Είχα κάποτε την τιμή να... μαλώσω στον (ραδιοφωνικό) αέρα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τότε που ήταν υπουργός Πολιτισμού, με υφυπουργό Αθλητισμού τον Γιώργο Λιάνη. Το 2003.
Πέρασαν 20 χρόνια. Το ήξερα και τότε, αλλά τώρα είμαι βέβαιος ότι είχα απόλυτο δίκιο. “Υπουργέ γιατί επιτέλους δεν αυστηροποιούνται με έναν νέο νόμο οι ποινές για τους χούλιγκαν; τον ρώτησα. Και επέμεινα: “Αυτή είναι η μοναδική λύση. Κανείς κάφρος δεν πρόκειται να ρισκάρει αν ξέρει ότι τον περιμένει πολυετής φυλάκιση”. Η απάντησή του με είχε σοκάρει: “Μα, τι λέτε τώρα; Είναι σα να μου λέτε ότι αν γίνουν πιο αυστηροί οι νόμοι για τους δολοφόνους δεν θα έχουμε άλλες δολοφονίες!!!”
Την επόμενη χρονιά, ανέλαβε υφυπουργός Αθλητισμού ο Γιώργος Ορφανός. Το 2006 παρουσίασε τον περιβόητο “νόμο Ορφανού”, που προέβλεπε το “ιδιώνυμο”. Τα επεισόδια μειώθηκαν σημαντικά, οι θεατές στις κερκίδες των γηπέδων αυξήθηκαν. Το περιβάλλον έγινε πολύ πιο υγιεινό. Και όμως. Τον Σεπτέμβριο του 2007, μετά τις εκλογές, η ίδια η Ν.Δ. “άδειασε” τον Ορφανό, τοποθετώντας στη θέση του τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ταυτόχρονα, ακύρωσε τον “νόμο Ορφανού”. Δείτε τι έγραφε η “Καθημερινή”, έναν χρόνο μετά, τον Νοέμβριο του 2008: “Ο «νόμος Ορφανού», ο σκληρότερος που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα με αντικείμενο τη γηπεδική βία, δεν έπεσε σε αχρηστία εξαιτίας της έλλειψης θάρρους των δικαστών να τον επιβάλουν, αλλά ακυρώθηκε από έναν άλλο νόμο που ψήφισε πριν από λίγους μήνες η Βουλή και που αποτελεί μια πράξη νομοθετικής «κωλοτούμπας» που όμοιά της δεν υπάρχει. Έφτανε να πέσουν οι πρώτες ποινές για να θορυβηθεί η κυβέρνηση από αντιδράσεις οργανωμένων οπαδών και να πάρει πίσω όσα η ίδια θεσμοθέτησε, χωρίς μάλιστα καμία αντιπολίτευση να της το ζητήσει. Το τι πέτυχε με αυτού του είδους τη διαλλακτικότητα, το είδαμε πριν από λίγες μέρες στο Καυταντζόγλειο (τη μέρα του ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Ηρακλή) και το ξαναείδαμε και το περασμένο Σάββατο στη Λάρισα όταν κατά τη διεξαγωγή του αγώνα της τοπικής ΑΕΛ με τον ΠΑΟ, μόνο χάρη σε ένα θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς από την τριπλή συμπλοκή των οπαδών των δύο ομάδων με την Αστυνομία. Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα χειρότερα έρχονται”.
Και όντως, τα χειρότερα ήρθαν. Και ήρθαν και ξαναήρθαν και πάντα εδώ θα είναι, όσο δεν θα υπάρχει πολιτική γενναιότητα για τη ριζική αντιμετώπισή τους. Από τον “νόμο Ορφανού”, που αποτέλεσε μια λαμπρή ελπίδα, κυλήσαμε πάλι, πολύ γρήγορα, στον νόμο της ζούγκλας...
Συμφωνώ ότι το μίσος που “ξερνούν” άνθρωποι για συνανθρώπους αποτελεί βαθιά κοινωνικό και πολυεπίπεδο φαινόμενο, το οποίο απαντάται παγκοσμίως και όχι μόνο στην Ελλάδα. Συμφωνώ ότι αυτό το μίσος δεν θα πάψει ποτέ να εκτονώνεται ακόμη και με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους. Συμφωνώ ότι μόνο οι αυστηρές ποινές δεν είναι ικανές να το αντιμετωπίσουν. Αλλά, εδώ, στην Ελλάδα, δεν κάνουμε καμία απολύτως προσπάθεια να περιορίσουμε τη λεγόμενη “οπαδική βία”. Δεν είναι η Ελλάδα που θα λύσει το παγκόσμιο φαινόμενο της βίας. Σίγουρα, όμως, μπορεί να προστατεύσει τον αθλητισμό της από τα κρούσματα της βίας, όπως το πέτυχαν πολλές χώρες στον πλανήτη. Εστω γι’ αυτό να προσπαθήσουμε. Αλλά δεν το θέλουμε. Η πολιτεία, με την όποια κυβέρνηση, είναι άβουλη. Το ίδιο και οι ομάδες, που αποτελούν τον δεύτερο κομβικό παράγοντα σ’ αυτό το ζήτημα. Οι κυβερνήσεις φοβούνται μη χάσουν ψηφοφόρους και οι ομάδες φοβούνται μη χάσουν πελάτες. Ποιοι είναι, όμως, ψηφοφόροι και πελάτες; Οι λίγοι κάφροι, ή οι πολλοί κανονικοί άνθρωποι και φίλαθλοι; Είναι ψηφοφόροι και πελάτες αυτοί που πηγαίνουν στο γήπεδο πιωμένοι, χαπακωμένοι και με έναν σουγιά στην τσέπη, ή αυτοί που θέλουν να πάνε με τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους, αλλά δεν τολμούν; Είναι ψηφοφόροι και πελάτες οι συμμορίες χούλιγκαν, ή οι πολλοί, απλοί, αγνοί φίλαθλοι;
ΥΓ. Όχι, δεν δίνουν πολιτεία και ομάδες λανθασμένη απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα. Το εξοργιστικό είναι ότι δεν έχουν τη στοιχειώδη δύναμη που απαιτείται για να υπηρετήσουν τη σωστή. Και όλες τις εξαγγελίες περί μέτρων που ακούσαμε πάλι χθες από πρωθυπουργικά χείλη, τις είχαμε ακούσει άλλες 100 φορές στο παρελθόν. “Σηκώνει” δε πολλή συζήτηση για το αν οι περισσότερες από αυτές είναι εφαρμόσιμες και αν έχουν να προσφέρουν το παραμικρό...
