Προσωπικά, δεν γνωρίζω αν στη φάση του κερδισμένου πέναλτι του Ατρόμητου η μπάλα χτύπησε στο χέρι του Λίντσεϊ Ροζ. Δεν το γνωρίζει όμως ούτε ο Ευαγγέλου γιατί δεν μπήκε στον κόπο να το δει στο VAR παρότι επρόκειτο για απόφαση που κρίνει αγώνα.
Την ίδια αντίδραση είχε και στο μαρκάρισμα εντός περιοχής του Δημήτρη Μάνου καθώς αν ακολουθούσε το πρωτόκολλο κι έβλεπε τη φάση στο VAR, πιθανότατα θα καταλόγιζε πέναλτι. Οπως το ίδιο (πιθανόν) θα έκανε στην περίπτωση του Μανούσου και του χτυπήματος στον Χαβιέρ Ματίγια.
Τρεις-τέσσερις κίτρινες κάρτες που έπρεπε να βγουν από το τσεπάκι, δεν βγήκαν ποτέ. Στην αίθουσα του VAR, δεν γνωρίζω αν απολάμβαναν σουβλάκια, όπως είχε μαρτυρήσει ο τηλεοπτικός φακός σ’ ένα άλλο παιχνίδι, σίγουρα όμως δεν απέδωσαν δικαιοσύνη. Το «γιατί», ας το εξηγήσει ο αγαπητός κύριος Κλάτενμπεργκ.
Γι’ αυτόν τον λόγο, η χθεσινή ισοπαλία στο Περιστέρι έχει μεγάλη αξία, πέραν της αυταπάρνησης και της λογικής του… refuse to lose που χαρακτήρισε τον Αρη. Δεν είναι τόσο απλή η επιστροφή με αριθμητικό μειονέκτημα από το 2-0. Η ιστορία φάνηκε βέβαια από νωρίς και στο Πρωτάθλημα της εξυγίανσης δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να υποψιαστεί κανείς τον λόγο.
Αγωνιστικά, οι «κίτρινοι» ήταν κακοί στο πρώτο ημίχρονο. Καμία δημιουργία, ποδόσφαιρο καθυστέρησης και μηδενικής πρωτοβουλίας. Την εξήγηση οφείλει να βρει ο Ακης Μάντζιος και οι παίκτες του γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια να πετούν ημίχρονα, ειδικά τώρα που τους φοβούνται κι αυτό φάνηκε. Το ίδιο έκαναν και στην ΑΕΛ όπου επίσης χρειάστηκε να διαχειριστούν τις ίδιες διαιτητικές συνθήκες. Στο δεύτερο ημίχρονο και με αριθμητικό μειονέκτημα, μια άλλη ομάδα εμφανίστηκε στο γήπεδο. Οι αλλαγές λειτούργησαν ευεργετικά καθώς είχαν συμμετοχή στα γκολ. Από τη δημιουργία του Σίλβα και την εκτέλεση του Κάτσε, έως την εξαιρετική κίνηση του Μαντσίνι.
Το μόνο θετικό στην όλη ιστορία είναι ότι Δεληζήσης και Μπεναλουάν κατέγραψε 60 αγωνιστικά λεπτά συνεργασίας στο κέντρο της άμυνας. Θα χρειαστεί, την ερχόμενη εβδομάδα.
