να τον νικήσει δύο φορές;
Η
αντίδραση απέναντι στον πανικό τους
ήταν προβλέψιμη. Λάσπη στον ΠΑΟΚ μη
τυχόν καμφθεί το ηθικό παικτών και
προπονητή, παράπονα για τη διαιτησία
μην τυχόν και επηρεαστούν οι διαιτητές,
κάτι άλλωστε που το πετύχαιναν με άφθαστη
ευκολία για καμιά πενηνταριά χρόνια.
Είχαν το θράσος να ξεσηκώσουν τον κόσμο για το πεντακάθαρο γκολ του ΠΑΣ στο 1-1 των Ιωαννίνων. Ο δήθεν σοβαρός και υπεράνω διαιτησίας Μαρτίνς κλαψούριζε μπροστά στις κάμερες. Όπως και οι παίκτες του, που, κατά τα άλλα, ούτε ασχολούνται ούτε πρέπει να ασχολούνται με τη διαιτησία. Κατάντησαν αστείοι. Αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Τον σκοπό τους να πετύχουν κι ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει.
Δεν ξέρω αν όντως πιστεύουν οι του ΠΑΟΚ στην ανατροπή, ξέρω όμως ότι πρέπει να το παλέψουν. Ένα να σκεφτούν: Ο Ολυμπιακός θα χάσει κι άλλους βαθμούς. Σε τέσσερα ματς με Παναθηναικό και ΑΕΚ θα χάσει σίγουρα βαθμούς, πέρα από τα μεταξύ τους ντέρμπι. Αν οι ίδιοι συνεχίσουν νικηφόρα, η υπέρβαση θα είναι κοντά. Κι ας μη φοβούνται για τους διαιτητές. Με το VAR σε χρήση, οι... κατεργάρηδες ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Μόνο ένα να θυμούνται οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ: Να επιμένουν σε όλα ανεξαιρέτως τα ματς των πλέι οφ να ορίζονται ξένοι διαιτητές στο VAR. Γιατί πλέον μόνο εκεί, στο πόστο του VARίστα διαιτητή, μπορεί να γίνει η λαμογιά...
ΥΓ. Εννοείται ότι υπάρχουν μπροστά μας και οι δύο ημιτελικοί του Κυπέλλου. Εξαιρετικά σημαντικό κεφάλαιο κι αυτό. Αλλά είναι μια ξεχωριστή ιστορία. Θα έρθει η ώρα της. Για τον ΠΑΟΚ προέχει άλλο: Νίκη πάση θυσία στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό.